جوان آنلاین: صعود به جام‌جهانی تازه اولین گام است و همه منتظرند عملکرد تیم کشورمان را در این رویداد مهم ببینند. ثبت یک رکورد تاریخی در سریع‌ترین صعود هم روحیه تیم و کادرفنی را افزایش داده و هم انتظارات را از تیم‌ملی بالا برده است. این هفتمین‌باری است که فوتبال ایران یکی از نمایندگان قاره‌کهن در جام‌جهانی خواهد بود، از این‌رو دیگر نباید انتظار داشت مردم، کارشناسان و اهالی این رشته تنها به کسب سهمیه صعود راضی شوند بلکه آنها منتظرند طلسم ناکامی تیم‌ملی در راهیابی به دور دوم این رقابت‌ها شکسته شود؛ انتظاری بزرگ و البته بحق که تحققش با این شیوه برنامه‌ریزی و تدارکات، سخت و دور از دسترس خواهد بود. تعداد تیم‌ها در جام پیش‌رو به ۴۸ تیم افزایش پیدا کرده و طبعاً تنوع تیم‌های حاضر در این دوره بیشتر خواهد شد، ضمن اینکه مدعیان تراز اول جهان هم برای کسب قهرمانی حضور دارند و دیگر تیم‌ها از قاره‌های مختلف نیز تمام تلاش‌شان را خواهند کرد تا قدرت‌های دنیا را به دردسر بیندازند. تیم‌های آسیایی هم طی این سال‌ها پیشرفت قابل توجهی داشته‌اند و قطعاً برای جام ۲۰۲۶ نیز برنامه‌ای ویژه خواهند داشت. ایران در چنین شرایطی باید به جنگ بهترین‌های فوتبال جهان برود. برنامه‌ریزی و انتخاب حریفان تدارکاتی، هنری است که مدیران فدراسیون باید داشته باشند و با هماهنگی و درخواست کادرفنی به آنها جامه عمل بپوشانند. در رنکینگ فیفا همچنان هجدهم هستیم و دومین تیم برتر قاره آسیا، با این حال نباید به این رکورد‌ها دل‌خوش کنیم و باید همانند تیم‌های قدرتمند و رقبای آسیایی، برای پیشرفت و بالا بردن سطح فنی هر کاری از دست‌مان برمی‌آید انجام دهیم. برای این مسئله ابتدا باید اهداف‌مان را مشخص کنیم. فدراسیون همچنان صعود به جام‌جهانی را یک موفقیت بزرگ و دست‌نیافتنی می‌نامد و از آن به عنوان یکی از دستاوردهایش یاد می‌کند، ولی همانطور که ابتدا تأکید کردیم، هنوز در ابتدای مسیر هستیم. در شش دوره اخیر هرگز نتوانسته‌ایم از مرحله گروهی جام‌جهانی صعود کنیم در حالی که رقبای آسیایی‌مان به این موفقیت دست یافته‌اند. اگر قرار است ما هم بالاخره طلسم‌شکنی کنیم، باید بزرگ فکر کنیم و از رویارویی با هیچ حریفی نترسیم. در گذشته نه چندان دور یا بهتر است بگوییم در دوران حضور کی‌روش روی نیمکت، این انتقاد بار‌ها مطرح شد که کی‌روش از جدال با تیم‌های بزرگ می‌ترسد. بازی با تیم‌های درجه چندمی و ناشناخته، قطعاً دردی از دردهای‌مان دوا نخواهد کرد. با اعلام فدراسیون فوتبال فعلاً حضور تیم‌ملی در یک تورنمنت و انجام دو بازی تدارکاتی قطعی شده است. تورنمنت کافا در فیفادی شهریور خواهد بود و ۱۴ مهرماه با روسیه و ۲۲ مهرماه نیز به مصاف شیلی خواهیم رفت. قرار است برای فیفادی آبان‌ماه نیز یک حریف آفریقایی یا اروپایی انتخاب شود.
تکلیف تورنمنت کافا و تیم‌های حاضر در آن که کاملاً روشن است و بدون‌شک بازی‌های‌مان در این تورنمنت خیلی نمی‌تواند تیم‌ملی را برای درخشش در جام‌جهانی آماده سازد، اما دو حریف بعدی اگر با نفرات اصلی خود به میدان روند، حرف‌های زیادی برای گفتن دارند. از آنجا که شرایط فدراسیون فوتبال با دیگر فدراسیون‌ها کاملاً متفاوت است و در سال‌های اخیر همه کشور برای حمایت از تیم‌ملی فوتبال بسیج شده‌اند، دیگر هیچ بهانه‌ای برای نداشتن حریف تدارکاتی و جور نشدن مسابقه باتیم‌های صاحبنام و قدر پذیرفتنی نیست. سال‌هاست تیم‌ملی در مسیر جام‌جهانی از حمایت‌های همه‌جانبه و ویژه مسئولان ارشد کشور برخوردار است، این‌بار نیز قطعاً همین شرایط خواهد بود و حتی دنیامالی در اظهاراتش به این مسئله اشاره داشته است. دیگر همه چیز به مدیریت فدراسیون بستگی دارد و اینکه چطور از این همه امکانات استفاده کنند. پیدا کردن حریفان دم‌دستی نه تنها کمکی به پیشرفت تیم‌ملی نخواهد کرد بلکه حتی منتقدان و کارشناسان نیز راضی نخواهند شد. بد نیست از تیم اول آسیا کمی الگو بگیریم؛ ژاپن قبل از جام‌جهانی قطر و در عرض سه ماه هفت بازی تدارکاتی انجام داد؛ بازی با تیم‌هایی، چون برزیل، پاراگوئه و غنا، در حالی که ما همیشه حسرت بازی با تیم‌های بزرگ را داشته و داریم و در این مسیر بهانه‌هایی، چون مشکلات سیاسی و پربودن برنامه تیم‌های مطرح را شنیده‌ایم.
