پشت سرگذاشتن سه دیدار حساس در جام جهانی درس‌های زیادی برای فوتبال ایران دارد، درس‌هایی که نباید آن‌ها را فراموش کرد. بازی با پرتغال هم تمام شد و فارغ از نتیجه دیدار دیشب حضور در بزرگ‌ترین گردهمایی فوتبالی جهان را باید به فال نیک گرفت و از نتایج مثبت آن به درستی استفاده کرد.
از آنجا که فوتبال ایران با مشکلات مختلف دست و پنجه نرم می‌کند باید از هم اکنون به همه فعالان این رشته در کشورمان گوشزد کرد که دستاورد‌های روسیه را به خاطر بسپارند و از آن‌ها برای سوق دادن فوتبال ایران به سمت پیشرفت بهره ببرند. آماده‌سازی تیم ملی برای درخشش در جام جهانی ۲۰۱۸ کار دشواری بود که به همت کادر فنی، بازیکنان و حمایت‌های مردمی محقق شد و رضایت هواداران را نیز به همراه داشت. در چنین شرایطی باید با نگاهی کارشناسی عملکرد تیم ملی و نقاط ضعف و قوت این تیم بررسی شود. در این صورت است که می‌توانیم همچون تیم‌های حرفه‌ای و مطرح جهان برای درخشش در رقابت‌های آتی برنامه ریزی کنیم.
اعتماد به بازیکنان شاغل در لیگ برتر یکی از نتایج مثبت جام جهانی برای ما بود. با اینکه در سال‌های اخیر سرمربی پرتغالی، با توجه به افت فوتبال داخلی، علاقه زیادی به جذب بازیکنان شاغل در لیگ‌های خارجی داشت، اما در آوردگاه روسیه بازیکنان لیگ برتری ستاره‌های ایران را تشکیل دادند. کارلوس کرش در این سال‌ها متوجه رکود فوتبال باشگاهی ما شده و از آنجا که کار اصولی و پایه‌ای برای مدیران باشگاه‌ها معنایی ندارد او تلاش کرد فوتبالیست‌های پرورش یافته در خارج را کشف کند و ملی‌پوشان دیگر را هم به حضور در لیگ‌های اروپایی تشویق می‌کرد. افزایش تعداد لژیونر‌ها ثمره این تفکر است. خوشبختانه در کنار لژیونر‌ها بازیکنان تیم‌های داخلی نیز خوش درخشیدند و معلوم شد با کمی توجه به لیگ برتر می‌توان منتظر روز‌های خوب بود.
از سوی دیگر قد علم کردن مقابل تیم‌های قدرتمند جهان روحیه جنگندگی و توان بالای فوتبال ملی را به معرض نمایش گذاشت. رویارویی با اسپانیا برای هر تیمی دشوار است، حتی برای پرتغالی که به رونالدویش می‌نازد، اما شاگردان کرش کاری کردند که عرصه بر ماتادور‌ها تنگ شود و مدعی قهرمانی با یک گل شانسی جشن پیروزی بگیرد. علاوه بر این در مصاف با مراکش نیز واقعیت‌های زیادی نهفته است؛ دقایق ابتدایی بازی و حملات کوبنده نشان داد انتقاد کارشناسان در خصوص عدم رویارویی با تیم‌های بزرگ پیش از شروع جام ۲۰۱۸ منطقی بوده است. بازی‌های تدارکاتی تیم ملی یا لغو شدند یا حریفان در حد و اندازه‌های ایران نبودند. به همین خاطر بود که تیم کرش برای رسیدن به خودباوری در جام جهانی دقایق زیادی را به مراکش فرصت حمله داد، اما گذشت زمان، حاکمیت فوتبال ایران بر بازی را بیشتر کرد و اوج آن در بازی با اسپانیا عیان شد. بدون شک انجام یک دیدار تدارکاتی با حریفی قدرتمند و اسم و رسم‌دار تأثیر زیادی در بازی نترس ملی‌پوشان داشت. فوتبال ملی ایران پتانسیل زیادی برای درخشش در عرصه‌های مهم دارد و رسیدن به این مهم تنها با برنامه‌ریزی و درس گرفتن از گذشته میسر می‌شود.
