جوان آنلاین: تنها چند ثانیه زمان برد، اما ثانیه‌های تأثیرگذاری بود که هنوز هم از یادآوری آن دلگرم می‌شویم به فوتبالی که مدت‌هاست چنین صحنه‌های امیدوارکننده‌ای از آن ندیده‌ایم. لابه‌لای تمام هیاهو‌های تلخ و حاشیه‌های تأسفبار و زدوخورد‌های غیرقابل توجیه، رفتار سروش رفیعی بعد از پایان دربی ۱۰۵ چنان تأثیرگذار بود که هنوز هم دهان به دهان می‌چرخد و از یادآوری آن احساس خرسندی می‌کنیم.
سال‌های قبل بار‌ها و بار‌ها عده‌ای در تلاش بودند با نمایش‌های مضحک ثابت کنند بازیکنان دو تیم بیرون از زمین بازی با یکدیگر دوست و رفیق هستند، اما واقعیت درست همان چیزی بود که در خلال بازی رخ می‌داد؛ اتفاقاتی که شبیه جنگی تمام‌عیار بود با چاشنی دشمنی. شاید همین رفتار تأسفبار بود که باعث شد آقایان به نمایش‌های مضحک پیش از دربی پایان دهند تا هواداران دو تیم شاهد واقعیت عیانی باشند که در جریان بازی رخ می‌دهد نه پیش‌نمایش‌های تقلبی که کمتر کسی باورش داشت. دربی ۱۰۵ به رغم بحث‌های داوری فارغ از هرگونه دشمنی و تنش‌های تأسفبار سپری شد و هواداران دو تیم در کمال آرامش به تماشای رقابت تنگاتنگ تیم‌های خود نشستند؛ آرامشی که از زمین به سکو‌ها و از سکو‌ها به زمین منتقل شد تا یک رقابت متفاوت را از دو تیم شاهد باشیم، با وجود این، اما زیباترین صحنه بازی بعد از به صدا درآمدن سوت پایان بازی بود که اتفاق افتاد، درست زمانی که سروش رفیعی فارغ از برتری تیمش بدون هیچ غروری سمت نیمکت استقلال رفت برای خسته نباشید گفتن به نیمکت‌نشینان رقیب، اما این تمام ماجرا نبود. او با توجه به اهمیت بازی که آبی‌پوشان پایتخت با حریف عربستانی در پیش دارند، ضمن آرزوی موفقیت برای استقلالی‌ها از آنها خواست النصر را در آزادی ببرند و خاطره خوبی برای هواداران فوتبال رقم بزنند؛ آرزویی که آن روی زیبای فوتبال را که سال‌ها بود ندیده بودیم، به تصویر کشید.
