آواربرداري ساختمان پلاسکو به نيمه‌هاي راه رسيده است. پيکر آتش‌نشانان و افرادي که زير آوار مانده‌اند، در حال پيدا شدن و شناسايي است. دود سفيد هنوز هم از بقاياي ساختمان پلاسکو برمي‌خيزد. تحليل‌ها و کارشناسي‌ها درباره علت وقوع اين حادثه ادامه دارد.
شايد مهم‌ترين کاري که اکنون مي‌توان انجام داد، معرفي ساختمان‌هاي غيرايمن است تا شايد شرايط جلوگيري از وقوع فجايع ديگر فراهم شود. درهمين‌باره علي رهبري، مدير هنري پيشين ارکستر سمفونيک تهران با نوشتن يادداشتي، هشدارهايي درباره ايمن نبودن ساختمان تالار وحدت و ساختمان هفت طبقه آن داد.
تالار وحدت يکي از مجهزترين و بزرگ‌ترين تالارهاي اپرا، موسيقي و تئاتر ايران است که توسط اوژن آفتاندليانس (يوگينا آفتاندليانس) بر اساس مدل نمونه اپراهال وين ساخته و به نام شاعر و نوازنده بزرگ ايراني ابوعبدالله رودکي در سال 1346 افتتاح شد.
متن يادداشت علي رهبري به اين شرح است:
آتش‌سوزي وحشتناک ساختمان پلاسکو در تهران بنده را به ياد يکي ديگر از سهل‌انگاري‌هاي وزارت فرهنگ و ارشاد انداخت که خدمت‌تان عرض مي‌کنم. ساختمان تالار وحدت هم مي‌تواند خداي ناخواسته به‌سادگي به يک حريق وحشتناک گرفتار شود. در روز سوم مرداد 1394 قبل از رهبري ارکستر فيلارمونيک چين در پکن دو مورد بسيار مهم نظر من را به خود جلب کرد. اول، تميز بودن بي‌نظير سالن اجرا و اتاق‌هاي تمرين نوازندگان، به‌خصوص سرويس‌هاي بهداشتي(درست عکس تالار وحدت و تالار رودکي خودمان.) دوم، کنترل بسيار منظم درهاي ضدحريق خروج اضطراري و پله فرار که براي مواقع آتش‌سوزي پيش‌بيني شده بودند. اين مورد براي بنده به هيچ وجه تازگي نداشت چون سال‌هاي سال که در سالن‌هاي اپراي لندن، ليدس، ژنو، بارسلونا، براتيسلاوا، برن، مانهايم، اشتوتگارت، پالرمو، مالاگا و چند سالن ديگر کار مي‌کردم اين کنترل يک روند روتيني داشت که همه جا قبل از تمرين‌ها و اجراها انجام مي‌شد.
از آنجايي که در آن زمان ما هم ارکستر چين را به ايران دعوت کرده بوديم به‌محض ورودم به تهران، در روز پنج مرداد 1394 در تهران اين دو سوژه بسيار مهم(حداقل از نظر بنده) را با مديرعامل بنياد رودکي آقاي بهرام جمالي در ميان گذاشتم و با اصرار بسيار بنده گروهي را به‌مدت دو هفته در اختيارم گذاشتند که با نظارت بنده(مدير هنري ارکستر سمفونيک تهران) تمام نقاط مختلف تالار در حد امکان شست‌وشو شود، نقاطي که خدا مي‌داند چند سال تميز نشده بودند. در مورد نکته دوم که مسئله‌اي حياتي بود اين ايميل را در تاريخ 7 مرداد 1394 براي آقاي علي مرادخاني، معاون هنري وزير فرهنگ و ارشاد اسلامي و مسئول اصلي سالن‌ها فرستادم که البته در اين مورد تا وقتي من در ايران بودم يعني هشت ماه بعد، هنوز هيچ توجهي به آن نشده بود.
