اینجا یک قرار عاشقانه متفاوت است. دریادریا معصومیت آمده تا آسمان را به زمین گره بزند. یک سوی این قرار شیرخوارگانی هستند که همه معصومیت‌شان را به وعده‌گاه آورده‌اند و سوی دیگر این قرار یک عشق قدیمی است؛ عشقی که سال‌های سال است زبانه می‌کشد و هر سال پرفروغ‌تر از سال‌های قبل است. این کودکان معصوم و مادران‌شان را یک قرار عاشقانه میان حسین (ع) و دوستدارانش به اینجا کشانده است. آن‌ها در پاسخ به ندای «هل من ناصر»ی گرد هم آمده‌اند که هزارو ۳۸۴ سال پیش در چنین ایامی از سوی امام خوبی‌ها حضرت امام حسین (ع) در دشت کربلا و در مقابله میان دنیای عصمت و دریای کفر بر زبان آمد. حالا همه ساله این شیرخوارگان به همراه مادران‌شان گرد هم می‌آیند بگویند اگر در آن روز و روزگار کسی به یاری حسین (ع) فاطمه (س) نیامد و ندای «هل من ناصر» حسین (ع) بی‌پاسخ ماند، امروز این مادران آمده‌اند تا فرزندان‌شان را نذر قیام مهدی (عج) کنند و نگذارند فریاد «هل من ناصر» امام زمان‌شان بی‌پاسخ باقی بماند.
قرار عاشقانه شیرخوارگان حسینی از سال ۸۲ پابرجاست. در نخستین قراری که در مهدیه تهران برگزار شد فقط ۸۰۰ نفر شرکت کردند، امسال، اما این قرار عاشقانه در پنج قاره دنیا و ۴۵ کشور و ۸ هزار نقطه کشورمان برگزار شد. امسال در شهر تهران علاوه بر مجالس کوچک‌تر هیئت‌ها و حسینیه‌ها، سه تجمع بزرگ در مصلای امام خمینی (ره)، مهدیه تهران و آستان مقدس حضرت عبدالعظیم حسنی (ع) برگزار شد و میلیون‌ها مادر فاطمی به همراه شیرخوارگان حسینی‌شان به وعده‌گاه آمده بودند فرزندان‌شان را نذر قیام قائم آل محمد (ص) کنند و اگر حسین (ع) هزارو ۳۸۴ سال قبل تنها ماند و کسی به ندای «هل من ناصر»ش پاسخی نداد، این مادران و فرزندان‌شان آمده‌اند سرباز قیام مهدی (عج) باشند و نگذارند امام زمان‌شان تنها بماند.
روضه‌های مصور
چشمان معصوم‌شان را در چشمانت می‌دوزند تا ردی از آشنایی را در چهره‌ات پیدا کنند. وقتی نگاه کنجکاوشان به لبخندی شیرین ختم می‌شود، حس می‌کنی یک دنیا معصومیت یکجا تقدیم نگاهت شده است. لباس‌های سبز سقایی بر تن دارند و آمده‌اند برای یک عمر عاشقی اعلام آمادگی کنند. وقتی در آغوش مادر از سر کنجکاوی سر بلند می‌کنند و نگاه‌شان رو به بالاست، سفیدی گلوی‌شان را که می‌بینی یاد تیر سه‌شعبه می‌افتی و خونی که آسمانیان نگذاشتند حتی یک قطره‌اش سهم زمینی‌ها شود؛ زمینی‌هایی که نه حرمت خون خدا را روا داشتند و نه طفل شیرخواره‌اش را.
اینجا اصلاً نیازی نیست کسی برایت روضه بخواند. طفلان شیرخوار را که ببینی خودش برایت روضه مجسم است، مخصوصاً دیدن آن دسته از بچه‌هایی که در آغوش امن مادرشان شیر می‌نوشند. برخی دیگر، اما سیر و سیرابند. این را می‌توان از خواب آرام‌شان در آغوش مادر متوجه شد. مادران هم اینجا آرام و در آرامشند. این مادران دغدغه تشنگی فرزند را ندارند. خودشان هم سیرابند و اگر هم فرزندشان بی‌تابی کند، شیری هست تا به او بدهند و آرام بگیرد. حکایت دریادریا اشکی که در چشمان این مادران موج می‌زند، حکایت دیگری است. آن‌ها آمده‌اند رباب (س) را دلداری دهند؛ ربابی که بعد از سه روز بی‌آبی و دیدن بی‌تابی‌های شش ماهه‌اش حالا باید جسم بی‌جان فرزند را به آغوش کشد؛ جسم بی‌جانی که سر در بدن ندارد!
گردهمایی مادر و فرزندی
این گردهمایی بیشتر از جنس مادر و فرزندی است. پدر‌ها اغلب بیرون از مجلس نشسته‌اند؛ پدرانی که از تصور اینکه حسین (ع) در لحظه آخر این پرده از حماسه عاشورا چه دیده و چه کشیده است، عاجزند؛ حسینی که برای اثبات حقانیت خود و برای آنکه به سپاه کفر نشان دهد برای جنگ نیامده و حکایت این سفر و این رویارویی برای احیای دین جدش محمد (ص) است و بس، زنان و فرزندان خود را راهی این دیار کرده است. درست در لحظه‌هایی که حسین (ع) همه داروندارش را به قربانگاه برده بود، اصغرش را روی دست گرفت تا اتمام حجت کند، تا برای همیشه در تاریخ ثبت شود دنیا‌دنیا کفر و شقاوت به طفل شش ماهه‌اش هم رحم نکردند. تا همگان به عینه ببینند حسین (ع) برای به راه آوردن سپاه کفر تمام تلاشش را کرد و همه هستی‌اش را به میدان آورد؛ طفل شش‌ماهه‌ای که چند روز است نه شیری به لبش رسیده و نه آبی، کویر لب‌هایش را سیراب کرده است. علی‌اصغر دیگر نایی برای زنده ماندن نداشت. دریای معصومیت علی‌اصغر روی دستان عصمت مجسم پدر رو به خشک شدن می‌گذاشت که تیر سه‌شعبه آمد و طفل شش ماهه را با خون سیراب کرد.
یک شبکه‌سازی گسترده شیعی
آمار مادر و فرزندانی که در این گردهمایی جهانی برای رساندن فریادی مظلومیت حسین (ع) و یارانش در کربلا در سراسر دنیا گردهم می‌آیند، میلیون‌ها نفر است (ع) گردهمایی مردمی که با همت مادران زینبی و فاطمی هر سال باشکوه‌تر از سال قبل برگزار می‌شود.
به گفته داود منافی‌پور، دبیر مجمع جهانی حضرت علی‌اصغر، مجمع جهانی حضرت علی‌اصغر مردمی است و تمام هزینه‌ها از ناحیه مردم تقبل می‌شود. وی معتقد است: «در اوایل این شبکه‌سازی در بین شیعه هستیم و اولین مجموعه بین‌المللی شیعه بودیم که به این فکر افتاد. بیش از ۱۰۰هزار تجمع بزرگ در دنیا به عنوان هیئت مذهبی داریم و ما فقط توانسته‌ایم از ۴ تا ۵درصد این ظرفیت استفاده کنیم. اگر بنیه مالی بیشتری داشتیم، قطعاً خیلی جلوتر پیش می‌رفتیم.»
وی درباره گسترش این هیئت در میان ادیان هم اینگونه توضیح می‌دهد: «ما در مصر و فلسطین اشغالی هم با اینکه اهل سنت هستند، مراسم داریم، ضمن اینکه ما امید داریم در بین مسیحیت که نزدیک‌ترین دین به اسلام است، مراسم را برپا کنیم و آن‌ها را با مظلومیت امام‌حسین (ع) آشنا سازیم.»
پرده آخر این گردهمایی با قرائت یک نذرنامه و یک عهدنامه به پایان آمد؛ مادرانی که فرزندان خود را روی دست گرفته بودند و همه باهم نذرنامه همیشگی این قرار عاشقانه را یکصدا فریاد می‌کردند و می‌گفتند: «یا صاحب‌الزمان (عج)! فرزندم را نذر یاری قیام تو می‌کنم. او را برای ظهور نزدیکت برگزین و حفظ کن یا مسیح حسین یا علی‌اصغر (ع)، ادرکنی.»
