جوان آنلاین: حتماً اگر امروز «ژورلیمه» فرانسوی زنده بود، خنده تحقیرآمیزی به انگلیسی‌ها می‌زد. حتماً روزی را به خاطرشان می‌آورد که وقتی طرح اتحادیه اروپا و جام جهانی را مقابل سردمداران مغرور فوتبال انگلستان برد، با همان غرور خاص انگلیسی پسش زدند و گفتند که فوتبال فقط مخصوص انگلستان است، اما حالا سربازان مغرور ملکه به چنان فلاکتی افتاده‌اند که دست نیاز به سوی دیگری دراز کرده‌اند.
چند دهه قبل کسی حتی نمی‌توانست تصور کند که یک آلمانی هدایت تیم ملی انگلستان را بر عهده بگیرد. تیم ملی انگلستان پیش از این فابیو کاپلو ایتالیایی و اریکسون سوئدی را روی نیمکت خود دیده، اما یک آلمانی! هرگز، آلمان و انگلستان با یک هدف مشترک در زمین فوتبال اصلاً قابل قبول نبود، حتی همین حالا هم می‌توان برخی نگاه‌های خصمانه به جا مانده از جنگ جهانی دوم را که بیش از نیم‌قرن از آن می‌گذرد، در برخی چشم‌ها دید، اما در میان همین ناباوری‌ها خبر رسید که توماس توخل آلمانی به عنوان سرمربی تیم ملی انگلستان معرفی شد!
خبر به پررنگی همین علامت تعجب، تعجب‌برانگیز بود، به خصوص برای انگلیسی‌های مغرور که فوتبال را ارث و میراث خود می‌دانند. انگلیسی‌هایی که حتی حاضر نبودند تیمی غیر از تیم‌های خود را به فوتبال راه دهند. انگلیسی‌هایی که خودشان را آقای فوتبال جهان می‌دانستند و زمانی که با طرح ژورلیمه روبه‌رو شدند، مرد فرانسوی را چنان تحقیر کردند که کمتر کسی می‌توانست باور کند او به عنوان مبدع جام جهانی موفق می‌شود. حالا سال‌ها و دهه‌ها پشت سر گذاشته شده و هیچ کس به درستی نمی‌تواند به یاد بیاورد که آخرین باری که انگلیسی‌ها در رده ملی جامی را بالای سر برده‌اند، کی بوده، انگلیسی‌های مغرور حتی با وجود ستاره‌های نامدار و امتیاز میزبانی هم نتوانسته‌اند بعد از جام جهانی ۱۹۶۶ افتخاری کسب کنند. در این میان هر چه بوده افتخارات باشگاهی بوده که تقریباً تمامی آن‌ها هم با سرمربیان غیرانگلیسی به دست آمده است، ولی تیم ملی، هیچ، سه شیر‌های مغرور هیچ حرفی برای گفتن ندارند.
کار بالا گرفت. اتحادیه فوتبال انگلستان گشت و گشت تا بتواند یک گزینه مناسب به جای ساوت گیت انتخاب کند، اما در جزیره ملکه هیچ گزینه‌ای وجود نداشت تا آن‌ها روی نام یک دشمن قدیمی انگشت بگذارند؛ یک گزینه آلمانی، «توماس توخل». لندنی‌ها خاطرات خوبی با توخل دارند، او ۱۸ ماه سرمربی چلسی بود و در این مدت تیم لندنی شش فینال را تجربه کرد که سه جام قهرمانی حاصل آن بود که مهم‌ترینش جام قهرمانی اروپا با شکست دادن منچستر سیتی پپ گواردیولا بود، با وجود این ماجرای تیم ملی متفاوت است. یک آلمانی روی نیمکت تیم ملی انگلستان، یک آلمانی که هنوز نمی‌داند سرود ملی انگلستان را خواهد خواند یا نه، می‌گوید: «هنوز تصمیم نگرفته‌ام، می‌خواهم با شما صادق باشم. سرود ملی انگلیس را بار‌ها در استادیوم‌ها شنیده‌ام و معتقدم این سرود همه را پر از انگیزه می‌کند و من برایش احترام زیادی قائلم، ولی متأسفانه من پاسپورت آلمانی دارم و برای اینکه درباره خواندن سرود ملی شما تصمیم بگیرم به زمان نیاز دارم.» شاید همین جمله بود که خشم انگلیسی‌ها را برانگیخت.
وین رونی ستاره سال‌های نه چندان دور فوتبال انگلستان گفت: «با وجود مربیان جوان و آینده‌دار در فوتبال انگلستان تعجب می‌کنم چرا توخل را انتخاب کردند.»
گری لینه‌کر با وجود کنترل خشمش گفت: «قرار نیست از بابت اتفاقی که رخ داده است، عصبانی باشم، اما ترجیح من این است که سرمربی تیم ملی ما حتماً انگلیسی باشد. من برای توخل به عنوان یک مربی احترام بسیاری قائل هستم و باور دارم که او مربی باهوشی است، اما معتقد هستم سرمربی انگلیس باید اهل این کشور باشد.»
گری نویل با ناامیدکننده خواندن این انتخاب گفت: «نمی‌خواهم از شخص توماس توخل انتقاد کنم، اما به سبب خارجی‌بودنش انتخاب ناامیدکننده‌ای است. فکر می‌کنم ما انگلیسی‌ها داریم به خودمان آسیب می‌زنیم. به نظر من، مربیان انگلیسی برجسته‌ای وجود دارند که می‌توانستند هدایت تیم ملی را به عهده بگیرند.»
با وجود تمام این مخالفت‌ها، اما توخل می‌خواهد ستاره دوم را روی پیراهن انگلستان ببیند، یعنی قهرمانی در جام جهانی. توخل بعد از انتخاب به عنوان سرمربی انگلستان گفت: «می‌خواهم دومین ستاره را روی پیراهن انگلیس ببینم. شما وقتی قهرمان جام جهانی می‌شوید، یک ستاره به دست می‌آورید. این یک پروژه است؛ ماجراجویی‌ای که از آن لذت خواهیم برد. می‌دانم در قفسه جام‌های فدراسیون جای چند جام خالی است و من می‌خواهم جام‌ها را روی آن قفسه ببینم.»
