سازمان مجاهدين خلق در دوره پهلوي دوم و با هدف مقابله با حكومت فعاليت خود را آغاز كرد و در حوزه‌هاي مختلف از جمله اقدامات مسلحانه به مبارزه با دستگاه حاكم پرداخت؛ مبارزه‌اي كه با شعارهاي اسلامي باعث جذب جوانان مسلمان به اين سازمان شد تا جايي كه در سال1354 و به رهبري «تقي شهرام»، اين سازمان با تغيير ايدئولوژي از اسلام به كمونيسم به تغيير رويه در اصول اقدام کرد و تعدادي از اعضاي رده بالاي تشكيلات از جمله «مجيد شريف واقفي» را كه گرايشات اسلامي داشتند، ترور كرد. «سيانور» از معدود توليدات نمايشي در كشور است كه به اين مقطع اساسي در تاريخ سازمان مجاهدين مي‌پردازد؛ مقطعي كه در واقع آغاز رسمي انحراف در اين تشكيلات است.
خوش‌ساخت و پيشرواصولاً پرداخت سينمايي به مقاطع مختلف تاريخي در كشور ما به دلايل مختلف كار آساني نيست؛ از كمبود امكانات سخت‌افزاري جهت شبيه‌سازي آن دوره تا ريسك استقبال آن توسط مخاطبان سينما، حساسيتي كه به دليل تجربه كم سينماگران ايراني در روايت اتفاقات تاريخي و دراماتيزه كردن آنها است، به طوري كه بتوانند مقطعي را در عين صداقت با جذابيت‌هاي نمايشي همراه كنند كه هم مخاطب راضي باشد و هم آن رويداد تحريف نشده باشد. داستان «سيانور» مربوط به دوره‌اي از فعاليت‌هاي سازمان مجاهدين است كه انبوهي از اطلاعات، جزئيات و پيچيدگي‌ها درباره آن وجود دارد. وقتي قرار باشد اين حجم از اطلاعات در قالبي سينمايي آن هم در استاندارد زماني سينماي ايران حدود 100دقيقه روايت شود، فيلمنامه‌نويس و كارگردان كار دشواري خواهند داشت. تغيير ايدئولوژي سازمان مجاهدين و انحراف آن، برخي اقدامات ساواك و همچنين روايت درام، خطي است كه فيلمنامه‌اي شلخته از عهده آن برنمي‌آيد و نويسنده بايد تا مي‌تواند با فلاش‌بك و ديالوگ خط داستاني را هموار كند تا مخاطب دچار كلافگي نشود؛ اتفاقي كه در «سيانور» تا حدود زيادي برآورده شده و به‌جز چند سكانس محدود از جمله فصل پاياني فيلم، باقي داستان قابل هضم و يكدست است. يكي از نقاط قوت فيلمنامه توجه و نمايش غيركليشه‌اي از ساواك در مقابل اقدامات سازمان مجاهدين است كه به دور از افراط و تفريط توانسته تصوير متفاوتي از اين مجموعه نشان دهد، به طوري كه در عين نمايش بخشي از خشونت‌هاي اين سازمان اطلاعاتي به گنده‌گويي و پس زدن مخاطب منجر نشود، انتخاب و بازي «مهدي هاشمي» در نقش سرتيم ساواك هم اقدام مثبتي در اين زمينه بوده كه به ديده شدن هر چه بيشتر فيلم كمك مي‌كند.
عدالت و برابري، مبارزه با ظلم و استكبار، شعارهاي مهم و جذابي بودند كه سازمان مجاهدين خلق به وسيله آنها جوانان زيادي را از اقشار مختلف جامعه كه اكثر آنها از خانواده‌هاي مذهبي بودند، جذب خود كرد، اما در سال1354 ناگهان اين سازمان با صدور اعلاميه‌اي تغيير خط‌مشي و ايدئولوژي مبارزاتي خود را از اسلام به كمونيسم منتشر و به همين واسطه بسياري از اعضاي مسلمان خود را دچار نوعي شك و دوگانگي كرد. جواناني كه با اعتقاد به مذهب و ارزش‌هاي آن وارد مبارزه به رژيم پهلوي شده بودند، امروز بايد به گذشته خود پشت مي‌كردند و با تئوري‌هاي ماركس راه را ادامه مي‌دادند؛ اتفاقي كه يك شبه مسلمان را ملحد مي‌كرد. عده‌اي از اعضا كشته و برخي ناچار به تبعيت از سيستم شدند. تعداد كمي هم كه خوش شانس بودند توانستند از سازمان جدا شوند و به زندگي نيمه مخفي بپردازند. رابطه چه زوج‌هايي كه به طلاق و چه زندگي‌هايي كه به گور ختم شد؛ مقطعي كه در واقع آغاز رسمي انحرافات سازمان مجاهدين بود، اتفاقي كه اين تشكيلات را برخلاف شعارهاي مردمي گذشته خود، در آينده در مقابل آنها قرار داد و پس از انقلاب به شهادت بسياري از هموطنان‌مان منجر شد.
نپرداختن به اتفاقات مهم سال1354 سازمان توسط اهالي فرهنگ و هنر كشورمان در سال‌هاي پس از انقلاب عجيب و در مواردي مشكوك به نظر مي‌رسد، چرا تا به امروز و قبل از «سيانور» منشأ انحرافات گسترده اين تشكيلات نمايش داده نشده بود تا در عين ثبت در تاريخ باعث آگاه‌سازي هر چه بيشتر نسل‌هاي بعدي درباره عمق جنايات اين سازمان باشد؟ اتفاقي كه باعث تبديل سازمان مجاهدين به منافقين شد.
