جوان آنلاین: نگاهی به فیلم‌های سینمایی چند سال اخیر نشان می‌دهد تماشاگران بیشتر علاقه‌مند به فیلم‌هایی با سوژه‌های جوان‌پسند هستند و همین استقبال باعث شده است فیلمنامه‌نویسان سراغ قصه‌هایی بروند که شخصیت‌های محوری آن جوانان هستند. احتمالاً از منظر این فیلمسازان شخصیت‌های میانسال جذابیت لازم را برای تماشاگر ندارند، به همین خاطر نقش‌های اصلی‌شان را به بازیگران جوان می‌دهند و از بازیگران پیشکسوت در نقش‌های فرعی و کوتاه استفاده می‌کنند که معمولاً ویژگی‌های مشترکی دارند.
این بازیگران معمولاً در نقش پدر و مادر اغلب مهربان، متعهد و دلسوز هستند و کارگردانان نمی‌توانند ویژگی شخصیتی منحصر‌به‌فرد حال چه مثبت یا منفی به آنها اضافه کنند. همین موضوع باعث شده است این شخصیت‌ها برای تماشاگران جذاب نباشند و جذب چنین کاراکتر‌هایی نشوند، چون فیلمنامه‌نویسان پدر و مادر‌ها را در فیلم پررنگ نمی‌کنند و نقش‌های محوری به آنها نمی‌دهند، در حالی که می‌توان قصه‌های جذاب درباره میانسالان نوشت و شخصیت‌های جذابی برای‌شان تعریف کرد.
این اتفاق در چهل‌وسومین جشنواره فیلم فجر رخ داده و تماشاگران با فیلم «ترک عمیق» شاهد قصه‌ای متفاوت درباره افراد سالخورده هستند. «ترک عمیق» که در جشنواره با استقبال خوبی از سوی مخاطبان و منتقدان مواجه شد، نشان داد می‌توان با شخصیت‌پردازی جذاب و منسجم شرایط و میل و رغبت مخاطبان را تغییر داد و فیلمنامه‌ای نوشت که فقط متمرکز روی شخصیت‌های جوان نباشد. «ترک عمیق» با قصه پیچیده و پرابهام خود، به سوژه‌ای حساس پرداخته و دست روی معضلی اخلاقی و مشکلی روانی گذاشته است.
«ترک عمیق» با سوژه حساس خود نشان می‌دهد مشکلات و دغدغه‌های قشر میانسال و سالخورده کم نیست و می‌توان سوژه‌های متفاوتی مرتبط با این قشر پیدا کرد. «ترک عمیق» تلاش کرده لحظاتی از زندگی یک بیمار روانی سالخورده را که از تیمارستان به خانه‌اش برگشته است به تصویر بکشد که می‌خواهد رابطه‌اش را با همسرش بازسازی کند. این اثر سایکودرام دست روی موضوع روان‌شناختی گذاشته و شخصیت پیرمرد را محور داستان قرار داده است.
در فیلم اطلاعات خاصی از علت بیماری پیرمرد داستان که مشکلات روحی و روانی دارد، داده نمی‌شود. فقط در چند دقیقه آخر فیلم، علت رفتار عجیب و خشونت‌آمیز همسر پیرمرد را متوجه می‌شویم و پایان‌بندی فیلم شوک اساسی را به تماشاگر می‌دهد. داستان فیلم شاید پیچ‌وخم‌های لازم برای ایجاد تعلیق را نداشته باشد ولی بازی فوق‌العاده رضا بابک در نقش پیرمرد بیمار، یکی از بهترین نقش‌آفرینی‌های مردان سالخورده سینمای ایران است.
رضا بابک از همان نخستین سکانس با حالت چهره و طرز نگاه‌های محو و گیجش و حتی مدل راه رفتن افتان و خیزانش، شمایل یک مرد بیمار با رفتار‌هایی غیرطبیعی را نشان می‌دهد. بابک یک تنه تمام بار فیلم را بر دوش دارد و به شکلی هنرمندانه حالت‌های غم، شادی، ترس و اندوه را با فاصله‌هایی کوتاه از هم به تصویر می‌کشد. اگرچه نقش گلچهره سجادیه در فیلم کمتر از رضا بابک است ولی او نیز پا به پای این بازیگر پیش می‌آید تا شاهد بازی‌هایی یکدست و متناسب باشیم. بازیگرانی مثل بابک و سجادیه، با کوله‌باری از تجربه در این نقش‌ها حاضر می‌شوند و فیلمسازان باید متوجه توانایی‌های بازیگران پیشکسوت برای نقش‌آفرینی باشند. متأسفانه سینمای ایران نمی‌تواند خیلی خوب از این چهره‌ها استفاده کند و این بازیگران معمولاً در حاشیه می‌مانند. «ترک عمیق» فرصت خوبی بود تا به دیگر فیلمسازان یادآوری کند، می‌توانند به سوژه‌های متفاوت فکر کنند و بد نیست گاهی دوربین‌شان این بازیگران را محور داستان‌شان قرار دهد.
