سعيد احمديان
«ببخشيد طلا نگرفتم.» اين عذرخواهي کيميا عليزاده، بانوي تکواندوي کشورمان را بايد مديران ورزش کشورمان قاب کنند و به ديوار اتاقشان بزنند، بانوي تکواندوي کار کشورمان بعد از مدال تاريخي برنز در المپيک ريو، همين چند روز پيش بعد از يک مصدوميت سخت در قهرماني جهان روي شياپ چانگ رفت و نايب‌قهرمان شد. عليزاده يک مدال تاريخي ديگر گرفت تا او را با فاصله زياد به بهترين بانوي تکواندوکار تاريخ ايران بدل کند، اما نکته قابل تأمل پس از اين موفقيت تاريخي، عذرخواهي اين بانوي ملي‌پوش از مربي‌اش و مردم ايران است. در حالي مدال نقره عليزاده تا امروز باارزش‌ترين مدال تاريخ بانوان ايران است در رشته تکواندو است، اما وي پس از پايان مسابقه فينال در متني از اينکه نتوانسته مدال طلا بگيرد، عذرخواهي کرده است! عذرخواهي کيميا عليزاده درس بزرگي به مسئولان ورزش و برخي قهرمانان است، به طور قطع عليزاده بابت اين مدال شايسته تقدير است و کمتر کسي است که او را ملامت کند که چرا قهرمان نشده است و همين که با وجود عمل جراحي بعد از المپيک و فاصله کمي که براي آماده‌سازي جهت حضور در قهرماني جهان داشت، توانسته تا فينال بالا بيايد و رنگ مدال برنز دوره گذشته‌اش را به نقره تبديل کند، شاهکار کرده است. با اين حال عليزاده مي‌آيد و بعد از اين موفقيت بزرگ، براي اينکه نتوانسته موفقيت بزرگ‌تري به دست بياورد، عذرخواهي مي‌کند.
حرکت قابل تأمل عليزاده در شرايطي است که در ورزش کشورمان چه بين مديران و چه برخي ورزشکاران، هنوز فرهنگ عذرخواهي جا نيفتاده است و پس از هر ناکامي در مسابقات مختلف چه جهاني، آسيايي و المپيک، کم پيش مي‌آيد يک ورزشکار، مربي يا مدير به خاطر اين نتايج عذرخواهي کند و اکثريت آنها به دنبال توجيهي براي فرار از تبعات شکست و ناکامي هستند. چه آسمان و ريسمان‌هايي بافته نمي‌شود که يک نتيجه دور از انتظار، عادي جلوه داده شود تا جايي که حتي برخي ورزشي‌ها طوري وانمود مي‌کنند، همين نتيجه ضعيفي هم که گرفته‌اند، از سر ورزش ايران زياد است، طوري که بايد بابت اين ناکامي، از آنها قدرداني هم کرد!
کمتر مدير يا قهرماني در سال‌هاي اخير شهامت عذرخواهي بابت ضعف‌ها در مسئوليت و مسابقه‌اي که اعزام شده را داشتند و روال مرسوم اين بوده که همه به دنبال شانه خالي کردن از زير بار مسئوليت نتايج کسب شده در ميادين مختلف بوده‌اند و حتي برخي‌ها با پنهان شدن پشت موفقيت‌هاي ديگران به دنبال توجيه ناکامي و فرار از زير بار پاسخگويي هستند. در چنين وضعيتي قدر گوهري مانند کيميا عليزاده را بايد در ورزش ايران بيشتر از قبل دانست، قهرماني که با وجود يک مدال تاريخي، ابايي ندارد از اينکه نتوانسته رنگ مدالش زرين‌تر باشد، عذرخواهي کند. آن هم در شرايطي که عليزاده هم مي‌توانست مانند خيلي از ورزشي‌ها، ناکامي‌اش را در فينال توجيه کند، عکس‌هايي که از مصدوميت دست و زانوي عليزاده منتشر شده، نشان مي‌دهد که اين بانوي قهرمان، با وجود مصدوميت در فينال با تعصب و غيرتي که به خرج داده با حريفش که قهرمان المپيک بود، مبارزه کرده است. او مي‌توانست خيلي راحت با اشاره به مصدوميت و آسيب‌ديدگي که داشته، شکست خود را در فينال و نرسيدن به مدال طلا توجيه کند. با اين حال عليزاده برخلاف خيلي‌ها، مي‌آيد و عذرخواهي مي‌کند که شکست خورده، آن هم پس از اينکه توانسته اولين مدال نقره بانوان ايران را در رقابت‌هاي قهرماني جهان در رشته تکواندو به دست بياورد.
عذرخواهي عليزاده پيام‌هاي زيادي به مديران فدراسيون تکواندو، وزارت ورزش و ساير بخش‌هاي ورزش کشور دارد، اينکه پس از هر ناکامي و نرسيدن به هدفي که انتظار مي‌رود، مي‌توان با يک عذرخواهي و قبول مسئوليت، براي موفقيت در رقابت‌هاي پيش‌رو تلاش کرد، امري که مي‌تواند هم زخم‌هاي يک ناکامي را التيام بخشد و هم مسئوليت‌پذيري يک قهرمان يا مسئول را نشان مي‌دهد و اين مسئله به‌طور قطع در آينده مي‌تواند زمينه‌اي براي بازسازي و رفع نقاط ضعف و تلاش براي موفقيت در مسابقات پيش‌رو باشد. چنين مدير يا قهرماني هم به‌طور قطع در بين مردم محبوبيت بيشتري خواهد داشت تا ورزشکار يا مسئول يا مربي‌اي که بخواهد با توجيه شکست و فرار از عذرخواهي، همه تقصيرها را گردن ديگران بيندازد و خودش را مبرا کند.
