جوان آنلاین: آنچه در ادامه از نظر می‌گذرد یادداشتی از سودابه فرضی‌پور است که در شبکه‌های اجتماعی به اشتراک گذاشته شده است. در این یادداشت می‌خوانیم: به پسرهایمان یاد بدهیم حرف بزنند! یاد بدهیم ناکامی‌شان را بریزند در قالب کلمات و کلمات را طوری بچینند که منظورشان را برسانند. اغلب کتک‌کاری‌های زن و شوهری خشونت سیستماتیک و از پیش برنامه‌ریزی شده نیست، یعنی کم پیش می‌آید مردی درست لحظه تعطیل کردن کار، زمان زدن کارت خروج، لحظه پایین کشیدن کرکره دکان بگوید: خب برم زنم رو مفصل بزنم. الهی به امید تو!
غالباً لحظاتی پیش از اولین سیلی، مرد احساس سرخوردگی شدید می‌کند و، چون آموزش ندیده حرف بزند، چون دانش بیان احساساتش را ندارد، سرخوردگی‌اش را قلنبه می‌کند توی مشتش و فرود می‌آورد روی بدن زن!
به دخترهایمان یاد بدهیم زهرآگین حرف نزنند! دختر‌ها جان و بازوی کتک‌کاری ندارند. دختر‌ها مشت‌های قوی ندارند. وقتی احساس ناکامی می‌کنند، وقتی دردشان می‌آید، اما ورِ منطق ذهنشان بیمار است، وقتی توانایی تنظیم هیجان و پیدا کردن کلمه ندارند، سرخوردگی‌شان را می‌کنند زهر، زبانشان را می‌کنند نیش و می‌گزند. مرد نیش می‌خورد، کتک می‌زند، زن کتک می‌خورد، نیش می‌زند. دور باطل!
گره‌هایی که به جای دست به دندان گرفته می‌شوند و لقمه‌هایی که چندین دور، دور سر می‌چرخند! خشونت کلامی و خشونت بدنی هر دو به خاطر «فقر مهارت در برقراری ارتباط است.» این مهارت اکتسابی است، می‌شود آموزش داد، می‌شود یاد گرفت. کاش در طول ۱۲ سال آموزش باطل فرمول‌های احمقانه، اتحاد و تجزیه، دلایل انقراض سلسله‌ها، فرق جلگه و آبرفت، ذهب ذهبا ذهبوا، سفر‌های خانواده هاشمی و... دو واحد هم «چگونه حرف بزنیم» در برنامه درسی بچه‌ها قرار می‌دادند.
