جوان آنلاین: محمود مقدسی، د ر کانال تلگرامی خود نوشت: اخیراً کشفی کرد ه‌ام که هربار تأیید شد نش هیجان‌زد ه‌ام می‌کند. فهمید ه‌ام که بعضی آد م‌ها بخشی از وجود شان نوشتاری است. بعضی‌ها بخشی از وجود شان از جنس رنگ و طراحی است، بعضی‌ها از جنس نواختن، بعضی‌ها از جنس ورزش کرد ن، بعضی‌ها از جنس آراستن و بعضی‌ها از جنس پختن و طعم د اد ن. اما این حرف یعنی چه؟ یعنی کسی که می‌نویسد، نوشتن محصول کارش نیست، بخشی از بود ن او است. مثلاً ۳۰ د رصد از بود نش نوشتاری است. اگر ننویسد ناقص است، به معنای د قیق کلمه زند ه نیست، تحقق پید ا نمی‌کند، گم وگیج است، وجود ند ارد. او خیلی وقت‌ها نمی‌نویسد که خبری د هد، تحلیل کند یا راهکاری اخلاقی د هد. او می‌نویسد تا بتواند بیشتر باشد. می‌نویسد تا خود ش را بیشتر تجربه کند. بخشی از وجود او نوشتاری است. برای همین نمی‌تواند که ننویسد. نمی‌تواند نوشتن را رها کند. او انتخاب نمی‌کند که بنویسد. او نیاز د ارد که بنویسد. خیلی از نقاش‌ها هم همینطوراند. نمی‌کشند تا محصولی تولید کنند. بخشی از بود نشان از جنس طراحی و رنگ است. می‌کشند تا باشند و زند ه‌تر باشند. خیلی از نوازند گان هم، آشپز‌ها هم و... چرا فکر می‌کنم این کشف عجیبی است؟ چون نگاهم را به جست‌وجو‌های خود م و خیلی‌های د یگر عوض کرد ه است. یکی مثل من برای خوشبختی و احساس زند ه بود ن باید بنویسد؛ فارغ از نتیجه، فارغ از اینکه خواند ه می‌شود یا نمی‌شود. شما هم اگر بخش گمشد های د ارید که نمی‌د انید از چه جنسی است، چیز‌های مختلف را امتحان کنید تا بفهمید. قرار نیست صرفاً نقاشی یا موسیقی یاد بگیرید. قرار است بخش گمشد های از خود تان را پید ا و زند گی کنید، فارغ از اینکه نقاشی چشمگیری بکشید یا نه، یا نوازند های حرفه‌ای بشوید یا نه. شما برای بود ن، این کار‌ها را انجام می‌د هید.
