دیروز همزمان با مجمع عمومی کمیته ملی المپیک که حضور مهدی تاج رئیس فدراسیون فوتبال در آن یک علامت سؤال بزرگ بود، کانال خبری فدراسیون فوتبال از پوستری با عنوان «۴۰ روز مانده تا جام ملت‌های آسیا» رونمایی کرد. پوستری با تصویر مهدی طارمی و علیرضا جهانبخش در امتداد یک جاده و در دست داشتن کره زمین.
طبیعی است که تمام علاقه‌مندان به فوتبال هم از زمان آغاز جام ملت‌های آسیا اطلاع دارند و هم از تیم‌های حاضر و نحوه برگزاری جام، اما سؤال اینجاست فدراسیون فوتبالی که با افتخار تنها به چاپ و انتشار پوستر اقدام می‌کند، آیا برای آمادگی تیم ملی هم برنامه‌ای دارد؟!
تمام علاقه‌مندان به فوتبال ضمن اطلاع از جزئی‌ترین برنامه‌های جام ملت‌های آسیا به این نکته هم واقفند که حریفان تیم ملی کشورمان چگونه در حال آماده شدن برای حضوری قدرتمند در این آوردگاه هستند و این را هم می‌دانند که تیم ملی کشورمان چگونه در حال آماده‌سازی است. لیگ برتر هفته‌هاست که به بهانه واهی حضور سه نماینده ایران در لیگ قهرمانان آسیا تعطیل است و تیم ملی هم به چند بازی کم‌اهمیت تدارکاتی با حریفانی دسته‌چندم دلخوش است، آن وقت فدراسیون فوتبال تنها به این دل خوش کرده که هر روز از یک پوستر رونمایی کند و مثلاً روزشمار برای شروع جام ملت‌ها بگذارد، آن‌هم جامی که معلوم نیست با اوصافی که برشمرده شد چه سرنوشتی را برای فوتبال ایران رقم خواهد زد.
فوتبال ایران بیش از پنج دهه است که رنگ المپیک را به خود ندیده و چیزی در همین حدود است که رؤیای قهرمانی در قاره کهن را در سر دارد، اما واقعیتی که برخلاف تمام شعار‌ها به صورت علاقه‌مندان به فوتبال سیلی می‌زند، این است که قهرمانی و کسب موفقیت در قاره کهن با شعار و چاپ پوستر به دست نمی‌آید. فوتبال ایران سال‌هاست که اسیر چنین بازی‌هایی است. سال‌هاست که رقبا با برنامه جلو می‌آیند و ما همچنان در خواب غفلت به سر می‌بریم.
۴۰ روز تا آغاز جام ملت‌های آسیا فرصت باقیست و امروز اصلی‌ترین سؤال این است که آیا تیم ملی فوتبال ایران برای رویارویی با حریفان خود در قاره کهن آماده است؟ برنامه تیم ملی در این ۴۰ روز باقیمانده تا شروع جام چیست؟ فدراسیون پرادعای فوتبال که دیروز هیچ حرفی برای گفتن در مجمع عمومی کمیته ملی المپیک نداشت، قرار است در این ۴۰ روز باقیمانده چه کاری انجام دهد که اینگونه از پوستر آن رونمایی می‌کند؟
واقعیت این است که باید نگران بود، نگران نتیجه‌ای که در قطر به دست می‌آید. نگران تیمی که برنامه‌ای برای مقابله با حریفان آماده آسیایی خود ندارد. نگران تیمی که تمام دلخوشی آن ستاره‌های لژیونرش هستند تا اگر در بهترین شرایط باشند بتوانند گره‌ای باز کنند. نگران تیمی که نسبت به چهار سال گذشته و قبل‌تر از آن هیچ تغییری نکرده و پیرتر شده و در نهایت نگران تیمی که فدراسیون تنها برایش پوستر چاپ می‌کند.
