جوان آنلاین: «همواره پدرم مرا حمایت کرده تا به این جایگاه برسم. در حالی که بقیه استان‌ها از تیراندازان خود حمایت می‌کنند و مدام با آنها تماس تلفنی می‌گیرند و حامی آنها، حتی به صورت کلامی هستند، اما متأسفانه با من از بیرجند یک تماس هم نگرفتند. هر بار هم که در استان از من دعوت شد فقط عکس یادگاری گرفتند و حرف‌هایم را شنیدند. ۱۲ سال است که قول پیگیری داده‌اند.»
این‌ها انتقاد‌های نجمه خدمتی، بانوی مدال‌آور تیراندازی ایران است. انتقاد‌هایی تکراری و البته پردرد که باز هم نشان از عدم توجه به ورزشکاران مدال‌آور ایران دارد. حرف‌های بانوی تیراندازی ایران نشان از آن دارد که اصلاً تفاوتی نمی‌کند مسئولان ورزش از چه قماشی باشند؛ چپ باشند یا راست، اصلاح‌طلب باشند یا اصولگرا، در همچنان برای قهرمانان و مدال‌آوران ورزش ایران روی همان پاشنه بی‌توجهی می‌چرخد. داستان غم‌انگیزی که پایانی نمی‌توان برای آن متصور بود. امروز نجمه خدمتی، دیروز صمیعی‌نژاد و فردا و فردا‌ها هم چهره‌های دیگر.
بخش دردآور حرف‌های نجمه خدمتی آنجاست که می‌گوید آقایان در جواب درخواست مسکنش گفته‌اند: «اگر شما را حمایت کنیم، اگر در آینده یک ورزشکار دیگر هم در استان افتخار‌آفرینی کند، مجبوریم از او هم حمایت کنیم!» این یعنی خشکاندن ریشه استعداد‌های ورزشی یک شهر و یک استان برای اینکه برخی بیشتر ببرند. کار به جای تلخ‌تری هم رسیده است. بانوی تیراندازی استان خراسان جنوبی می‌خواهد جلای وطن کند و برای استان دیگری مسابقه بدهد. او می‌گوید: «فقط وعده داده‌اند. من هم تصمیم گرفتم برای مسابقات قهرمانی کشور، استانم را عوض کنم. خیلی از استان‌ها تمایل دارند که برای قهرمانی کشور از حضور من استفاده کنند. آنها باید افتخار کنند که تعداد ورزشکاران‌شان بیشتر شود، ولی جلوی پیشرفت را می‌گیرند. از خیلی از کشور‌ها پیشنهاد داشتم، اما قبول نکردم که در جای دیگری تیر بزنم. مهاجرت نمی‌کنم، چون ایران را دوست دارم، ولی استانم را عوض می‌کنم که از نظر ذهنی آزاد باشم.»
حالا باید منتظر واکنش مسئولان ورزش استان خراسان جنوبی بود که چگونه پاسخ انتقاد‌های بحق تنها ورزشکار المپیکی و مدال‌آورشان را می‌دهند. مسئولانی که ظاهراً نمی‌خواهند ورزشکار افتخار‌آفرین دیگری در استان خود داشته باشند تا مجبور نباشند برای حمایت از او دست به جیب شوند. هرچند که از همین یک نفر هم نتوانسته‌اند به خوبی حمایت و مراقبت کنند. خدمتی در پایان حرف‌های خود به تسنیم می‌گوید: «به آنها پیام دادم که می‌خواهم استانم را عوض کنم، اما تماس هم نگرفتند. مردم استانم ناراحت شدند. استان ما محروم است و من هم از این جدایی ناراحتم. با افتخار بیرجندی هستم، ولی این انصاف نیست که از ۲۶ سال عمرم، ۱۲ سال آن را دنبال پیگیری درخواستم از استان بگذرانم. برای حضور در بازی‌های آسیایی من تنها ورزشکار این استان بودم و آنها حتی تماس نگرفتند که برایم آرزوی موفقیت کنند.»
