جوان آنلاین: کانال تلگرامی «CollectiveAction» نوشت: در دهه ۸۰ میلادی، ژاپنی‌ها صنعت نیمه‌رسانای امریکا را از نفس انداخته بودند. با حمایت مالی دولت فدرال، ائتلافی از شرکت‌های مطرح نیمه‌رسانا شکل گرفت تا صنعت نیمه‌رسانای کشور را جانی دوباره ببخشند. این ائتلاف که Sematech نام داشت، با تجمیع منابع مالی، فنی و انسانی شرکت‌ها، بهره‌وری پژوهش و توسعه فناوری را دوچندان کرد. گفته می‌شود که پیش از شکل‌گیری این ائتلاف، ۳۰ درصد هزینه بیشتری جهت پژوهش و توسعه کوچک‌سازی تراشه صرف می‌شد که هم‌افزایی بخش خصوصی و عمومی در Sematech این هزینه را یک رقمی کرد. اهمیت این ماجرا تنها به «پول‌پاشی» دولت محدود نمی‌شود. نکته اینجاست که ائتلاف و همکاری شرکت‌ها با یکدیگر هزینه «یادگیری فناورانه» را برایشان کاهش داد، چراکه زمینه تبادل ایده و اطلاعات را فراهم کرد. صنعت نیمه‌رسانا یک نهاده حیاتی تولید را برای کالا‌های پیشرفته صنعتی فراهم می‌کند و از این جهت ارتقای این صنعت نه فقط به شرکت‌های نیمه‌رسانا که به کل صنعت الکترونیک امریکا منفعت رساند. هر صنعت یا صنعتگر خام‌دستی که بخواهد در جهان رقابت‌پذیر شود باید برای مدت نامعلومی «یادگیری عملی» داشته باشد، بدین معنا که با آزمون و خطا در تولید کالا اطلاعاتی جهت تنظیم و بهینه‌سازی عملیات تولیدش اکتشاف کند. بدین طریق با افزایش سطح تولید، هزینه هر واحد تولید صنعتگر کاهش می‌یابد و نواقص محصولش به حداقل می‌رسد. البته فرقی هم نمی‌کند صنعت نیمه‌رسانای نیمه‌جان امریکا در دهه ۸۰ باشد یا صنعت پوشاک ایران امروز. به لحاظ تجربی اثبات شده است که یادگیری از طریق عمل، هزینه تولید را کاهش و رقابت‌پذیری را افزایش می‌دهد. سیاست عمومی باید محیطی فراهم سازد (مثلاً یارانه و ائتلاف در نمونه امریکا) تا صنایع تازه‌کار فرصت یادگیری عملی پیدا کنند.
