سرویس جامعه جوان آنلاین: الهام رجبی یکی از این پرستاران فداکار است که هر روز به امید درمان بیماران کرونایی بیمارستان رسول اکرم از خانه بیرون می‌رود و تمام تلاشش را برای بهبود این بیماران می‌کند. او نیز مانند بقیه پرستاران بیشتر از خودش نگران کودک و همسرش است که مبادا بعد از بازگشت به خانه ناقل بیماری کرونا باشد و آن‌ها را مبتلا کند، به همین دلیل مدت هاست که پسر سه ساله اش را در آغوش نکشیده و یک دل سیر او را نبوسیده است.
خبرنگار «جوان آنلاین» با این پرستار جوان که فداکارانه به میدان جنگ با کرونا رفته، مصاحبه کرده است که مشروح آن را در ادامه می‌خوانید.
جوان آنلاین: ضمن تشکر و قدردانی از زحمات شما در این مدت که برای رسیدگی به بیماران کرونایی بی وقفه تلاش کردید، لطفا از خودتان و اینکه چرا تصمیم گرفتید در میدان نبرد با کرونا باشید بگویید.
من سی و دوسال دارم و از دوران مدرسه، عاشق پرستاری بودم. بعد از کنکور و هنگام انتخاب رشته دانشگاهی فقط پرستاری در شهر‌های مختلف را انتخاب کردم. همیشه دوست داشتم هرطور که می‌توانم به مردم کمک کنم و فکر می‌کنم که این از لطف خدا بود که من در این مسیر قرار گرفتم.
حدود ده سال است که پرستار بخش جراحی عمومی بیمارستان رسول اکرم هستم. این بخش از همان روز‌های اول شیوع کرونا به بخش رسیدگی به بیماران کرونایی تبدیل شد و من با عشق و علاقه برای شکست این ویروس به میدان نبرد آمدم.
جوان آنلاین: شرایط امروز مبتلایان کرونا با روز اول تفاوتی دارد؟
روز‌های اول کار در بخش کرونا خیلی سخت و طاقت فرسا بود، به خصوص که این بیماری را کسی نمی‌شناخت و درمان قطعی نداشت. از طرفی علایم کرونا در یک بیمار با بیمار دیگر تفاوت داشت.
روز‌های اول سردرگم بودیم، زیرا که داروی خاصی نبود و هنوز جواب تست دارو‌های آزمایش شده مشخص نشده بود. همه ما استرس داشتیم و خانواده هایمان نیز به شدت ابراز نگرانی می‌کردند. خانواده بیماران نیز تماس‌های مکرر می‌گرفتند و حال آن‌ها را می‌پرسیدند و وضعیت پیچیده‌ای بود و باعث شده بود تا فشار کاری مان بیشتر شود. از طرفی دوست نداشتیم بداخلاقی یا بی احترامی کنیم و کسی را برنجانیم.
در حال حاضر وضعیت بهتر شده و مراجعه بیماران به بیمارستان کمتر شده است. البته این به معنای کاهش شیوع کرونا نیست بلکه تعداد بستری‌ها کاهش پیدا کرده و علائم بیماران آنقدر شدید نیست که نیاز به بستری داشته باشند.
جوان آنلاین: به این موضوع اشاره کردید که در روز‌های اول نمی‌دانستید چه دارویی به بیماران بدهید، آیا در این مدت دارویی برای مبتلایان پیدا شده است؟
داروی خاصی که نیست. از همان اوایل دارو‌های مختلفی آزمایش می‌شد و بدن هر بیمار یک واکنش از خود نشان می‌داد؛ بنابراین در تلاش بودیم تا دارویی را پیدا کنیم که در کوتاه‌ترین زمان ممکن بهترین اثر را بگذارد. برای همین پزشکان عفونی با هم جلسه می‌گذاشتند و از همدیگر مشورت می‌گرفتند که چه دارویی را چه میزان و تا چه زمانی استفاده کنند.
در این مدت از دارو‌های جدیدی که کمتر در بیمارستان استفاده می‌شد به بیماران کرونایی دادیم. البته به لطف خدا این دارو‌ها توسط وزارتخانه تامین می‌شد و مشکلی از این بابت نداشتیم.
جوان آنلاین: در حال حاضر بیماری کرونا بهتر از قبل کنترل می‌شود؟
در حال حاضر دارو‌هایی که بیشترین تاثیر را برای درمان کرونا داشته به بیماران داده می‌شود از طرفی آی سی یو‌ها را مختص بیماران کرونایی قرار داده اند و به همین دلیل امکان بستری بیماران بدحال فراهم شده است تا خدمات ویژه تری دریافت کنند.
به نسبت روز‌های اول که تخت آی سی یو‌ها پر بود و بیماران تازه جراحی شده نیز در این بخش حضور داشتند، در حال حاضر امکانات بیشتری برای درمان بیماران کرونایی فراهم شده و مشکلی بابت بستری آن‌ها نداریم.
جوان آنلاین: با توجه به اینکه خانواده شما نیز در معرض خطر قرار می‌گیرند، چطور آن‌ها این مسئله را پذیرفتید که شما در بیمارستان حضور داشته باشید؟
قطعا استرس‌ها و نگرانی‌هایی از سوی خانواده‌ها وجود داشته و دارد، اما من و همکارانم با خودمان می‌گفتیم که اگر ما نرویم چه کسی قرار است مراقب بیماران باشد؟ و اگر بخواهیم میدان را خالی کنیم مردم باید چه کار کنند؟ زمانی که همه مردم به خدمات ما نیاز دارند پس تا جایی که می‌توانیم باید در صحنه باشیم.
من با همسرم درباره این مسئله صحبت کردم و خوشبختانه ایشان پذیرفتند که حضور ما پرستاران در این روز‌ها لازم است و مخالفتی نکرد. حتی روز‌هایی بود که به علت فشار کاری زیاد من، همسرم مجبور بود در خانه بماند و از پسرمان مراقبت کند. همانطور که می‌دانید مهدکودک‌ها تعطیل شده بودند و من هم مجبور بودم به بیمارستان بروم. روز‌هایی که من می‌توانستم در خانه بمانم نوبت همسرم بود که به سر کار برود.
روز‌هایی که من پیش پسرم می‌ماندم تمام سعی ام را می‌کردم که خیلی نکات را رعایت کنم مثلا از بشقاب غذای خودم به پسرم غذا نمی‌دادم و این مسئله برای او خیلی عجیب بود یا مثلا او را نمی‌بوسیدم و این‌ها برای بچه من که فقط سه ساله است قابل درک نبود و به همین دلیل خیلی بهانه گیر شده بود.
از طرف دیگر خودمان نگرانی هایمان تمامی نداشت و ندارد که وقتی به خانه بر می‌گردیم مبادا ناقل باشیم و خانواده مان را هم آلوده کنیم.
جوان آنلاین: وضعیت همکارانتان نیز مشابه وضعیت شماست؟
برخی از همکاران ما مبتلا شدند و ناچار شدند که مدتی را به صورت استعلاجی در خانه بمانند و طول درمانشان را بگذرانند. برخی دیگر از همکاران از ترس اینکه مبادا خانواده خود را مبتلا به کرونا کنند آن‌ها را به شهر دیگری فرستادند تا خودشان تنها در خانه بمانند.
تعدادی از پرستاران مجرد هم یک خانه مشترک اجاره کردند تا از خانواده هایشان دور باشند.
همه ما یک سالمند یا یک بچه یا یک نفر که بیماری زمینه‌ای داشته باشد را در خانه هایمان داریم برای همین بیشتر نگرانی ما این است که خانواده هایمان را مبتلا نکنیم و کمتر به خودمان فکر می‌کنیم.
من یک دوستی دارم که از اسفندماه سال گذشته پدر و مادرش را ندیده است، چون که پدرشان یک بیماری زمینه‌ای دارند و به همین دلیل او با دوستانش در یک خانه زندگی می‌کند.
اما هیچ کدوم این‌ها باعث نمی‌شود که منتی سر مردم بگذارند یا توقعی از کسی داشته باشند.
جوان آنلاین: توقع شما از مردم یا مسئولان وزارت بهداشت چیست؟
خیلی‌ها فکر می‌کنند ما که در بخش کرونا کار می‌کنیم پول‌های آن چنانی می‌گیریم و بودجه‌هایی که به وزارت بهداشت تعلق گرفته، بین ما تقسیم شده است! اما اصلا اینطور نیست. همان حقوق ثابت قبلی و مبلغ شیفت‌های سابق که به حساب مان واریز می‌شود و هیچ مبلغ اضافه تری به عنوان سختی کار در این روز‌های کرونایی نمی‌گیریم.
ما هم تا امروز هیچ توقعی نداشتیم و نداریم فقط تنها توقع مان این است که وقتی به بیمارستان می‌رویم یک دست لباس محافظت داشته باشیم تا کمتر در معرض خطر ابتلا به کرونا باشیم.
در روز‌های تعطیل که در سطح شهر پرنده پر نمی‌زد برای رفتن به بیمارستان که وسیله نقلیه شخصی نداشتم تاکسی اینترنتی می‌گرفتم، اما به محض تایید، راننده تماس می‌گرفت و با استرس می‌پرسید شما از پرسنل بیمارستان رسول اکرم هستید؟ و بلافاصله از نگرانی که مبادا مبتلا به کرونا شود، درخواستم را لغو می‌کرد.
بخاطر همین مسئله مجبور می‌شدم تا حدود یک ساعت برای تایید یک راننده تاکسی اینترنتی منتظر بمانم یا اینکه برای رفتن به بیمارستان زودتر آماده شوم و مسیر حدود نیم ساعته را پیاده بروم تا به تاکسی‌های خطی برسم.
البته ناگفته نماند که برخی از رانندگان ماشین شخصی من را سوار کردند و وقتی فهمیدن که من پرستار هستم و در بخش کرونایی کار می‌کنم با تغییر مسیر خودشان من را به بیمارستان رساندند. چقدر ابراز شرمندگی کردند که نمی‌توانند بیشتر از این به من کمک کنند.
جوان آنلاین: از نگرانی تان درباره اینکه مبادا ناقل باشید و خانواده تان را مبتلا کنید صحبت کردید. امکان اینکه قبل از آمدن به خانه آزمایش دهید یا سی تی اسکن انجام دهید وجود ندارد؟ که با اطمینان خاطر پیش خانواده تان برگردید؟
برخی از پرستاران که علائمی داشتند آزمایش دادند و جوابش هم مثبت بوده است که به مرخصی استعلاجی رفتند و طول درمان را گذراندند. پرستارانی هم بودند که از دوره استعلاجی بازگشتند و در بخش‌های دیگر مشغول به کار شدند، اما مجددا درگیر بیماری شدند.
من و بسیاری از همکارانم ترجیح می‌دهیم که این آزمایش را هر روز انجام ندهیم تا به خودمان استرس وارد نکنیم. به لطف خدا و با خواندن سوره توحید و آیت الکرسی به بیمارستان می‌رویم و در پناه خدا به وظیفه مان عمل می‌کنیم.
جوان آنلاین: ممکن است کسی ناقل باشد و نفهمد و خود به خود هم بهبود پیدا کند؟
بله خیلی این اتفاق می‌افتد مثلا یک تب دوره‌ای یا تنگی نفس جزیی و مختصر که بعد از یک دوره خوب می‌شود، خیلی‌ها تصور می‌کنند که علائم آلرژی اوایل فصل بهار بوده و خیلی راحت هم خوب می‌شوند و این بیماری را می‌گذرانند.
جوان آنلاین: اینکه برخی بدون اینکه بفهمند به کرونا مبتلا می‌شوند و این بیماری را رد می‌کنند به سیستم ایمنی قوی بدن آن‌ها مرتبط است؟
بله سیستم ایمنی قوی بدن یکی از دلایل مهم است و اینکه فرد نباید بیماری زمینه‌ای مانند دیابت، فشار خون و ... باشد.
جوان آنلاین: با توجه به زحماتی که شما و همکارانتان برای شکست کرونا می‌کشید با دیدن تصاویر شلوغی جمعیت در سطح شهر یا پاساژگردی افراد چه حس و حالی به شما دست می‌دهد؟
من از صمیم قلب ناراحت می‌شوم. مانند کسی که تمام تلاشش را می‌کند، اما نتیجه‌ای از کارش نمی‌گیرد یا کسی قدر زحماتش را نمی‌داند.
ما دوست داریم مردم سالم باشند و به زندگی عادی برگردیم. بدون استرس خرید کنیم و بدون نگرانی بیرون برویم.
ما تلاش می‌کنیم تا به امید خدا درمان قطعی و واکسن ویروس کرونا پیدا شود و دوره خود را بگذراند؛ بنابراین دوست داریم مردم بیشتر فاصله اجتماعی را رعایت کنند و بیشتر در خانه‌های خودشان بمانند تا شیوع این ویروس کمتر شود. در این صورت بار کاری ما نیز کمتر خواهد شد.
جوان آنلاین: به نظر شما چه زمانی می‌توانیم کرونا را شکست دهیم؟
انتقال ویروس کرونا از یک بدن به بدن دیگر آن را ضعیف‌تر می‌کند. اما این مسئله بستگی به سیستم ایمنی بدن افراد دارد. امیدواریم که با گرم‌تر شدن هوا و رعایت پروتکل‌های بهداشتی از سوی مردم و همچنین ضعیف‌تر شدن این ویروس بتوانیم در آینده‌ای نزدیک آن را شکست دهیم.
جوان آنلاین: وضعیت فعلی بیمارستان رسول اکرم به چه صورت است؟
همچنان ویروس کرونا در حال شیوع است، اما میزان بستری افراد مبتلا به کرونا کاهش یافته است. محیط بیمارستان برای مراجعه کنندگان به شدت خطرناک است به همین دلیل آن دسته از مبتلایانی که وضعیت حاد دارند و نیاز است که از دستگاه استفاده کنند بستری می‌شوند، و آن افرادی که علائم کمتری دارند را به خانه می‌فرستیم تا با رعایت نکات بهداشتی بهبود پیدا کنند.
متاسفانه باید گفت که بر اساس آمار اعلام شده ۴۵ درصد از میزان ابتلا به کرونا و حتی منجر به مرگ هم شده به دلیل رفت و آمد در بیمارستان‌ها بوده است. اینکه افراد برای سرفه، گلودرد، تنگی نفس یا دلایل دیگر به بیمارستان مراجعه کرده اند یا آزمایش و سی تی اسکن انجام داده اند.
جوان آنلاین: در پایان اگر صحبتی درباره این مسئله دارید که می‌خواهید آن را مطرح کنید بفرمایید.
من به نوبه خودم از تمام همسران و خانواده پرستاران تشکر می‌کنم، زیرا که بار مضاعفی بر دوش آن‌ها افتاده است.
پرستاران زیادی را دیده ام که برای فوت بیماران کرونایی اشک ریخته اند و تحت تاثیر این شرایط قرار گرفته اند. زیرا وقتی بیمارای کرونایی بدحال می‌شوند کسی دم درب اتاق نیست که نگرانشان باشد و متاسفانه بیماران بدحال کرونایی در بدترین شرایط ممکن و در تنهایی فوت می‌کنند.
امیدوارم که مردم برای سلامتی و جان خودشان ارزش قائل شوند و پروتکل‌های بهداشتی و فاصله اعلام شده را رعایت کنند که در این صورت ممکن است به زودی به زندگی عادی بازگردیم.
