باید اعتراف کنیم خیلی وقت بود که «شوکران» جایش در تلویزیون خالی بود و همین باعث شده بود تا دشمنان در رسانه‌های خود برنامه‌های مشابهی را روی آنتن ببرند.
در دو سال اخیر شبکه چهار سیما با برنامه‌ای تخصصی به نام «شوکران» روی آنتن رفته که مورد استقبال جامعه نخبگانی قرار گرفته است. برنامه‌ای گفتگو محور و چالشی با حضور متفکران عرصه‌های فلسفه و جامعه‌شناسی که توانست رضایت مخاطب خاص خود را به دست بیاورد و به عنوان یکی از بهترین برنامه‌های این شبکه معرفی شود، ولی چرا «شوکران» در بین رقبای خود در تلویزیون توانست موفق ظاهر شود؟ حضور پیام فضلی‌نژاد، نویسنده و روزنامه‌نگار سیاسی و اجتماعی که در دهه‌های ۷۰، ۸۰ و ۹۰ فعالیت زیادی در عرصه روزنامه‌نگاری داشت به عنوان مجری و تهیه‌کننده از یک سو و جنس انتخاب مهمان‌ها و موضوعات منجر شد تا شوکران به برنامه‌ای جریان‌ساز در رسانه ملی تبدیل شود.
برنامه‌های مشابه شوکران اکثراً خنثی و فاقد نقد اتفاقات روز هستند، اما در شوکران خواه ناخواه نقد وضعیت موجود یکی از ملاک‌ها قرار می‌گیرد و به برکت تخصصی بودن و برند تهیه‌کننده‌ای که از دام رویکرد‌های دلال‌مآبانه در صداوسیما گریخته درونمایه جذب مخاطب را دارد. از صحبت‌های مرحوم پروفسور بونو در نقد تبلیغ دینی تا صحبت‌های ابوالحسن تنهایی در مرگ جامعه‌شناسان ایران موضوعاتی بود که در شوکران مطرح شد و همان مباحث علمی تضاد اندیشه را که باعث حیات علمی است، تداعی می‌کند؛ مباحثی که خود جریان‌ساز هستند و مخاطب را به فکر وامی‌دارند. در لیست جدیدی که فضلی‌نژاد برای سری جدید برنامه‌اش اعلام کرده است، نام‌هایی همچون پروفسور رفیع‌پور هم به چشم می‌خورد؛ نامی که بسیاری از کسانی که او را می‌شناسند علاقه‌مند هستند تا نگاه چالشی‌اش در «شوکران» را هم دنبال کنند. این فضا که استادان دوستداشتنی علوم جامعه‌شناسی، فلسفه، سیاست و... در رسانه ملی و در مقابل مجری چالشی به گفتگو بپردازند برای بسیاری از نخبگان جذاب و جالب است.
باید اعتراف کنیم خیلی وقت بود که «شوکران» جایش در تلویزیون خالی بود و همین باعث شده بود تا دشمنان در رسانه‌های خود برنامه‌های مشابهی را روی آنتن ببرند. حضور پروفسور سیدحسین نصر از دیگر خبر‌هایی است که «شوکران» برای برنامه آتی خود اعلام کرده و این نیز قابل تأمل و جالب توجه است؛ هرچند نصر را سیاسیون بیشتر با مسئولیت‌های سیاسی که داشته می‌شناسند، اما بسیاری او را در عرصه دینی و فلسفی صاحب‌نظر می‌دانند. نصر حتی ترجمه قرآن هم دارد که برخی آن را روان و قابل اعتماد معرفی می‌کنند با این حال سابقه سیاسی او برای بسیاری آنقدر پررنگ بود که برخی اجازه حضورش در صداوسیما را ندهند. «شوکران»، اما همان گونه که از نامش برمی‌آید و همان گونه که از مهمانانش می‌پرسد سقراط‌وار به جست‌وجوی حقیقت می‌گردد. بی‌شک تلویزیون در عرصه‌های مختلف به شوکران نیاز دارد تا روحی جدید در کالبد نیمه‌جان صداوسیما دمیده شود، اما همه می‌دانیم که فساد دلال‌ها در برنامه‌های دیگری که مثل شوکران تخصصی نیستند پررنگ است و تا دست دلال‌ها و حامیان به ظاهر مصلحشان از صداوسیما کوتاه نشود، شوکران با سقراطش تنها خواهند ماند.
موضوع خوبی بود 
