ورزش ایـــران در یکی از حساسترین مقاطع تاریخ خود برای آغاز بازیهای آسیایی ۲۰۱۸ اندونزی لحظهشماری میکند. ایران برای این دوره از بازیها کاروان بزرگتری را تدارک دیده است؛ کاروانی که امید مدالآوری بالایی دارد. هرچند که حالا برای ایستادن بر سکوی پنجم آسیا و تکرار جایگاه چهار سال قبل باید با قدرتهای جدید هم علاوه بر رقبای سنتی روبهرو شد. شاهرخ شهنازی، دبیرکمیته ملی المپیک در گفتوگو با «جوان» درباره این رقابتها صحبت کرده است.
کاروان ایران نسبت به دوره قبل با نفرات و رشتههای بیشتری به بازیهای آسیایی جاکارتا اعزام میشود. این مسئله چه تأثیری در روند کسب نتیجه خواهد داشت؟
این نشاندهنده رشد کمی ورزش است به خصوص در بخش بانوان که امسال ۹۷ نفر اعزام میشوند و دفعه قبل خیلی کمتر بودند و طبیعتاً وقتی رشد کمی بیشتر باشد، رشد کیفی هم بیشتر خواهد شد. خصوصاً که فدراسیونها نیز تلاش بسیاری در رشتههای خود داشتند و امیدواریم بر همین اساس در جاکارتا شاهد رشد کیفی و مدالی باشیم.
ملاک اعزام تیمها چه بود؟ صرفاً مدالآوری یا رشتههایی هم هستند که برای کسب تجربه اعزام شده باشند؟
ملاک اعزامها، ۹۰ درصد مدالآوری بوده و ۱۰ درصد رشتههایی بودند که اینها باید حمایتی اعزام میشدند، از جمله ژیمناستیک که یک ورزش پایه است، تنیس که مسابقات آسیایی و جهانی ندارد و ما اینجا این فرصت را برایشان ایجاد کردیم که شرکت کنند و تنیس روی میز که در مسیر کسب سهمیه المپیک ۲۰۲۰ خواهند بود. تعدادی از رشتهها به این شکل اعزام شدند، یک تعداد رشتهها هم هست که میزبان به خاطر اختیاراتی که از شورای المپیک آسیا گرفته مثل پِنچاک سیلات که طبیعتاً ما همچون این رشته توسط میزبان گذاشته شده شرکت کردیم ولی ۹۰ درصد انتظار این میرود که مدال بیاورند.
در کره جنوبی کاروان ایران ۵۷ مدال کسب کرد، ۲۱ طلا، ۱۸ نقره و ۱۸ برنز و در رده پنجم قرار گرفتیم. آیا میتوانیم نسبت به کسب نتیجهای بهتر از اینچئون امیدوار باشیم یا هدف حفظ رده پنجمی دوره قبل خواهد بود؟
یکی بحث تعداد مدال است که امیدواریم بیشتر باشد و دیگری بحث جایگاه که بسیار متفاوت است. ممکن است ما مدال بیشتری کسب کنیم، اما به جایگاه بالاتری دست نیابیم. درست مثل اینچئون و گوانگژو. در اینچئون ۲۱ مدال طلا گرفتیم و پنجم شدیم، اما در گوانگژو ۲۰ مدال طلا گرفتیم و چهارم شدیم. بنابراین بحث کسب مدال کاملاً با کسب جایگاه متفاوت است. ما در یک رقابت تنگاتنگ هستیم و برای جایگاه پنجم خود علاوه بر میزبان، رقبای دیگری هم داریم.
بدون شک برای رسیدن به جمع چهار تیم برتر، حریفان سرسختی مانند قزاقستان، تایلند، کره شمالی و البته اندونزی میزبان خواهیم داشت.
علاوه بر اینها، الان تیمهایی، چون هندوستان نیز در خیلی رشتهها مدعی شدند. به همین دلیل باید ببینیم با توجه به تعداد مدالهایی که دیگران به دست میآورند به چه جایگاهی دست خواهیم یافت چراکه مسئلهای یکطرفه نیست و به تلاش و موفقیت دیگران هم بستگی دارد و همه چیز تنها بستگی به مدالآوری ما ندارد. الان اندونزی با اختیاراتی که دارد، رشتهای را گذاشته که رشته تخصصی خود آنهاست و ممکن است ۱۲، ۱۰ مدال در این رشته بگیرد و حتی چین هم نتواند در این رشته مدالی کسب کند و باید ببینیم که در عمل چه اتفاقی رخ میدهد، اما در مقابل یک تعدادی از رشتههایی را که میتوانستیم در آن به مدال برسیم حذف کردند. مثلاً در بوکس، سه رشته مدالآور ما در بخش سنگین را حذف کردند یا در ووشو رشتهای را که ما باید در آن مدال طلا میگرفتیم، حذف کردند. این البته اختیاراتی نیست که از قبل تعیین شده باشد و در جریان مسابقات چانهزنی میکنند و این اختیارات را میگیرند که در کسب جایگاه و نتیجه تأثیرگذار است.
یکی از نکات قابل توجه کاروان ایران در جاکارتا، حضور پررنگتر بانوان نسبت به دوره قبل است؛ مسئلهای که میتواند نقش زیادی در خنثی کردن سیاهنمایی غربیها درباره محدودیتهای زنان ایرانی داشته باشد.
حضور بانوان پیام دارد و پیامش این است که در جمهوری اسلامی فضا به نحوی است که بانوان ما دارند با لباسها و قوانین اسلامی کار میکنند. چیزی که همیشه آن را به عنوان یک محدودیت تلقی میکردند و میگفتند اگر این نوع پوشش نباشد، بانوان ایرانی هم میتوانند مثل بانوان سایر کشورها ورزش کنند و مدال بگیرند. درحالی که الان بانوان ما با همین شرایط دارند ورزش میکنند و مدال کسب میکنند و ثابت کردند که پوشش اسلامی برایشان به منزله محدودیت نیست. ما وقتی در کاراته توسط حمیده عباسعلی طلا میگیریم یا در رشتههای دیگر مثل قایقرانی، والیبال و سایر رشتهها به موفقیت دست پیدا میکنیم، برای دنیا پیام دارد. من حتی امیدوارم و فکر میکنم بر اساس اطلاعاتی که دارم این بار مدالآوری بانوان از دفعات قبلی به مراتب بیشتر هم باشد.
یکی از ایرادات مطرح شده در خصوص بحث آمادهسازی است. اینکه مسئولان به جای اینکه از چهار سال قبل برای بازیهای آسیایی یا المپیک برنامهریزی کنند، حداکثر در فاصله شش ماه به مسابقات یاد ورزشکار میافتند و همین باعث میشود تا ورزشکار آن آمادگی ایدهآل را در مسابقات نداشته باشد.
اصلاً اینطور نیست به عنوان کسی که دست اندرکار این ماجرا هستم میگویم چنین چیزی نیست. البته استارت کار از چهار سال قبل امکانپذیر نیست، چون شرایط تیمها و رشتهها کاملاً با هم فرق دارد. در یک رشته برای گرفتن امتیاز باید در مسابقات مختلف شرکت کنید. یک رشته دیگر باید در مسابقات مشخص شرکت کرد. ورزشکار را که نمیتوان بیدلیل چهار سال در اردو نگه داشت. برخی رشتهها سه سال است کار میکنند، اما در کشتی امکانش نیست که از چهار سال قبل تمریناتش را آغاز کند، اما در مجموع تیمها بهترین دوران آمادهسازی را داشتند؛ چه از لحاظ بودجه و چه از لحاظ امکانات تیمها شرایط خوبی داشتند و بهتر از همیشه.
اما در این دوره شاهد حاشیههایی مانند کاهش بودجه کشتی و اعتراض شدید قهرمانان این رشته بودیم، آن هم رشتهای که بار اصلی مدالآوری در جاکارتا بر دوش آنهاست و گفته میشود این مسائل نشئت گرفته از اختلافات سیاسی ریاست این فدراسیون با کمیته و وزارت است.
در مورد بودجه کمبودی نبوده است. وزارت ورزش ۸ تا ۱۰ میلیارد بودجه داده است. در خصوص کمیته المپیک هم ما یک بودجه مشخص داشتیم. ۲۳ میلیارد که باید به ۳۳ رشته اختصاص داده شود. با این حساب ما که نمیتوانستیم سهم بقیه رشتهها همچون ووشو، تکواندو، تیراندازی، وزنهبرداری و بقیه رشتهها را به کشتی اختصاص دهیم. اگر ما ۵ میلیارد به کشتی میدادیم چیزی به رشتههای دیگر میرسید؟ حالا شما بگویید در کنار ۱۲، ۱۰ میلیاردی که وزارت میگوید به کشتی داده و صد میلیاردی که فدراسیون میگوید تأمین کرده است، یکی، دو میلیارد کمتر دادن یعنی اینکه ما جفا میکنیم به کشتی؟ ما به عنوان کمیته ملی المپیک نسبت به همه ورزشها مسئولیت داریم. همه رشتههای ما مدالآور هستند. با این وجود اولویتبندی کردیم و ۲ میلیارد به کشتی دادیم که این بیشترین بودجهای بود که به یک فدراسیون دادیم. با همین محدودیت و بودجه محدود، بیشترین بودجه را به کشتی دادیم. کمیته باید به همه ورزشها و رشتهها توجه داشته باشد. ما در پی حمایت برای کسب بهترین نتیجه هستیم و امیدواریم از جاکارتا با بهترین نتایج بازگردیم و باعث شادی و خوشحالی مردم باشیم.