نویسنده: سعيد احمديان
ليگ جهاني 2017 در حالي ديشب براي ايران به پايان رسيد كه ادامه روند نزولي واليبال، خيلي‌ها را نگران آينده اين رشته ورزشي كرده است، رشته‌اي كه در پنج سال گذشته توانسته بود در بين قدرت‌هاي واليبال دنيا سري بين سرها بلند كند و يكي از مدعيان لقب بگيرد. با اين حال نتايج شاگردان كولاكوويچ در ليگ جهاني 2017، گوياي روند سقوط رشته‌اي است كه در سال‌هاي اخير توانسته بود شگفتي‌ساز لقب بگيرد، اما كيفيت فني بازي‌هاي ايران در ليگ جهاني امسال گوياي بازگشت اين ورزش به روزهاي قبل از اوج‌گيري است. فدراسيون واليبال هم در سه‌سال گذشته با سپردن هدايت تيم ملي به سه مربي مختلف در صدد ادامه روند موفقيت‌آميز واليبال مانند روزهاي حضور ولاسكو در ايران بوده، اما نه كواچ و نه لوزانو و نه تا امروز كولاكوويچ نتوانسته‌اند موفقيت چشمگيري در كشورمان كسب كنند و تنها دستاورد بزرگ واليبال در دو سال گذشته صعود به المپيك و شكسته شدن طلسم حضور در بزرگ‌ترين ميدان ورزشي دنيا است كه البته نتايج ضعيف با لوزانو در ريو سبب شد تا فدراسيون عذر اين مربي آرژانتيني را هم بخواهد. آمدن كولاكوويچ هم تا امروز نتوانسته تأثير مثبتي در تيم داشته باشد و نگاهي به كيفيت بازي‌ها و نتايجي كه تيم كشورمان در ليگ جهاني گرفته، گوياي عدم موفقيت مربي مونته نگرويي است.
موضوعي كه بيشتر از همه در بازي‌هاي ايران در ليگ جهاني به چشم آمد و انتقادهاي زيادي را متوجه تيم كرد، عدم وجود روحيه جنگندگي و انگيزه بين بازيكنان براي موفقيت بود. البته در هفته دوم كه در تهران برگزار شد، تيم ايران با حمايت و فشار شاگردانش، توانست بازي‌هاي نسبتاً قابل قبولي را به نمايش بگذارد، اما در هفته‌هاي اول و سوم، واليبال ايران همان كيفيت دو سال اخير را به نمايش گذاشت و خبري از تغيير و تحولي كه بتواند تيم را زير و رو كند، نبود. شايد تنها نكته مثبت واليبال در ليگ جهاني 2017، بازي با لهستان در هفته اول مسابقات بود كه تيم كشورمان در غياب بازيكنان اصلي به دليل مصدوميت و با حضور بازيكنان جوان و چهره‌هاي تازه تيم ملي توانست تيم مدعي لهستان را شكست دهد، هر چند در بازي دوم كه شنبه شب برگزار شد، تيم كشورمان اين بار ستاره‌هاي اصلي‌اش به راحتي مغلوب تيم ميزبان شد.
عدم روحيه جنگندگي در تيم در حالي است كه كولاكوويچ در آخرين مصاحبه‌اش قبل از اعزام تيم كشورمان به ليگ جهاني گفته بود قول نتيجه نمي‌دهد، اما وعده داد بازيكنانش براي موفقيت و پيروزي تا آخرين پوئن خواهند جنگيد و يك تيم جنگنده را كه براي برد تلاش مي‌كند، به ميدان خواهد فرستاد. اين وعده در شرايطي بود كه تنها چيزي كه در تيم ايران در سه هفته برگزار شده در ليگ جهاني ديده نشد، روحيه جنگندگي و تلاش براي پيروزي بود، مسئله‌اي كه به خصوص در دو بازي آخر ايران مقابل امريكا و لهستان به خوبي مشهود بود و واليباليست‌هايي كه روزهايي براي موفقيت در زمين مسابقه از جانشان مايه مي‌گذاشتند و حتي بازي‌هاي دو ست باخته را 3 بر 2 به نفع خودشان به پايان مي‌رساندند، در ليگ جهاني 2017 خالي از انرژي بودند و با بي‌تفاوتي محض و بي‌انگيزگي كه در عملكردشان نمايان بود، به ميدان رفتند. اين مسئله به خصوص درباره نسل طلايي واليبال بيشتر احساس شد و نشان از اين دارد كه ستاره‌هاي واليبال به آخر خط رسيده‌اند و بايد جايشان را به بازيكنان جوان و با انگيزه بدهند.
البته اين بار هم مانند دو سال گذشته تيم كشورمان نتوانست به مرحله نهايي ليگ جهاني صعود كند، اما نمايش‌هاي انتقادآميز ملي‌پوشاني كه روزگاري ستاره‌هاي تيم ايران بودند و در بين بهترين‌هاي جهان هم جا مي‌گرفتند، زنگ خطر جدي را براي واليبال به صدا در آورده است، رشته‌اي كه در پنج‌سال اخير پرچمدار رشته‌هاي تيمي ايران در سطح دنيا بوده، اما ليگ جهاني 2017 نگراني‌ها را از آينده واليبال بيشتر كرده است. هر چند برخي اظهارنظر درباره كارنامه كولاكوويچ را زود و فرصت دو ماه‌اي كه وي براي آماده‌سازي تيم داشته است، ناكافي مي‌دانند، اما ليگ جهاني 2017 نشان داد كه اين مربي مونته نگرويي به رغم شروع سخت گيرانه‌اش در تمرينات، نه تنها از نظر فني نتوانسته تحولي در تيم به وجود بياورد، بلكه از نظر روحي و انگيزشي هم تيم ملي با بازيكناني روبه‌روست كه انگيزه‌اي براي موفقيت ندارند و به همين كيفيت رضايت داده‌اند، ضعفي كه به طور قطع به مديريت سرمربي مونته نگرويي بر مي‌گردد كه نتوانسته با وجود وعده‌هايي كه داده بود، شاگردانش را تبهيج كند كه براي گرفتن هر يك امتياز بجنگند. با اين شرايط چشم انداز روشني پيش روي واليبال نيست و ادامه اين وضعيت با ميدان دادن به بازيكناني كه ديگري انگيزه‌اي براي موفقيت ندارند و عدم جوانگرايي مي‌تواند سبب شود تا واليبال به همان سرعت كه پنج سال پيش شگفتي‌ساز شد، با همان سرعت سقوط كند و به قبل از اوج گيري‌اش برگردد!
