سرویس ورزشی جوان آنلاین: تیم ملی والیبال ایران که نخستین سهمیه حضور در المپیک را در آسیا گرفت، این بار هم در مسابقات قاره‌ای و در بین تیم‌های آسیایی به دنبال تکرار حضور در المپیک است؛ هدفی که اگرچه دستیابی به آن با وجود تیم‌هایی که تمام توان خود را برای کسب عنوان قهرمانی و قرار گرفتن در بین مسافران توکیو به کار بستند، اما به گفته رحمان محمدی‌راد، مربی سابق والیبال ایران که تجربه حضور در المپیک را هم داشته برای والیبال ایران غیرممکن نیست.
تیم ملی والیبال ایران در آستانه حضور در رقابت‌های قاره‌ای است برای دومین حضور در المپیک؛ موفقیتی که تنها با کسب عنوان قهرمانی به دست می‌آید، اما در حالی که شرایط این تیم با چهار سال گذشته تفاوت زیادی دارد!
تفاوت نسبت به دوره قبل تنها در نحوه برگزاری مسابقات است. دوره قبل آسیا سهمیه مجزا نداشت و قهرمان این رقابت‌ها و بهترین تیم آسیا بود که می‌توانست به المپیک راه یابد. ممکن بود یک تیم آسیایی در رده چهارم قرار گرفته باشد، اما چون بالاتر از دیگر آسیایی‌ها بود می‌توانست مجوز صعود بگیرد. این بار دیگر قرار به بازی با غیرآسیایی‌ها نیست و تیم والیبال ایران هم یک سر و گردن از دیگر آسیایی‌ها بالاتر است. هرچند که به رغم این برتری، سهمیه تنها با تلاش و ارائه بازی‌های خوب است که کسب می‌شود.
چهار سال پیش هم ایران در چنین رقابت‌هایی بود که موفق به کسب سهمیه المپیک شد. فکر می‌کنید والیبال ایران می‌تواند برای دومین بار حضور در این رویداد مهم را تجربه کند؟
چراکه نه، بدون‌شک در آسیا ما فراتر از سایر تیم‌ها هستیم. این تنها اعتقاد و باور من نیست. جامعه والیبال اعتقاد دارد که توانایی حضور مجدد در المپیک را داریم. ما حتی می‌توانیم برای خودمان این شانس را قائل شویم که در المپیک هم در جایگاه مناسبی قرار گیریم. البته به شرطی که در باد قهرمانی نخوابیم و منطقی به بازی‌های پیش رو نگاه کنیم و با برنامه‌ریزی و تلاش پیش برویم. ما در المپیک قبلی بعد از صعود از گروه خود مقابل ایتالیا خیلی خوب کار کردیم و تنها در امتیاز‌های حساس نتوانستیم موفق عمل کنیم، اما حالا باتجربه‌تر از المپیک ۲۰۱۶ هستیم و می‌توانیم با تکیه بر همین تجربه عملکرد بهتری از خود به نمایش بگذاریم.
یعنی اگر به موقعیتی که در اُیا داریم مغرور شویم، در بازی‌های کسب سهمیه به مشکل خواهیم خورد؟
صددرصد. چین برای گرفتن میزبانی این رقابت‌ها تلاش زیادی کرده است و بدون‌شک می‌خواهد خودی نشان دهد. این تیم مسابقات داخلی خود را لغو کرده تا با تمرکز بیشتری به آماده‌سازی بپردازد. استرالیا هم اردو‌های خوبی را در لهستان برگزار کرده است. استرالیا تیم متفاوتی نسبت به گذشته شده و در مسابقات قهرمانی آسیا در تهران این مسئله را دیدیم. این تیم پتانسیل و برنامه‌ریزی خوبی دارد. دیگر تیم‌ها هم بدون‌شک دست روی دست نگذاشتند و برای حضور پرقدرت در این مسابقات تلاش زیادی کردند و کار ساده و راحتی نداریم و اگر به خودمان غره شویم بدون شک به مشکل برمی‌خوریم. اما خوشبختانه از صحبت‌های کادر فنی و بازیکنان مشخص است که هیچ یک از حریفان را دست‌کم نگرفته‌اند.
روند آماده‌سازی تیم ملی را برای حضور در مسابقات انتخابی چطور می‌بینید؟
ظاهراً که اوضاع خوب است. کادر فنی و ملی‌پوشان با آگاهی در مورد بازی‌های انتخابی صحبت می‌کنند و این نشان می‌دهد که آمادگی خوبی دارند. چه از لحاظ ذهنی و چه جسمی. تمرینات هم به طور منظم در حال برگزاری است و همین انگیزه و توجه و آگاهی خیلی می‌تواند کمک کند که خدایی نکرده دچار لغزش نشویم، چراکه تیم‌ها خیلی مجهز راهی مسابقات انتخابی می‌شوند تا بتوانند با کسب سهمیه و دست پر این رقابت‌ها را ترک کنند و باید خیلی حساب شده کار کرد و همه جوانب را سنجید تا با موفقیت و سربلندی از این مسابقات بیرون بیاییم.
در مرحله نخست باید با چین، چین‌تایپه و قزاقستان برای راهیابی به نیمه نهایی و فینال مسابقه دهیم. فکر می‌کنید اصلی‌ترین حریف ایران در این رقابت‌ها چه تیمی باشد؟
ما اگر بخواهیم مسیر راحت‌تری برای رسیدن به فینال داشته باشیم باید چین را در گروه خودمان بزنیم و به عنوان تیم نخست راهی نیمه‌نهایی شویم تا با تیم دوم گروه بعدی که احتمالاً کره یا استرالیا خواهد بود رو در رو شویم که احتمال سرگروهی استرالیا بیشتر است و در صورتی که با کره در نیمه نهایی دیدار کنیم، فینال‌مان به برنده بازی استرالیا – چین می‌خورد که البته نباید فراموش کنیم بازی نیمه نهایی و فینال دیگر جایی برای اشتباه کردن نیست.
با توجه به تجربه حضور در المپیک از اهمیت این مسابقات و تفاوت فضای این رقابت‌ها با دیگر مسابقات بگویید.
وقتی در دهکده المپیک و در بطن این مسابقات قرار دارید تازه متوجه اهمیت و سطح بالای آن می‌شوید. کشور‌ها نگاه ویژه‌ای به این رقابت‌ها دارند و تمام تغییرات خود را به بعد از این مسابقات موکول می‌کنند. خیلی وقت‌ها می‌بینیم که کشور‌ها از بازیکنان باتجربه خود در این مسابقات استفاده و دوباره آنها را دعوت می‌کنند. مثل روسیه که قبل از المپیک قبلی بار دیگر از پتیاخیم بازیکن باتجربه‌اش در ترکیب تیم والیبال خود استفاده کرد و نتیجه آن را هم دید. ارزش المپیک برای کشور‌ها به اندازه‌ای است که از بازیکنان خود تنها در تورنمنت‌های بسیار مهم قبل از این رقابت‌ها استفاده می‌کنند که باعث مصدومیت یا خستگی آنها نشوند. حضور و کسب مدال در المپیک برای هر مربی و بازیکنی افتخار است، اما این مسئله کشور‌ها را هم تحت‌الشعاع قرار می‌دهد و اهمیت مدال این رقابت‌ها به اندازه‌ای است که امریکا برای کسب برنز والیبال در این رقابت‌ها شادی زاید‌الوصفی می‌کند. امریکایی که همیشه قهرمان است. این نشان از نقش و اهمیت ورزش دارد. برزیل مثال خوبی است در این خصوص. وقتی نام برزیل مطرح می‌شود همه به یاد تیم ملی فوتبال برزیل و بازیکنان پرتوان آن می‌افتند. این اهمیت و نقش ورزش در دنیای امروز است. اهمیتی که در رقابت‌های المپیک صدچندان می‌شود؛ چراکه کشور‌ها می‌توانند توانایی‌های خود را در میدان ورزش به رخ بکشند.
اما بدون شک المپیک و انتخابی آن استرس بسیاری برای بازیکنان به دنبال خواهد داشت.
بله، اما این هیجان و استرس مثبت است. همه بازیکنان و تیم‌ها می‌خواهند پرچم کشورشان را بر فراز این رقابت‌ها برافراشته و افتخاری برای مردم خود کسب کنند. همین مسئله تأثیر زیادی روی روحیه و انگیزه آنها می‌گذارد؛ چراکه می‌دانند موفقیت‌شان یک خوشحالی مضاعف است برای مردم و جامعه؛ موفقیتی که در بالاترین سطح مسابقات است و قابل مقایسه با هیچ مسابقه‌ای نیست. به همین دلیل هم تیم‌ها سعی دارند از بهترین‌های خود در این رقابت‌ها بهره ببرند.
یکی از نگرانی‌ها بازنشسته شدن ستاره‌های والیبال ایران بعد از المپیک توکیو است. آیا این مسئله والیبال ایران را با چالش مواجه می‌کند؟
درست است که تیم ملی نفرات بسیار خاصی دارد که شاید هرگز تکرار نشوند، اما در وهله نخست باید گفت در برخی پست‌ها مثل پاسور، بازیکنان حتی تا ۴۵ سالگی هم توان بازی دارند. از طرف دیگر والیبال ایران پتانسیل بالایی دارد و بعد از المپیک این فرصت را دارد تا با یک برنامه‌ریزی خوب، از استعدادهایش برای ساختن مهره‌های بی‌بدیل برای المپیک بعدی استفاده کند. شاید هرگز همانند ستاره‌های امروزی را شاهد نباشیم، اما می‌توانیم بازیکنان خاص دیگری را به دنیا معرفی کنیم و اگر برنامه داشته باشیم جای هیچ نگرانی نیست و والیبال ایران دچار بحران نخواهد شد.
