تهيه كننده فيلم جشنواره‌اي «بدون تاريخ بدون امضا» در سخناني تناقض آميز مدعي است كه فيلمش را براي مردم ساخته اما در بخش ديگري از سخنانش دچار فراموشي زودرس شده و عنوان مي‌كند اولويت فضاي بين‌المللي را براي اكران فيلمش در نظر داشته است.
علي جليلوند خالق آثار ژانر فلاكت در بخشي از سخنانش با ايسنا نسبت به نحوه اكران فيلمش معترض شده و غيرمستقيم به ابراهيم حاتمي كيا نيز كنايه زده و تأكيد دارد براي گلایه كردن از آنچه براي اين فيلم پيش آمده نه شكايتش را به خدا مي‌برد و نه اهل گِل ماليدن و داد زدن است. این تهیه‌کننده با اشاره به جوايز جشنواره‌هاي خارجي و وضعيت اكران خارجي‌اش مي‌گويد: فيلم ما جزو پرافتخارترين فيلم‌هاي سينماي ايران در جشنواره‌هاي جهاني است! حتي مي‌توان به اين موضوع هم اشاره كرد كه بعد از انقلاب، سينماي ايران بيش از 2 هزار جايزه گرفته كه از اين تعداد ۱۴ جايزه متعلق به فيلم «بدون تاريخ بدون امضا» است. حال بايد سؤال كرد چرا با فيلمي كه اين افتخارات را در خارج از ايران كسب كرده و توانسته است با مخاطب كاملاً عام خارجي! كه نه علي و وحيد جليلوند را مي‌شناسند و نه نويد محمدزاده را ارتباط برقرار كند، اينگونه برخورد شود؟ وقتي فضاي بين‌المللي را براي فيلم انتخاب مي‌كني ديگر به طور طبيعي يك زمان‌هايي را براي اكران از دست مي‌دهي و ما تا بعد از جشنواره ونيز امكان اكران فيلم را نداشتيم. ما بنابر همين مكانيسم پخش بين‌الملل و اينكه براي دادن فيلم به اسكار هم برنامه داشتيم تا اواخر آبان‌ماه سال ۹۶ امكان اكران در ايران را پيدا نكرديم، البته جليلوند درباره اكران فيلم‌هاي كمدي سخيف هم حرف‌هايي مي‌زند كه پر بيراه نيست. «كمدي سخيفي كه قرار است يكسري شوخي‌هاي جلف داشته باشد، خطر ندارد؟ قطعاً اگر امروز اين سؤال مطرح است كه چرا مردم سخيف مي‌پسندند، به دليل اين است كه دقيقاً آن كساني كه متولي امر هستند به ما ياد داده‌اند كه اگر سخيف حرف بزنيد هيچ كس با شما كاري ندارد و مشكلي برايتان پيش نمي‌آيد، فقط يكسري خط قرمزهايي هست كه بايد حواست به آن باشد.
