جوان آنلاین: فیلم عزیز کامل‌ترین اثر مجید توکلی است، اگر چه همچنان متولد ۶۵ را مهم‌ترین فیلم او می‌دانم، اما اینکه او از عروسی مردم به عزیز رسیده است نکته کاملاً مثبتی تلقی می‌شود، چراکه عروسی مردم به دلیل نوع قصه و روایت و پرداخت کارگردانی اثری ضعیف همراه با حفره‌های فراوان بود ولی عزیز بازگشت توکلی به قصه گویی منسجم و کارگردانی دقیق‌تر است، یک درام اجتماعی که در شهر رشت روایت می‌شود و توکلی از موقعیت جغرافیایی با لهجه گیلکی بهره‌گیری درستی کرده است.
ایده فیلم عزیز بکر است و قصه به عنوان هسته مرکزی درام اجتماعی کشش لازم را دارد. توکلی از شاه پیرنگ استفاده درستی کرده است، بنابراین فیلم از همان نقطه ابتدایی راهش را درست می‌رود و خبری از خرده پیرنگ‌های دست و پاگیر نیست. نکته قابل توجه در عزیز همراه کردن مخاطب با اثر است. عزیز به بخش ناشناخته‌ای از بیماری آلزایمر می‌پردازد، چراکه این بیماری دردناک در هر آدمی با واکنش گوناگون پدید می‌آید و حالا مادر سالخورده فیلم عزیز آلزایمر دارد و فکر می‌کند پسر کوچکش خواستگار اوست. در وهله اول احساس می‌شود توکلی سراغ موضوعی غیر شرعی رفته است، اما چنین نیست و فیلم وارد خط قرمز‌های اعتقادی نمی‌شود چراکه توکلی سعی کرده عشق مادر فرزندی و بر عکس آن را در فیلمش نشان بدهد و راهش را هم درست طی کرده است. می‌توانیم این گونه بگوییم که فیلم عزیز یک اثر مادرانه است، مادری که به گذشته خود بازگشته است و انوش را شبیه به شوهر مرحومش می‌بیند.
در میان فیلم‌های کمدی مبتذل فیلم عزیز به عنوان یک اثر مستقل خوش ساخت و تمیز است، اثری که می‌خواهد برای مخاطبش قصه گویی کند و علاوه بر آن شاخه‌ای از یک بیماری را به مخاطب معرفی کند که این نکته بسیار حائز اهمیت است. میزان روابط شخصیت‌ها به درستی درآمده ارتباط برادر و خواهر با انوش ملموس و متقاعد کننده است، اما در کنار این نکات مثبت برای فیلم عزیز احساس می‌شود چیز‌هایی در فیلم کم است یعنی اثر از فقدان خط داستانی فرعی که با خط روایی اصلی توامان بشود رنج می‌برد بنابراین انگار ایده فیلم کش آمده است- به آسانی می‌شود سکانس‌ها را کم و زیاد کرد و آسیبی هم به فیلم نرسد این نشان می‌دهد توکلی باید پردازش زمینه فیلمنامه را افزایش می‌داد. در شکل فعلی دیالوگ‌ها زیاد است و شکل کارگردانی این دیالوگ‌ها اضافی به نظر می‌رسد. به طور مثال دیالوگ‌های قاسم به انوش یا دیالوگ‌های انوش و مرضیه در قایق وقت فیلم را تلف کرده است نیمه دوم فیلم می‌توانست با انگیزه و تمرکز بیشتر به بیماری عزیز پرداخت شود، اما گم شدن عزیز و قهر انوش کارکردی برای فیلم ندارد یا اینکه چرا انوش مسئله به این مهمی را از مرضیه مخفی نگه می‌دارد که غیر منطقی به نظر می‌رسد! نکته مهم و ضعف اثر پایانبندی آن است. احساس می‌شود که توکلی ندانسته چگونه و با چه تمهیداتی اثرش را به پایان برساند. قصه عزیز و نوع روایت آن یک غافلگیری می‌طلبید، اما در شکل کنونی پایان فیلم کلیشه‌ای و قابل حدس است پایان فیلم نه جذاب است و نه مینی مالیستی، اثری با شروع خوب که عجولانه و بی‌هدف تمام می‌شود.
کارگردانی توکلی رو به جلوست و توانسته از بازیگران بومی هم بازی‌های متقاعد کننده‌ای بگیرد. بازی‌ها یک دست و استفاده از لهجه درست از امتیازات مهم فیلم است اضافه کنید که آزاده صمدی در این فیلم خوش درخشیده اکت‌های او و نحوه دیالوگ گویی‌اش در قاب دوربین جواب مثبت داده است.
فیلم عزیز به عنوان یک درام اجتماعی به طور مستقل ساخته شده است و چه قدر خوب که تعداد ساخت چنین فیلم‌هایی بیشتر شود و لازمه این امر استقبال مخاطب از چنین فیلم‌هایی است به شرط آنکه اکران آن محدود نباشد عزیز با اینکه تازه اکران شده است. به صورت تک سانس نمایش داده می‌شود و این شرایط قطعا به نفع سینمای مستقل و دغدغه‌مند نیست.
