بازگشت کامل و بی‌دغدغه به ورزشگاه آزادی گویا قرار است به تاریخ بپیوندد یا آرزویی دست نیافتنی شود. با وجود این امروز، روز مهمی برای آزادی است. ورزشگاهی که بعد از ماه‌ها در دست تعمیر بودن قرار است توسط بازرسان و ناظران کنفدراسیون فوتبال آسیا برانداز شود تا بار دیگر مسئولیت میزبانی نماینده‌های ایران در بازی‌های لیگ نخبگان و قهرمانان ۲ آسیا بر دوش آن گذاشته شود. اما بی‌تردید گرفتن تأییدیه‌ای‌اف‌سی هم نمی‌تواند تضمینی برای بازگشت کامل آن به چرخه فوتبال باشد. آزادی تا قبل از بازسازی با وجود خرده‌ایراد‌های وارده، نمره قبولی می‌گرفت و بعید است بازرسان کنفدراسیون فوتبال آسیا حالا که دستی هم به سر و رویش کشیده شده و نواقصش برطرف شده از تأیید آن برای میزبانی رقابت‌های آسیایی سرباز بزنند.
اما گپ‌و‌گفت‌های این چند وقت اخیر نشان می‌دهد که با دریافت تأییدیه‌ای‌اف‌سی هم نمی‌توان خیلی امیدوار به بازگشت کامل این ورزشگاه به چرخه فوتبال کشور بود، چراکه با وجود بازگشایی نصفه و نیمه همچنان قبل از برگزاری هر بازی، اما و اگر‌های بسیاری مطرح و شرط و شروط‌های متعددی گذاشته می‌شود که از جمله آن می‌توان به محدودیت‌های اعمال شده برای حضور هواداران اشاره کرد. البته این هم تمام ماجرا نیست.
قرار بود آزادی بعد از چند ماه تعمیرات به صورت کامل در اختیار فوتبال قرار گیرد و تیم‌ها از آوارگی نجات پیدا کنند. زمانی که بار‌ها و بار‌ها تمدید شد و اگرچه سرانجام ظاهراً به پایان رسید، اما با توجه به صحبت‌های اخیر مدیر آزادی بیم آن می‌رود که بار دیگر از چرخه فوتبال کشور خارج شود، از آن جهت که نصیبی، مدیر این ورزشگاه صراحتاً می‌گوید میزبانی دربی ۱۰۵ بسته به نظر شورای تأمین است، درحالی‌که آزادی سال‌های سال است از بازی سرخابی‌های پایتخت میزبانی می‌کند. با توجه به این سابقه و تجربه جای سؤال دارد که چرا مدیر مجموعه آزادی باید میزبانی در دربی را منوط به نظر شورای تأمین بداند!
مسئله، اما پاس دادن برگزاری دربی در آزادی به شورای تأمین نیست، در واقع مسئله پیش کشیدن زمان احتمالی بازسازی آزادی است. بازسازی کاملی که به گفته نصیبی احتمالاً ۲۳ تا ۲۴ ماه به طول خواهد انجامید، یعنی دو سال تمام!
البته آزادی ورزشگاهی نیست که بتوان به سرعت آن را بازسازی کرد، اما بسته بودن در‌های آن به مدت دو سال به روی فوتبال و دوستدارانش می‌تواند مشکلاتی را که امسال به چشم دیده شد تشدید کند، خصوصاً اگر قرار باشد بعد از هر بازی آقایان فهرستی از آسیب‌های وارده به این مجموعه را لیست کنند، مانند آنچه که بعد از بازی پرسپولیس و تراکتور لیست شده است.
صدالبته که هیچ هواداری حق آسیب رساندن به هیچ ورزشگاهی را ندارد و تماشاگران باید با تمام وجود در حفظ و نگهداری تمامی مجموعه‌های ورزشی کشور که برای ساخت و بازسازی آن از جیب ملت هزینه می‌شود کوشا باشند، اما قرار هم نیست به دلیل بازسازی‌های انجام شده آقایان بعد از هر بازی با اعلام اعداد و ارقام هواداران را زیر سؤال ببرند. نصیبی با برآورد هزینه خسارت‌های به‌جامانده از بازی پرسپولیس – تراکتور (۱۰۰ میلیون تومان) تأکید دارد که حتی یک میلیون تومان خسارت هم خستگی را بر تن ما می‌گذارد، اما قرار نیست، چون ورزشگاهی برای بازسازی و تعمیرات هزینه می‌کند از فردا و بعد از هر بازی منت آن بر سر هواداران گذاشته شود، چراکه هزینه این تعمیرات به‌صورت غیرمستقیم از جیب همین هواداران است که پرداخت می‌شود. بی‌شک، اما تلخ‌تر از منتی که گویا قرار است زین پس گذاشته شود، زمانی است که آقایان برای بازسازی کامل آزادی برآورد کرده‌اند. زمانی که تجربه ثابت کرده بار‌ها و بار‌ها تمدید خواهد شد و این یعنی آوارگی بیشتر فوتبال باشگاهی و ملی! اما کاش نتیجه تمام این صبوری‌ها چیزی که باید باشد، یعنی آزادی آزادی از بند فرسودگی‌ها، وعده‌های بازسازی و تعمیرات بی‌پایان و نصفه و نیمه، نه اینکه آقایان هم زمان صرف کنند و هم سمبل‌کاری.
