طبق آمار ثبت احوال بین سنین ۱۵ تا ۲۹ سال، ۱۹ میلیون و ۹۰۰ هزار جوان در انتظار ازدواج هستند. با وجود این که نمایندگان مجلس در تلاش هستند تا قانون بالابردن سن ازدواج را تصویب کنند. این مسئله در حالی در اولویت مجلس قرار گرفته که سند ۲۰۳۰ تصویب قانون افزایش سن ازدواج را از کشور‌های هدف خواسته است و این کشور‌ها با امضای این سند متعهد به تحقق اهداف جهانی‌سازی هستند. در عین حال، بسیاری از نمایندگان مجلس در گفت‌و‌گو‌های رسانه‌ای و موضع‌گیری‌های سیاسی خود، سند ۲۰۳۰ را نقد و اجرای آن را محکوم کردند و خواستار توقف اجرای آن در وزارتخانه‌های بهداشت، آموزش‌و‌پرورش و معاونت زنان شدند.
در سیاست سه از هدف کلی پنجم سند توسعه پایدار ۲۰۳۰ بر «ریشه‌کنی همه اقدامات زیانبار، مانند ازدواج کودکان، ازدواج در سنین بسیار پایین» تأکید شده است. براساس تعریف کنوانسیون بین‌الملل حقوق کودک یونسکو، سنین زیر ۱۸ سال کودک تلقی می‌شوند. این در حالی است که براساس آمار‌های ارائه شده از سوی سازمان ثبت احوال کشور ازدواج گروه‌های سنی زیر ۱۸ سال پایدارترین ازدواج‌هاست و کمترین تعداد طلاق نیز مربوط به همین گروه سنی است، اما براساس همین آمار‌ها دختران ۲۵ تا ۲۹ سال دارای بیشترین تعداد طلاق بوده‌اند.
مطابق اسنادی همچون ۲۰۳۰ وقتی ازدواج شکل نمی‌گیرد، اینطور نیست که رابطه‌ای وجود نداشته باشد. به دنبال آن فرزندانی پیدا می‌شوند که پدران خود را نمی‌شناسند که این تعداد اکنون به ۲۰ میلیون فرزند رسیده است. در این شرایط با آزمون DNA به دنبال پدران خود می‌گردند. کارگردان امریکایی پدرش را در فیس‌بوک پیدا کرد. یکی از نوجوانانی که در ایالت تگزاس چندین هم‌شاگردی خود را کشته بود، شب قبل در صفحه خود پیام داده بود، فردا من به انتقام مادرم مدرسه می‌روم و بچه‌ها را می‌کشم و بعد خودم را و مادرم را هم می‌کشم؛ زیرا تاکنون پنج پدر برایم معرفی کرده که هیچ‌کدام از آن‌ها پدرم نبوده است.
وقتی در نگاه فمنیستی، زن ابزار می‌شود و خانواده ضعیف می‌شود، ازدواج شکل نمی‌گیرد. وقتی دادگاه آن پسر را محاکمه کرد، مادرش گفت: به من آموزش روابط ندادید. شما به من گفتید، این روش زندگی است. من هم در آن زمان با هفت هشت نفر بودم و نمی‌دانم پدر او کیست. سؤال این نیست که چرا غرب اینگونه رفتار می‌کند، بلکه سؤال این است که چرا این مدل در کشور ما کپی می‌شود. این سیاست تعیین می‌کند، جوانان گرفتار باشند، سن ازدواج بالا برود، پشت در‌های علم آموزی و دانشجویی گیر کنند، بعد اشتغال نداشته باشند. سپس به سن ۳۰ سالگی برسند و توانایی ازدواج نداشته باشند. این‌ها برنامه‌هایی است که برای ما چیده شده است.
