جوان آنلاین: سال‌ها پیش زمانی که هنوز به طور کامل گرد فراموشی روی آن ننشسته و خاطراتش را کم و بیش به یاد می‌آوریم کنترل هیجانات بازیکنان را نیمکت تیم‌ها عهده‌دار بودند. مربیانی که اگر چه برنده بیرون آمدن برایشان اهمیت بسیار داشت، اما به هر قیمتی حاضر به کسب امتیاز‌های بازی نبودند. حتی در مصاف با رقبای دیرینه. در واقع نه به حرف که در عمل می‌شد صراحتاً دید که اخلاق مداری بر فوتبال ارجحیت دارد. هیچ تیمی برابر حریف کم نمی‌گذاشت و با تمام توانش به میدان می‌رفت. حتی دوستانی که شب قبل بازی با هم نان و نمک خورده بودند نیز در زمین یکدیگر را به چشم رقیبی می‌دیدند که باید از سد راه برداشت. اما برای عبور از این سد حاضر به زیرپا گذاشتن مسائل اخلاقی نبودند و گاهاً نیز اگر بازیکنی، جوانی یا بی‌تجربگی می‌کرد یا از سر هیجان بازی بی‌گدار به آب می‌زد و خلاف عرف اخلاقی رفتار می‌کرد با توبیخ جدی از سوی کادر فنی مواجه می‌شد.
هنوز بسیاری بازی ایران و نپال و تعویض مرتضی کرمانی مقدم را به یاد دارند. بازیکنی که اگر چه برای تیم ملی گلزنی کرده بود، اما دهداری وقتی دید دریبل‌های او نه در جهت کسب نتیجه که صرفاً به دلیل تحقیر حریف است با عصبانیت تمام او را بیرون کشید و مورد مؤاخذه قرار داد. دهداری حتی به خانواده بازیکن حریف که از بازیکن تیمش دریبل خورده بود نیز فکر می‌کرد و این نشان از اهمیت بالای مسائل اخلاقی برای او داشت. همان اصلی که سال‌هاست هیچ نام و نشانی از آن در فوتبال ایران دیده نمی‌شود.
امروز اخلاق مداری شعاری بیش نیست که کمتر کسی زحمت رعایت اصول آن را به جان می‌خرد. به طوری که مربیان و کادر فنی تیم‌ها به عنوان اصلی‌ترین نفراتی که وظیفه گوشزد اخلاق مداری در تیم را دارند خود در اول صف بی‌اخلاقی ایستادند!
زمانی بود که اگر بازیکنی حاضر نبود به رسم ادب به بازیکن و مربی حریف دست دهد مورد مؤاخذه قرار می‌گرفت که حق ریختن آبروی تیم را ندارد و کادر فنی اولین نفراتی بودند که او را مؤظف به رعایت اصولی اخلاقی می‌کردند. همان‌ها که امروز کسی باید جلودار رفتار‌های بی‌مهابا و تأسف‌بارشان باشد. حال آنکه رفتار و گفتار مربیان و کادر فنی تیم‌ها ارتباط مستقیم در ایجاد حاشیه و به تنش کشیدن بازی و سکو‌ها دارد. اما آیا این مسئله برای آقایان اهمیتی دارد؟ بی‌شک پاسخ مثبت نخواهد بود که اگر بود آقایان به عنوان شخص اول تیم به خود اجازه نمی‌دادند با حرف‌های خلاف واقع یا تعابیر و حدسیات خود هواداران را تحریک کنند. آنهم قبل از آنکه دو تیم وارد میدان نبرد شده و سوت آغاز بازی به صدا در‌آید.
سال‌هاست که جو ورزشگاه را نیمکت تیم‌ها متشنج می‌کند. مربیان و بازیکنانی که گویی کوچکترین تصویری از اخلاق مداری در ذهنشان شکل نگرفته و به همین دلیل هم هست که بی‌توجه به نتیجه تلخی که رفتار و گفتارشان ممکن است به بار آورد به بیان احساسات آنی خود که عمدتاً از سر عصبانیت و هیجانات بازی است می‌پردازند. رفتاری که می‌تواند حتی جو ورزشگاه و سکو‌ها را متشنج کند.
کنترل نبض این هیجانات سال‌های نه چندان دور به عهده مربیان و کادر فنی تیم‌ها بود. نفراتی که امروز خود یک پای حاشیه‌سازی‌ها و متشنج کردن جو ورزشگاه هستند و کسی هم جلودارشان نیست. چراکه دیگر کسی برای شعار اخلاق، درس، ورزش تره هم خورد نمی‌کند و تمام دغدغه تیم‌ها کسب امتیاز و نتیجه گرفتن در زمین بازی است. حتی اگر به قیمت تخریب ناجوانمردانه حریف و زیر پا گذاشتن تمام اصول جوانمردی که اصل ورزش و فوتبال است باشد. رویه زشتی که اصول اولیه ورزش و فوتبال را زیر پا گذاشته است. بی‌آنکه آب از آب تکان بخورد.
