جوان آنلاین: در بسیاری از فیلم‌هایمان ارتباط عاطفی‌مان با مخاطب قطع شده‌است. چه زمانی که می‌خواهیم درام ایجاد کنیم و چه زمانی که می‌خواهیم مخاطب را بخندانیم و چه حتی زمانی که می‌خواهیم به نام فیلم جنگی، موقعیت اکشن ایجاد کنیم، نمی‌توانیم. این ارتباط حسی را در سینما گم کرده‌ایم.
همایون اسعدیان، کارگردان و فیلمنامه‌نویس باسابقه سینما و عضو هیئت انتخاب و داوری بخش فیلم هفتادمین جشنواره منطقه‌ای سینمای جوان قزوین- راژیا، درباره نسبت خود با سینمای کوتاه توضیح داد: دست‌کم در میان بالغ بر ۳۰۰ فیلمی که برای جشنواره منطقه‌ای مشهد دیدم، عموماً شرایط به‌گونه‌ای بود که حداقل‌های تولید استاندارد یک فیلم در آن‌ها رعایت شده‌بود. حتی آن‌هایی که اولین فیلم خود را ساخته‌اند، توانسته‌اند این حداقل‌ها را رعایت کنند و این نکته بسیار مثبتی است. امروز دوستان جوان ما، با موبایل شخصی‌شان می‌توانند فیلم و سریال بسازند. وی افزود: فرآیند تولید و جزئیات فنی مانند فیلمبرداری و نورپردازی هم برای علاقه‌مندان تسهیل شده‌است و خیلی در بند ملاحظات و محدودیت‌های فنی نیستند. در این میان آنچه مغفول می‌ماند و نباید هم فراموش شود این است که همه این ابزار‌ها و تکنولوژی‌ها می‌بایست در خدمت یک زیبایی‌شناسی و بیان یک احساس قرار بگیرد.
این عضو هیئت انتخاب و داوری جشنواره فیلم‌کوتاه قزوین تأکید کرد: من امروز در مواجهه با یک فیلم‌کوتاه، دیگر به این مسئله توجه نمی‌کنم که آیا خط فرضی را رعایت کرده یا نکرده‌است! کاری با این ندارم که آیا جامپ‌کات‌های درستی دارد یا ندارد! این‌ها دیگر موضوعیت ندارد. اکثراً هم درست عمل می‌کنند، چراکه وقتی پای لپ‌تاپ نشسته‌اید، آنقدر قدرت مانور در فیلمسازی دارید که همه این موارد را می‌توانید اصلاح کنید. آنچه گم می‌شود و به آن توجه نداریم، این است که چه می‌خواهیم بگوییم.
اسعدیان ادامه داد: آیا ما می‌خواهیم مخاطب خود را تحت‌تأثیر قرار دهیم یا صرفاً می‌خواهیم تجهیزات خودمان را به رخ او بکشیم؟ همه این‌ها را هم که داشته باشیم، در انتها باید بپرسیم، که چی؟ زمانی که ما فیلمسازی را شروع کردیم، خیلی دوست داشتیم سوار کرین شویم و در صحنه از کرین استفاده کنیم. وقتی برای یک پروژه کرین ۱۲ متری آورده بودیم، هیجان زیادی داشتیم، اما که چی؟ می‌خواستیم برویم از آن بالا فیلمبرداری کنیم که چه اتفاقی رخ بدهد؟
وی افزود: امروز توجه به این سؤال، در فیلم‌های ما کمرنگ شده‌است. اگر ساخته‌های‌مان استاندارد‌های تکنیکال را دارد که دارد، اما در بسیاری از فیلم‌هایمان ارتباط عاطفی‌مان با مخاطب قطع شده‌است. چه زمانی که می‌خواهیم درام ایجاد کنیم و چه زمانی که می‌خواهیم مخاطب را بخندانیم و چه حتی زمانی که می‌خواهیم به نام فیلم جنگی، موقعیت اکشن ایجاد کنیم، نمی‌توانیم. این ارتباط حسی را در سینما گم کرده‌ایم.
