جوان آنلاین: خوب یا بد، درست یا غلط کاری نداریم، طرحی داده شده و به اجرا درآمده که باید منتظر بمانیم و ببینیم به کجا می‌انجامد، اما مهم این است که این طرح هنوز به اجرا نرسیده آرامش و اطمینان برترین ورزش تیمی ایران را به‌هم ریخته است.
حرف از والیبال‌نشسته است؛ رشته‌ای که نام ایران روی تمام قله‌های افتخار آن می‌درخشد. از قهرمانی منطقه‌ای و قاره‌ای گرفته تا قهرمانی جهان و المپیک، مربوط به دیروز و امروز هم نیست، چند دهه است که والیبال‌نشسته ایران در جهان قدرت‌نمایی می‌کند و این قدرت‌نمایی حتی با تغییر نسل هم ادامه پیدا کرده است.
آنها که قدیمی‌ترند خوب به یاد دارند که وقتی دفاع مقدس هشت ساله تمام شد، بچه‌های جانباز در کنار توان‌یابان آن روزها با روحیه بالا چگونه تیم تشکیل دادند و چگونه افتخارآفرینی کردند. تصور این بود که با پا به سن گذاشتن آن نسل همه چیز تمام شود ولی نشد، نسل بعدی دقیقاً همان کاری را کرد که نسل قبلی انجام داده بود و این روند تا به امروز ادامه پیدا کرده است.
تغییر نسل امری اجتناب‌ناپذیر است. ستاره‌ها پا به سن می‌گذارند و چاره‌ای جز خداحافظی با دنیای قهرمانی و افتخارآفرینی ندارند، اما چه باک وقتی که پشتوانه‌سازی خوب صورت گرفته، مگر امروز چند نفر از تیمی که چند دهه قبل تشکیل شد، در ترکیب تیم والیبال‌نشسته فعلی حضور دارند؟ مگر نه اینکه جوان‌تر‌ها آمدند و جای بزرگان را گرفتند و اتفاقاً خوب هم گرفتند. اصلاً هر جا که به جوانان اعتماد کرده‌ایم، نتیجه گرفته‌ایم و تیم ملی والیبال‌نشسته یکی از همان جاهاست؛ تیمی که سال‌هاست با اتکا بر جوانانش در کنار ستاره‌های باتجربه، در کنار بهره‌گیری از دانش مربیان توانمند ایرانی، آقای والیبال‌نشسته جهان است. پس حالا چه اتفاقی رخ داده که از اعزام تیم جوان شده ایران به مسابقات قاره‌ای ترس و واهمه داریم؟ ترس از اینکه بروند و ببازند! خب طبیعی است شکست یک طرف تمام مسابقات ورزشی است. مگر تیم‌های بزرگ جهان در تمام رشته‌های ورزشی شکست نمی‌خورند؟ مگر کسب تجربه جز با رقابت مقابل تیم‌های بزرگ و شکست برابر آنها ممکن است؟
جوان‌گرایی باید انجام شود، اما نباید به بایکوت کردن یک تیم بینجامد، آن هم به دلیل واهی و پوچی مثل عدم‌نتیجه‌گیری، این یعنی عدم‌اعتماد به جوانان، اصلاً مگر تیم افسانه‌ای ایران تا به حال شکست نداشته است؟ اتفاقاً داشته، شکست‌های بدی را هم تجربه کرده، اما از همان شکست‌ها پلی به سوی پیروزی ساخته است، بنابراین عدم‌اعزام تیم جوان ایران به مسابقات آن هم به دلیل احتمال شکست (توجه کنید فقط احتمال شکست) برنامه‌ای اشتباه است که به نظر می‌رسد متولیان آن باید در آن تجدیدنظر کنند. تیم جوان ایران زمانی می‌تواند پا جای پای تیم قدرتمند و پرستاره قبلی بگذارد که تن به تن حریفان نامدار زده باشد، حالا اگر شکست هم خورد و قهرمانی را هم از دست داد، مهم نیست. بچه‌های والیبال‌نشسته ایران بار‌ها ثابت کرده‌اند می‌توانند وقتی زمین خوردند، بلند شوند و دوباره افتخار‌آفرین شوند.
جدای از تمام آنچه گفته شد، والیبال‌نشسته ایران طی تمام چند دهه قبل موفق بود، چون با آرامش و اطمینان کار خودش را انجام می‌داد؛ آرامشی که این روزها با اجرای طرح جوان‌گرایی و عدم‌اعزام تیم به مسابقات قهرمانی آسیا به هم خورده؛ آرامشی که باید به والیبال‌نشسته برگردد که اگر این اتفاق رخ ندهد، آن وقت باید منتظر روز‌های سختی بود. یادمان نرود که رقبای ایران دست روی دست نگذاشته‌اند تا ما همیشه قهرمان باشیم. آنها کار می‌کنند و اگر ما از این قافله عقب بمانیم، آن وقت خیلی زود جای‌مان را خواهند گرفت. پس آرامش و اطمینان به جوانان را به والیبال‌نشسته برگردانیم تا بازهم شاهد افتخار‌آفرینی‌های آنها باشیم.
