جوان آنلاین: تماشای ناکامی یک رشته مدال‌آور در بازی‌های المپیک ناراحت‌کننده و دردآور است، به ویژه اگر سال‌ها به مدال‌آوری ملی‌پوشان آن در این بازی‌ها عادت کرده باشیم. وزنه‌برداری ایران در پاریس همین شرایط را داشت و متأسفانه ثمره سوءمدیریت‌ها و اختلافات شدید مدیریتی طی چند سال گذشته در المپیک ۲۰۲۴ عیان شد؛ ناکامی هر دو پولادمرد کشورمان در رقابت با حریفان و از دست رفتن مدال المپیک پس از ۱۶ سال. بدون‌شک این شکست یک‌شبه به بار نیامده و باید ریشه آن را در وضعیت حاکم بر خانواده وزنه‌برداری ایران جست‌وجو کرد. با از دست دادن این فرصت بزرگ، وقت آن است که با دور نگه داشتن این رشته از حواشی، تفرقه و سهم‌خواهی، علل شکست در المپیک را بررسی و از فرصت دو و چهار ساله تا بازی‌های آسیایی ناگویا و المپیک لس‌آنجلس برای بازسازی وزنه‌برداری استفاده کنیم.
دودستگی در بین خانواده وزنه‌برداری آنقدر عمیق و قدیمی شده است که دیگر هیچ‌کس نمی‌تواند آن را تکذیب کند. اینکه عده‌ای گروه‌هایی در واتس‌آپ و دیگر پیام‌رسان‌ها تشکیل دهند یا از طریق صفحات خود در اینستاگرام علیه مدیریت فعلی فدراسیون موضع‌گیری و انتقاد کنند، قطعاً سودی به حال این رشته نخواهد داشت. از سوی دیگر فدراسیون نیز بلافاصله پس از بازی‌های المپیک کنفرانس خبری تشکیل و جواب همه منتقدانش را با جملاتی تند داد. قطعاً این واکنش سجاد انوشیروانی و اطرافیانش نیز نه تنها کمکی به وزنه‌برداری نخواهد کرد بلکه آتش اختلافات و تفرقه شعله‌ورتر از قبل خواهد شد. این اختلافات سال‌هاست پابرجاست و در زمان مدیریت علی مرادی نیز جریان داشت. متأسفانه در هیچ دوره‌ای تلاشی برای ایجاد همدلی، وفاق و عبور از اختلافات نشد و طرفین صرفاً در گفتگو با رسانه‌ها و با مطرحکردن اتهامات مختلف سعی در محق جلوه‌دادن خود داشته و دارند.
۲۰ مدال وزنه‌برداری طی ۱۵ دوره حضور در بازی‌های المپیک، عملکردی است که باعث شده طی چند دوره اخیر مردم و جامعه ورزش حساب ویژه‌ای روی مدال‌های پولادمردان باز کنند، در حالی که در پاریس نیز منتظر تکرار این افتخارآفرینی‌ها بودیم، اما نه مصطفی جوادی و نه علی داودی هیچ کدام پای سکو نرسیدند و حسرت مدال سی‌ودومین دوره بازی‌ها به دل‌شان ماند، این در حالی است که تیم‌ملی وزنه‌برداری در المپیک ریو دو مدال طلا (با پنج نماینده) و در المپیک توکیو یک مدال نقره (با دو نماینده) برای کاروان ورزش به ارمغان آوردند، ولی در پاریس داودی با داشتن نقره المپیک توکیو، چهارم شد! تکرار خاطره تلخ المپیک پکن (ناکامی هر سه نماینده در کسب مدال) یک بار دیگر وضعیت بغرنج وزنه‌برداری کشورمان را نشان داد و زنگ خطر را بلندتر از قبل به صدا درآورد.
اصلی‌ترین بخش صحبت‌های رئیس فدراسیون و سرمربی تیم‌ملی در کنفرانس خبری پس از بازی‌های المپیک، تحویل گرفتن یک ویرانه از مدیریت قبلی فدراسیون، فاصله زیاد با قدرت‌های دنیا و زمانبر بودن بازگشت به دوران اوج بود. انوشیروانی به عنوان نفر اول فدراسیون بار‌ها تأکید کرده یک ویرانه را از مرادی تحویل گرفته و تأکید دارد ۹۰ درصد منتقدان دروغ می‌گویند! نصیرشلال نیز مدعی است برای بازگشت به رکورد‌های جهانی حداقل هشت سال زمان نیاز است.
درست است ایرادات زیادی به عملکرد هفت ساله مرادی رئیس قبلی فدراسیون وارد است، اما فراموش نکنیم که در همان سال‌ها مدال‌های خوشرنگی نیز به ارمغان آمده است. از طرفی سه سال از رفتن مرد پرحاشیه گذشته و اهالی وزنه‌برداری همچنان منتظر شکوفایی و پیشرفت این رشته هستند. انوشیروانی خود از قدیمی‌ها و مدال‌آوران وزنه‌برداری است و به خوبی می‌داند جدال لفظی با فلان منتقد و مصاحبه تند و تیز علیه رئیس قبلی، نمی‌تواند کشتی به گِل نشسته وزنه‌برداری را نجات دهد. تکرار مکرر واژه «ویرانه» از سوی آقای رئیس، اعتبار این رشته را بیشتر زیر سؤال می‌برد و بهتر است از این پس روی تحولات و پیشرفت‌ها تمرکز کند. پشتوانه‌سازی و کشف استعداد‌های جدید یکی از حلقه‌های گمشده ورزش ما بوده و است و اتفاقاً وزنه‌برداری نیز طعم بی‌توجهی به این مقوله را چشیده است، ضمن اینکه بسیاری از منتقدان پروپاقرص انوشیروانی از قدیمی‌ها هستند و حق و آب و گل دارند. امیدواریم مدیریت فعلی و بیشتر از همه اطرافیان رئیس، شرایطی را برای صحبت رودررو با منتقدان فراهم کند تا نقد‌های منصفانه و دلسوزانه به گوش سجاد انوشیروانی، سرمربی و سایرین برسد چراکه ادامه این جنگ و جدل‌ها به سود وزنه‌برداری نیست و شیب سقوط این رشته را تندتر می‌کند.
