«دلبري» دومين اثر سينمايي سيدجلال دهقاني‌اشکذري پس از فيلم «خانه‌اي کنار ابرها» است. اين فيلم ملودرامي اجتماعي است و روايت تازه‌اي از دفاع‌مقدس و همسران فداکار جانبازان را بيان مي‌کند. قصه اين اثر سينمايي درباره زني به نام طوبي است که در شب مراسم عروسي خواهرزادهاش اتفاقاتي برايش رخ مي‌دهد و... . اين فيلم به تازگي و از سوي مؤسسه رسانه‌هاي تصويري سوره حوزه هنري به شبکه نمايش خانگي وارد شده است.
«دلبري» دومين ساخته سينمايي سيدجلال دهقاني‌اشکذري فيلمي با مضمون و موضوعي دفاع مقدسي است. اثر اجتماعي و شخصيت‌محور دهقاني اشکذري که زندگي زني به نام طوبي را در قالب رمانتيک و عاشقانه روايت مي‌کند براي نمايش ابعاد گوناگون شخصيتي طوبي، آدم‌هاي پيرامون او و زندگي‌اش، داستان تأثيرگذار و عاطفي خود را از ميان مضامين ارزشي اخلاقي، عرفاني، ديني و خانوادگي وام گرفته و با طراحي و بازسازي لحظه‌ها، حادثه‌ها، غم‌ها و شادي‌هاي کاراکترهاي فيلم و به ويژه شخصيت طوبي فيلمي تأثيرگذار و جذاب به مخاطب ارائه کرده است.
داستان فيلم از جايي آغاز مي‌شود که طوبي مادر خانواده، فرزندان خود را براي رفتن به جشن عروسي خواهرزادهاش اميرحسين آماده مي‌کند و آنها را به دست برادر خود مي‌سپارد که به مراسم ببرد و خودش تنها نزد همسر جانباز قطع نخاع شده‌اش ميثم مي‌ماند که آخرين لحظات زندگي‌اش را مي‌گذراند.
شروع فيلم در فضاي شاد و بشاش يک خانواده که خود را براي مراسم شادي آماده مي‌کنند، شروع مي‌شود و استفاده کارگردان از تمهيد دراماتيک مراسم ازدواج براي تعديل فضاي اندوهگين فيلم هم در ابتدا و هم در پايان فيلم کاملاً مؤثر عمل مي‌کند.
نيمه دوم فيلم فصل تنهايي طوبي و همسرش ميثم در خانه است و ديگر از تب و تاب اوليه در داستان خبري نيست. طوبي در خانه مي‌گردد و با همسرش صحبت مي‌کند و از او مي‌خواهد با پلک زدن (تنها حرکتي که ميثم قادر به انجام آن است) با او صحبت کند. اينکه مخاطب در طول فيلم متوجه مي‌شود «دلبري» از زاويه ديد يک جانباز به تصوير کشيده شده است، به جذابيت فيلم براي او اضافه مي‌کند. حداکثر تعامل و همراهي جانباز در اين اثر سينمايي پلک زدن‌هايش است؛ او با اين پلک زدن‌ها به خانواده‌اش پيام مي‌دهد و فيلمساز به گونه‌اي نشان مي‌دهد که خانواده‌هاي جانبازان هم راه‌حل فردي و درون خانوادگي دارند تا با آنها ارتباط برقرار کنند. اين نکات ريز به خوبي در اين فيلم به تصوير کشيده شده است.
تمام زمان فيلم «دلبري» در يک آپارتمان و راهروي ورودي آن مي‌گذرد. چنين لوکيشن کوچک و محدودي بي‌شک براي کارگردان و عواملي همچون فيلمبردار بسيار چالش‌برانگيز بوده است، اما دقت در انتخاب آپارتماني بزرگ (بدون آنکه لوکس و تجملاتي به نظر برسد) و تمهيداتي که کارگردان در چيدمان ميزانس‌ها به خرج داده است، در هر سکانس مخاطب را با زوايايي نو از خانه روبه‌رو کرده و از تکراري شدن صحنه‌هاي فيلم جلوگيري مي‌کند. ضمن اينکه لوکيشن به نحوي انتخاب شده است که عمده حرکت‌هاي افراد خانواده در مقابل چشم جانباز است و اين بزرگي پدر را در خانه اعمال مي‌کند.
پس از تماشاي فيلم «دلبري» آنچه در کنار داستان تأثيرگذار فيلم در ذهن مخاطب مي‌ماند، بازي بسيار درخشان هنگامه قاضياني در نقش سخت و چالش‌برانگيز طوبي است. در واقع تمام بار دراماتيک فيلم، به ويژه از نيمه دوم به بعد و با مرگ شوهر و تنهايي همسر و مسئله مخفي نگه داشتن مرگ شوهر براي به هم نخوردن عروسي، روي دوش قاضياني افتاده و بازي پر حس و حال و گرم او از مادري که در ابتداي فيلم، آن رابطه صميمانه و خواهرانه را با فرزندانش دارد و در ادامه نيز حس ايثارگرانه را براي به‌دوش‌کشيدن غم فقدان شوهر و به هم نخوردن عروسي از خود نشان مي‌دهد و وجود حس و عشقش نسبت به شوهر، وجهه‌اي عيني مي‌دهد و قابل اتکاترين نقطه قوت فيلم را رقم مي‌زند. توجه داشته باشيم بخش عمده‌اي از فيلم را مونولوگ‌هايي تشکيل مي‌دهند که اين بازيگر به مرور در زمان فيلم بيان مي‌کند و مونولوگ گويي بدون حضور بازيگر مقابل به طوري که حس و حالش براي مخاطب واقعي و غيرتصنعي جلوه کند، حقيقتاً کاري سخت است.
«دلبري» بيش از آنکه از سينماي عامه‌پسند بهره ببرد و بتواند مخاطب عام را همراه خود کند و از اصل سرگرمي بودن سينما پيروي کند، بيشتر فيلمي تجربي و آوانگارد است که در فضايي سرد و آرام به درام مي‌رسد.
کارگردان براي جذاب کردن فضاي فيلم از تمهيداتي مانند حضور گرم و پرانرژي فرزندان، رفت و آمد خانواده و سرزدن‌شان به طوبي و کاراکتر سمپاتيک اميرحسين و ارتباط عاطفي و زيباي وي با طوبي به درستي استفاده کرده است، اما فيلم همچنان براي جذب مخاطب عام دست بسته عمل کرده و موفق به سرگرم کردن وي (دست‌کم در بخش‌هاي مياني فيلم) نمي‌شود.
دومين فيلم اشکذري داستاني دراماتيک و جذاب و بازي‌هايي ديدني و از همه اينها مهم‌تر دغدغه‌اي شريف دارد و تماشاي آن مي‌تواند براي مخاطبان علاقه‌مند به سينماي پيش‌رو و فرم گرا پرکشش باشد. «دلبري» روايتگر بخش کوچکي از رنج و ايثارگري همسران جانبازان است و در اين امر موفق عمل مي‌کند. زنان در فيلم‌هاي دفاع مقدسي همواره نقشي حاشيه‌اي و کمرنگ داشته‌اند و اينکه در فيلمي زن‌محور با مضمون حواشي جنگ به حضور مؤثر آنها در خانواده به عنوان رکن اصلي نگاه شده و از صبر و وقار آنان در برخورد با مشقات زندگي تقدير شده است، مي‌تواند نقطه‌اي مثبت در کارنامه کارگردان جوان اين فيلم و سينماي دفاع مقدس کشور باشد.
