تعدیل نیرو در شرکتهای کوچک و بزرگ، تعطیلی یکی پس از دیگری کارگاهها و سونامی ورشکستگی واحدهای تولیدی، بازار بیکاری را بیش از آنچه بود، گرم کرده است. اما حالا در آستانه مهر و در پایان تابستان موج فزاینده بیکاری که بسیاری درباره آن وعده داده بودند، جدیتر شده است. بیکاری یا استرسهای فقدان شغل که به دلیل شرایط سخت اقتصادی افراد را دچار استرس فزاینده و آستانه تحمل آنها را در مواجه با شرایط بیرونی کم میکند.
چند وقت پیش بود که معصومه آقاپورعلیشاهی نایب رئیس کمیسیون اقتصادی مجلس با اشاره به مشکلات چرخه تولید در کشور گفته بود: کشور از سیل بیکاری هم عبور کرده و طبق پیشبینیها آخر مهرماه سونامی بیکاری ایجاد میشود. رشدی که به دنبال خود چالشهای اجتماعی را به دنبال دارد و دقیقاً تأثیر مثبت بر نرخ مهاجرت دارد. همچنین طبق گفته دبیر انجمن قطعهسازان نیز مردادماه طی نامه رسمی به وزیر کار اعلام شده بودکه از شهریورماه آماده موج بیکاری ۴۵۰هزار نفر در قطعه سازیها باشند.
این فقط بخشی از تأکیدات در مورد موج بیکاری است که فراتر از برنامهها دامنگیر کشور شده است. طبق گفته خضری دیگر نماینده مجلس و نیز عضو کمیسیون اجتماعی مجلس شورای اسلامی، بیشترین آمار بیکاری تاریخ کشور در این دوره است. نقطه تأسفبار اینجاست که طبق تأکید وی، ۴۲درصد فارغالتحصیلان دانشگاهی بیکار هستند. وی در ادامه به نکته دیگری اشاره کرد که جمعاً خروجی آن استرس و خشونت بیشتر در جامعه است. خضری به ۱۳ میلیون جوان ایرانی که از سن ازدواجشان گذشته است، اشاره کرد و گفت: خروجی همه اینها استرس، عصبانیت، خشونت، ناامیدی، افسردگی و در نهایت مهاجرت و فرار از کشور است.
واقعاً باید برای چه اندیشیده کرد و به چه کسانی گوشزد کرد که چارهای برای مرهم دردها باشند؟! بازگشت وضعیت اقتصادی به تعادلی که لازمه آن است، تنظیم وضعیت آموزش عالی نسبت به هماهنگی و خروجی فارغالتحصیلان نسبت به بازار کار یا تدابیری برای تبعاتی که فشار و استرس بیکاری بر کشور سایه انداخته است منجر به خروجی آسیب اجتماعی میشود؟ !
جای این نکته، لازم است که در راستای چارهاندیشی برای موج بیکاری، محمدباقر نوبخت گفته بود: در تلاش هستیم فرصتهای شغلی را تا یکمیلیون و ۳۳هزار افزایش دهیم. همچنین چندی پیش یادداشت تفاهمی به منظور اجراییشدن برنامههای اشتغال با موضوع «ایجاد فرصتهای شغلی جدید در سال ۱۳۹۷» بین سازمان برنامه و بودجه کشور و وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی منعقد شده بود تا طبق آن ۳۳۸هزار شغل محقق شود.
طبق برآوردهای سازمان برنامهوبودجه ۶۸۰هزار نفر از جمعیت جویای کار کشور از فارغالتحصیلان دانشگاهی هستند و ۷۰درصد فرصتهای شغلی باید به دانشآموختگان دانشگاهی اختصاص پیدا کند. فرصتی که نه تنها در برنامه شامل حال فارغالتحصیلان میشود، بلکه شرایط اقتصادی موجود سایر فرصتهای شغلی را از افراد شاغل نیز کسب کرده است.