بيكاري آنقدر بين جوانان موج مي‌زند كه در فرم آمار اگر شما حتي در هفته گذشته يك ساعت كار كرده باشيد، شاغل به حساب مي‌آييد!
در بين بيكاران، فارغ‌التحصيلان دانشجويي، بيشترين سهم را از آن خود كرده‌اند. دانشجويان زيادي سالانه از دانشگاه‌هاي ايران فارغ‌التحصيل مي‌شوند كه اكثر قريب به اتفاق آنها بعد از چندين سال تحصيل به دنبال شغلي هستند، اما اكثراً بيكار باقي مي‌مانند، اگر هم كاري پيدا كنند - كه نمي‌كنند - بدون ارتباط با تخصص‌شان خواهد بود.
دولت تدبير و اعتدال با وعده حل مشكل بيكاري آمد، اما اكنون تمام مشكلات را به گردن دولت قبلي مي‌اندازد. شنيديم كه كارخانه فيبر انزلي هم اعلام تعطيلي كرده است، اين خبر هرچند دردآور در انبوه اخبار تعطيلي‌هاي اخير مانند كارخانه قند ورامين و خيلي ديگر از كارخانه‌ها و صنايع سنگين متأسفانه هيچ اثري در من نداشت.
حالا هم كه كارشناسان صريحاً اعلام مي‌كنند كه نه كار است نه توليد و بسياري از توليدات فلج شده و نه تنها اشتغال ايجاد نشده، بلكه به سبب كم رونق بودن بخش توليد خيلي‌ها هم بيكار شده‌اند. اما نكته جالب اينجاست كه با اوضاع نابسامان بازار كار عده‌اي دليل مشكلات اقتصادي را پُرتوقعي جوانان مي‌دانند. من دانشجوي سال سوم دانشگاه تهران هستم، با پارتي و بي‌پارتي ماه‌هاست به دنبال شغلي هستم، اما دريغ از يك پاسخ مثبت. انگار بيكاري برايمان عادي شده است. دانشجويان دانشگاه تهران و ساير دانشگاه‌هاي معتبر وقتي با اين مسئله مواجه مي‌شوند چه وضعي پيدا مي‌كنند؟ فردي كه با رتبه خيلي خوب وارد دانشگاه شده حالا براي اينكه بتواند مشغول به كار شود با موانع بسياري روبه‌رو است و از همين روست آنهايي كه توانايي و استطاعت مالي دارند راه مهاجرت را پيش مي‌گيرند و به آن‌سوي مرزها مي‌روند و بعد تازه مسئولان به فكر جلوگيري از مهاجرت مغزها مي‌افتند! آنهايي هم كه توانايي مالي چنداني ندارند بايد بسوزند و بسازند به اميد شغل! چراكه شرايط كارآفريني در كشور بسيار بد است و يك كارآفرين با موانع زيادي روبه‌رو است.
در گذشته جواناني كه داراي مدرك دانشگاهي بودند اعتبار اجتماعي زيادي داشتند، اما اكنون دولت محترم براي آنكه جوانان را چهار سال ديگر مشغول به تحصيل كند از تأسيس هيچ نوع دانشگاهي دريغ نمي‌كند، به طوري كه در برخي دانشگاه‌ها كافي است شهريه را پرداخت كنيد و مدرك دريافت كنيد و اين خود باعث شده امروز فارغ‌التحصيلان دانشگاه نه تنها صاحب شغل نباشند، بلكه اعتبار اجتماعي خود را هم از دست بدهند و شرمسار باشند از اينكه عمر خود را در دانشگاه سپري كردند و حال جز سال‌هاي از دست رفته عمر، چيز ديگري ندارند! بچه كه بوديم خانواده‌ها بيان مي‌كردند اگر درس بخواني بيكار نمي‌ماني، اما در حال حاضر روزگار برعكس شده است. انگار بايد درس بخوانيم تا در آينده بيكار شويم. با اين آمار بالاي بيكاري آيا كسي به آينده كودكاني كه اين روزها متولد مي‌شوند، فكر مي‌كند؟ برنامه‌ريزي براي جمعيت ميليوني بيكار كه روز به روز به آمارشان افزوده مي‌شود چه زماني صورت مي‌گيرد؟ به راستي چه كسي مشكلات ما جوانان را حل خواهد كرد؟
* مسئول بسيج دانشكده زبان‌ها و ادبيات خارجي دانشگاه تهران
