جوان آنلاین: سید احمد خوئی، فعال رسانه، در کانال تلگرامی خود نوشت:
«محمود المرضی» در نمایش پس از گل خود در فوتبال روی زیرپیراهنی خود حک کرده بود «هی قضیة الشرفاء» یعنی «این مسئله باشرف‌ها است»؛ AFC به دلیل اقدام سیاسی او را ۱۵۰۰ دلار جریمه کرد و او در پاسخ گفت: فدای سر مردم فلسطین. این بعد از آخرین اقدام کثیف AFC در توهین به قهرمان ملی ایران شهید حاج قاسم سلیمانی در خاک ایران است.
یک بنگاه فاسد تحت نفوذ سیاست‌های دیکتاتوری سعودی که بنیادی‌ترین آزادی‌ها و توافق‌های ملت‌ها را به اسم عدم دخالت سیاست در ورزش و به دلخواه و یک بام و دو هوا می‌گیرد، چگونه بر فرهنگ و تمدن ما مسلط شده است و چه کسی این راه را برای این بنیاد باز کرده است؟ و چرا زبان کسی در برابر این ارتجاع سیاه باز نمی‌شود؟ متاسفانه فساد در فوتبال ایران هم آنقدر گسترده است که تحمّل خطاکاری AFC را هم دارد و آن را هضم می‌کند.
جریان‌های استعماری از یک "بازی" دلخوشی ملت‌ها نیز برای تقویت استبداد خود بر مردم کوتاه نمی‌آیند. این شایسته مسلمین و ملت ایران نیست که چنین سازمان فاسد و متعفّنی را بر امور خود مسلط کنند. واضح است دروغ عدم دخالت سیاست در فوتبال فقط برای خفه کردن ملت‌های مسلمان و مقاومت است تا فوتبال صحنه‌ای برای مقابله با جنایت‌های استعمارگران نشود و متاسفانه AFC عملا خود ابزاری کاملا سیاسی برای بسط دیکتاتوری استعماری علیه میل ملت‌ها شده است و با افتخار علیه اکثریت ملت‌ها به قلع و قمع مناسبات آنان می‌پردازد.
مردم آسیا ساده‌ترین آزادی‌هائی که در فوتبال اروپا جاری است را ندارند و سازمان AFC تحت نفوذ پترودلار‌های سعودی به نقشی کاملا کثیف می‌پردازد و شیرینی اتحاد ملت‌ها در ورزش و فرهنگ را مانع می‌شود و تلخ می‌کند. همۀ ما شاهد بودیم که فوتبال روسیه چگونه ذیل سیاست و بخاطر سیاست تحریم شد، همۀ ما شاهد هستیم که در حرفه‌ای‌ترین لیگ‌های اروپائی چگونه میل سیاسی ملت‌ها آزاد است، اما یک سازمان باصطلاح بین المللی مثل AFC چگونه از سکوت مردم سوء استفاده می‌کند؟ این تحمیق و تحقیر مردم آسیا به دست این سازمان چه معنائی دارد؟
فوتبال چیزی متعلق به فرهنگ ملتهاست و دخالت‌های بی حد و حصر دیکتاتوری/مستعمره امثال سعودی در میان ساده‌ترین مناسبات ملت‌ها بی‌معنی است؛ چه کسی AFC را نمایندۀ ملت‌ها قرار داده که اینگونه در مناسبات ملت‌ها دخالت کند؟ اگر AFC درست بشو نباشد و بر اساس ارزش‌های ملت‌ها حرکت نکند، کم‌کم باید به فکر حذف و براندازی AFC از فرهنگ و مناسبات ملت‌ها بود. هر انسانی قادر است مستقل از سیاسی‌کاری‌های این سازمان‌های مزدور دیکتاتوری، فوتبال تمرین کند و فوتبال بازی کند، کشور‌های مستقل می‌توانند میزبان لیگ‌های مستقلی از دخالت این سازمان فاسد باشند و فوتبال حتما نباید به شکلی باشد که AFC می‌خواهد. ملت‌ها دوست دارند با یکدیگر بازی و رقابت کنند و شرط آن دخالت‌های منحط و فاسد AFC نیست و نباید تا ابد نسبت به تجاوزگری و دیکتاتوری AFC ساکت ماند.
