محرومیت یک‌ساله محمدعلی گرایی اتفاق بسیار تلخی است، خصوصاً که با جریمه اتحادیه جهانی کشتی، او رسماً شانس حضور در المپیک پاریس را هم از دست داده است، اما بی‌تردید اتفاقی که در مرحله یک‌هشتم نهایی مسابقات کشتی فرنگی قهرمانی جهان رخ داد به مراتب تلخ‌تر بود، آن‌هم برای کشتی ایران که پهلوانانی، چون تختی داشته است! پهلوانی که وقتی متوجه آسیب‌دیدگی حریف می‌شود، نه فقط از آن سوءاستفاده نمی‌کند برای گرفتن امتیاز که تا حد ممکن ملاحظه او را هم می‌کند، به همین دلیل هم هست که کشتی ایران همواره به داشتن چنین قهرمانی افتخار می‌کند.
با وجود این به جای پذیرفتن اشتباه و تلاش برای عدم تکرار آن، امروز شاهد واکنش‌هایی تأسف‌بار هستیم که هیچ نشانی از شرمندگی بابت اتفاق رخ داده در رقابت‌های جهانی ندارد! توجیه رفتار ناپسند محمدعلی‌گرایی، یعنی تأیید این اتفاق ناپسند. بسیاری با مطرح کردن اینکه گرایی از نزدیک شاهد تلاش و وزن کم کردن برداردش بوده، نتوانسته احساسات برادرانه‌اش را کنترل کند، از او حمایت می‌کنند، اما این دلیل قانع‌کننده‌ای برای رفتار غیرحرفه‌ای و ناجوانمردانه کشتی‌گیر باتجربه و موفق ایران نیست. همانطور که این روز‌ها بسیاری بدان اشاره دارند، محمدعلی گرایی در طول ۱۰ سال حضور خود در تیم ملی کشتی فرنگی ایران هیچ رفتار انضباطی نداشته، اما قرار نیست، چون او سال‌ها حرفه‌ای برخورد کرده امروز برابر اشتباه نابخشودنی‌اش چشم بست. ضمن اینکه تمام کشتی‌گیران در سراسر دنیا خانواده دارند و خانواده‌های آن‌ها نیز از نزدیک شاهد تلاش و وزن کم کردن آن‌ها هستند. آیا به این دلیل می‌توان به آن‌ها حق داد وقتی فرزندشان از حریف عقب افتاده با اقدامی مشابه بازی را متوقف کنند؟ آیا این با روح پهلوانی و جوانمردی کشتی مغایرت ندارد؟
آنچه از محمدعلی گرایی در رقابت‌های جهانی سر زد به هیچ عنوان پذیرفتنی نیست، چراکه او کشتی‌گیری باتجربه و رفتارش الگوی جوان‌ترهاست و چه بسا اگر او در رقابت‌های جهانی و زمانی که برادرش به واسطه ضعف بدنی ناشی از وزن کم کردن‌های مداوم از حریف ژاپنی عقب افتاده بود، خوددارتر و حرفه‌ای‌تر رفتار می‌کرد و با پرتاب بطری آب به میانه تشک باعث توقف مسابقه نمی‌شد، امروز شاهد تکرار چنین اتفاق تلخی در رقابت‌های کشتی فرنگی قهرمان کشوری جوانان نبودیم! اتفاقی که بیم آن می‌رود با توجه به رویه‌ای که برخی در پیش گرفته‌اند به بدعتی تلخ و نادرست در کشتی ایران تبدیل شود، خصوصاً که دبیر هم رأی صادره را ناشی از نداشتن دیپلماسی ورزشی می‌خواند. این در حالی است که رئیس فدراسیون کشتی خود نیز به این مهم اعتراف می‌کند که برنز کسب شده توسط محمدرضا گرایی به دلیل رفتار غیرحرفه‌ای برادرش بوده است. با وجود این مدعی است که اگر آدمی قوی در اتحادیه جهانی داشتیم، مطمئناً این اتفاق رخ نمی‌داد. رفتاری که بی‌تردید اگر از سوی هر ورزشکار دیگری در هر کجای دنیا سر می‌زد مستحق برخوردی جدی بود، اما به نظر می‌رسد تنها چیزی که امروز برای آقایان کوچک‌ترین اهمیتی ندارد رفتار گرایی در رقابت‌های جهانی است. رفتاری که همانطور که مشتاقی، پیشکسوت کشتی ایران نیز بدان اشاره دارد در شأن کشتی ایران نیست. در واقع گرایی با وجود تمام توانمندی‌ها و تجربه بالایی که داشت به واسطه یک اشتباه، ضربه مهلکی به کشتی ایران زد و آبروی آن را خدشه‌دار کرد، اما حتی امروز هم آن‌ها که باید با نکوهش این رفتار ناعادلانه مانع از تکرار دوباره آن شوند، حکم اتحادیه جهانی را زیر سؤال می‌برند و آن را نتیجه نداشتن دیپلماسی می‌خوانند. حال آنکه محرومیت گرایی هیچ ارتباطی به آنچه که این روز‌ها برخی دستاویز قرار داده‌اند، ندارد. او امروز تاوان اشتباهی را پس می‌دهد که در رقابت‌های جهانی مرتکب شده است. تاوان حقی که از کشتی‌گیر ژاپنی ضایع شد و برنزی که به قیمت محرومیت یک‌ساله محمدعلی گرایی و از دست رفتن المپیک پاریس برای برادرش در پی داشت. اما آیا برنز جهانی آنقدر ارزشمند بود که گرایی بابت آن اصول جوانمردی و پهلوانی را زیر پا بگذارد و علاوه بر ضایع کردن حق حریف، آبروی کشتی ایران را خدشه‌دار کند و پایه‌گذار بدعتی زشت باشد که بعد از مسابقات جهانی در کمال ناباوری در مسابقات کشتی فرنگی قهرمان کشوری جوانان نیز شاهدش بودیم. اتفاقی که بعید نیست باز هم تکرار شود، اگر به جای پذیرش اشتباه همچنان دنبال توجیه آن باشیم که در آن صورت دانسته پهلوانی را فدا کرده‌ایم.
