نوش دارو پس از مرگ سهراب

خون دل خوردن اصحاب رسانه بر سر تصمیمات غیر فنی عباسی فراموش شدنی نیست، تصمیماتی که ورزش را تا آستانه تعلیق پیش برد .حداقل برای افرادی که از بدنه رسانه هستند. روزهای پر مخاطره ای که همه اش نوشتن بود و نوشتن. روزهایی که با کلمات خواهشی شروع می شد و به هشدارهای جدی ختم می شد اما هیچ کدام تاثیر نداشت و راه به جایی نداشت.
مرغ تصمیم گیرنده اصلی یک پا داشت و دیگران هم مهر سکوت بر لب زده بودند. رایزنی ها با دیگر مسئولان هم فایده ای نداشت، چرا که همه در یک فضای دوستانه بودند و قرار نبود برای هم بزنند. حتی اگر پای منافع ملی در میان بود اما اصراررسانه ها و دلسوزان ورزش هم نتوانست نتیجه دهد. همه تصمیمات اشتباهی که نقض قانون بود و عواقب خفیف و شدید آن بارها به رشته تحریر و به زبان آمده بود اما تاثیر مثبتی نداشت. تا بدان جا که اصحاب رسانه که همیشه دیوارشان کوتاه ترین دیوار است متهم شدند به کار کردن برخلاف منافع ملی و زیر سوال رفتند.
اما حالا بعد از گذشته ماهها از آن روزهای سخت و نگران کننده  در آستانه انتخابات کمیته ملی المپیک که قرار گرفته ایم، برخی شروع کردند به گفتن حقایق، حقایقی که تا زمانیکه از زبان رسانه ها و دلسوزان ورزش بیان می شد اشتباه بود اما امروز واقعیت های پشت پرده ای است که آقایان به خیال خود با بیان آن قصد شفاف سازی دارند!
حرفهای امروز ،اگر چه واقعیت است اما همان واقعیتی است که چند ماه قبل به هر ترفندی که بود، بیان شده بود. اما خریداری که نداشت هیچ، مورد باز خواست هم قرار می گرفت. اما امروز همان واقعیت ها را برخی مسئولانی که طی این مدت مهر سکوت بر لب زده بودند و تنها نظارگر بودند به زبان می آورند. آنهایی که اگر دیروز این حرفها را می زدند، در حد یک قهرمان ملی بودند و مدافع تمام عیار ورزش اما امروز این مثلا افشاگری آنها دیگر هیچ سودی ندارد، چرا که نوش دارویی است بعد از مرگ سهراب.
علی آبادی امروز در حالی مدعی است « می‌خواستند به خاطر عباسی ما را از المپیک محروم کنند.» که در روزهایی که سایه شوم تعلیق بر سر ورزش ایران بود، به دلایلی که دوست نداریم منافع شخصی بخوانیم شان، مهر سکوت بر لب زده بود و تلاشی برای ممانعت از این کار نکرد. در حالی که او هم مثل عباسی و سایرین می دانست سنگی که مطبوعات به سینه می زند، نه برای خود، که برای ورزش و برداشته شدن سایه شوم تعلیق به دلیل گرفتن تصمیمات غیر قانونی است.
حرفهای امروز علی آبادی که با پرستژ بیان می شود،همان زجه هایی است که اصحاب رسانه چند ماه قبل به هر روشی که می دانست گفته بود و بی جواب مانده بود و حالا این حرفها شاید از آن جهت که علی آبادی برای اولین بار به آنها معترف شده جدید باشد اما برای ما و مردم، هیچ تازگی و جذابیتی ندارد وقتی که از ماهها قبل به آن واقف بودیم .
اما سوال اینجاست دیروز که سایه شوم تعلیق به دلیل تصمیمات غیرقانونی بر سر ورزش بود چرا علی آبادی و دیگران دست به افشاگری نزدند و برابر همه مسئله سکوت کردند و امروز که پای انتخابات به میان آمده و دیگر عباسی وزیر ورزش و جوانان نیست یادشان افتاده که به خاطر او می خواستند از ایران را از ورود به المپیک محروم کنند!
گفتن این حرفها امروز هیچ سودی ندارد چرا که دیگر همه چیز تمام شده است. آقایان اگر قرار بود برادری خود را ثابت کنند باید همان دیروز این حرفها را می زدند نه امروز که مثل نوش دارو بعد از مرگ سهراب است.