«مسعود طيبي» كه تجربه كارگرداني آثار متعددي مانند «آهنگ‌هاي شكلاتي»، «خداحافظي نكن»، «ازدواج بر برج ايفل» و «آواز در مه»را دارد در بخش مسابقه تازه‌هاي تئاتر ايران سي و سومين دوره از جشنواره تئاتر فجر با پپروني حضور پيدا كرده است، اثري رئاليستي كه راوي زندگي دو زوج جوان است كه در جريان يك اسباب‌كشي، به رازهاي زندگي يكديگر پي مي‌برند. پپروني در دو سئانس 18:30 و 20:30 روز چهارشنبه 8 بهمن ماه دو اجراي جشنواره‌اي خود را بر صحنه تالار چهارسوي تئاتر شهر تجربه مي‌كند. به همين بهانه گفت‌وگويي با مسعود طبيي داشته ايم تا از فضاي نمايش بپرسيم.
آقاي طيبي! چه شد كه متن خانم خمسه‌نژاد را براي اجرا انتخاب كرديد؟
فضاي كارهاي پيشين من هم نزديك به رئاليسم و به خصوص رئاليسم اجتماعي بود و پايان‌نامه كارشناسي و همچنين كارشناسي ارشدم در خصوص آثار آقاي رادي بود و اجراهاي پيشين من هم به جز دو مورد، براساس نمايشنامه‌هاي ايشان بود، پيش از اين متن هم من متون بسياري را مطالعه كرده بودم اما به دليل اينكه امكان اجرايش براي من و گروه فراهم نبود، از آنها گذشتم تا زماني كه به متن خانم خمسه‌نژاد رسيدم. درباره اسم كار هم بايد بگويم داستان اوليه كار حول محور سرو شدن پيتزاي پپروني مي‌گذشت و بيش از پنج شش بار بازنويسي متن، ديگر آن قسمت مربوط به پپروني حذف شد اما ما نتوانستيم نام نمايش را در جشنواره تغيير دهيم. ما نام كار را به اتوبار تغيير داده بوديم اما چون براي تغيير نام دير اقدام كرديم، ديگر امكان تغيير وجود نداشت.
كمي از داستان كار بگوييد.
كار، داستان دو زوج جوان است كه يكي از اين دو زوج به دليل تغيير و تحول غيرعادي به ناگاه وضع ماليشان خوب مي‌شود و از يك خانه كوچك به يك خانه بزرگ و مجلل اسباب‌كشي مي‌كنند و در اين ميان زوج ديگر براي كمك به اسباب‌كشي وارد داستان مي‌شوند. دو مرد اين دو خانواده با هم همكلاسي قديمي بودند و مرد دوم داستان متوجه مي‌شود كه دوستش كه به ناگاه پولدار شده، به كار قاچاق دارو روي آورده و تصميم مي‌گيرد كه او را از اين كار منع كند در حالي كه خودش هم درگير چاپ كتاب‌هاي غيرقانوني است. كاراكترهاي نمايش مانند جزيره‌هاي مجزا داستان‌هاي خودشان را دارند و به جاي اينكه به اشتراكي برسند هر كدام در لجنزار اتفاقاتي كه برايشان رخ داده غرق مي‌شوند. در نهايت زماني كه همه داستان‌ها در جريان اين اسباب‌كشي رو مي‌شود، آدم‌هاي قصه تصميم مي‌گيرند كه به روي خودشان نياورند كه اتفاقي افتاده و مي‌خواهند همه چيز را حاشا كنند و با همان حالت بي‌خيالي، زندگي‌شان را ادامه بدهند.
فضايي كه گفتيد آدم را به ياد فضاي فيلمنامه‌هاي آقاي فرهادي مي‌اندازد.
خود من فضاي اين كار را خيلي به فضاي نمايشنامه منجي در صبح نمناك آقاي رادي نزديك مي‌بينم و همچنين نمايشنامه كاكتوي ايشان. من خيلي وامدار فضاي كارهاي آقاي رادي هستم، استاد بزرگواري كه سعادت اين را داشتم كه چند سالي را در مكتب ايشان تلمذ كنم.
كار در چه بستري روايت مي‌شود؟
من دوست داشتم نمايش در فضاي هايپررئاليسم روايت شود، مخصوصاً به اين دليل كه در سال‌هاي گذشته هنرمندان عرصه رئاليسم به اين سمت رفتند و سرمنشأ اين اتفاق هم از نقاشي است، نقاشي‌هايي كه به شدت شبيه عكس هستند و در وهله اول نقاشي بودنشان مشخص نيست، در هر حال من دوست داشتم به اين فضا نزديك شوم اما نشد؛ هم به اين دليل كه زمان اندك بود و هم اينكه شايد ريسك بزرگي بود و در نهايت كار را در همان بستر رئاليسم اجتماعي نگاه داشتم و از اين اتفاق هم راضي هستم.
شما قرار بود نمايش را در يك دكور 360 درجه گردون اجرا برويد، سالن اجراي چقدر توانست انتظارات شما را محقق كند؟
دكور گردون متأسفانه نزديك به 16 ميليون تومان هزينه طلب مي‌كرد كه اصلاً ممكن نبود. خود من عاشق سالن‌هاي كوچك هستم و هر چقدر سالن بزرگ‌تر باشد بايد تمهيداتي براي تغيير ميزانسن و تغيير صداها انديشيده شود. در نهايت اما دكوري كه ما مي‌خواستيم اتفاق نيفتاد و به همين دليل من ميزانسن‌‌ها و طراحي صحنه را تغيير دادم.
در مورد كمك هزينه‌هاي مالي جشنواره، وضعيت پرداختي‌ها چطور بوده است؟
من نمي‌دانم كه دقيقاً قرار است چه مقدار كمك هزينه به ما پرداخت كنند اما خب قسط پنج ميليوني اول را پرداختند اما خب كمك هزينه‌هاي اجراها متأسفانه قابل قياس با هزينه‌هاي اجرا نيست.
در پايان مي‌خواستم از اجراي عمومي كار بپرسم، برنامه‌اي داريد؟
الان هيچ برنامه‌اي براي اجراي عمومي مشخص نيست، خيلي از اتفاق‌ها به اجراي جشنواره بستگي دارد، اگر مورد اقبال مخاطبان قرار بگيرد، اتفاق خوبي در اجراي عمومي مي‌افتد.
