«صندلي‌هاي خالي» در روز سوم نشست عمومي سازمان ملل، بيشترين مستقبلين ظاهري سخنراني حسن روحاني در سازمان ملل را تشكيل مي‌داد. تكليف طيف سياسي ما با اين صندلي‌هاي خالي روشن است، از دوران سخنراني انقلابي و كوبنده محمدعلي رجايي تا همين سخنراني‌هاي پرذوق و انفعالي حسن روحاني در قلب ايالات‌متحده، ملاك و ميزان ما براي حقانيت سخناني كه رؤساي جمهورمان در سازمان ملل بر زبان مي‌آورند، پر و خالي بودن صندلي‌ها يا در كل، واكنش كشورهاي ديگر به اين سخنراني‌ها نيست. نه پر بودن آن صندلي‌ها ذوق‌زده‌مان مي‌كند و در انتظار تأييد ظاهري دولت‌ها نشسته‌ايم و نه خالي بودنش باعث مي‌شود احساس يأس و ناحق بودن و انزوا به ما دست بدهد. ما معتقديم حرف حق بايد زده شود، حتي اگر از روي پشت بام‌ها شكمبه گوسفند بر سرمان بريزند و حتي بدتر، اگر شمشير بر گلويمان بگذارند و در سراسر كره زمين جز خانواده و 72 يار وفادار كسي با ما نباشد. اينها باعث نمي‌شود باطلي را به عنوان حق بر زبان بياوريم، پس براي ما اين صندلي‌هاي خالي به خودي خود ارزشي را القا نمي‌كند.
حال حتماً جاي اين سؤال خواهد بود كه پس چرا در مورد صندلي‌هاي خالي سازمان ملل هنگام سخنراني رئيس‌جمهور كشورمان صحبت مي‌كنيم؟
ملاك قرار داده شدن صندلي‌هاي خالي سازمان ملل براي ارزشگذاري بر عملكرد رئيس‌جمهور از رسانه‌هاي اصلاح‌طلب و در دوران دولت‌هاي نهم و دهم شروع شد. آنها مي‌كوشيدند عكس‌هايي از سخنراني رئيس‌جمهور سابق در سازمان ملل بيابند كه صندلي‌هاي خالي بيشتري را به نمايش بگذارد و بعد از انزواي جمهوري اسلامي ايران در نتيجه سياست‌هاي غلط محمود احمدي‌نژاد بگويند. گرچه در اين كار، مبناي اصلي بر سياسي‌بازي و به ابتذال كشاندن تحليل‌هاي سياسي براي تخريب رقيب قرار مي‌گيرد، اما در كنار اين گزاره، آنچه اهميت مي‌يافت اخم و لبخند دولت‌هاي ديگر بود.
در واقع بازي سياسي داخلي براي تخريب را تا جايي پيش مي‌بردند كه ملاك و ميزان همه چيز رضايت و عدم‌رضايت غربي‌ها بود. همين اصالت دادن به حضور غربي‌ها و همان تحليل نوشتن‌ها روي صندلي‌هاي خالي و طعنه زدن‌ها به دولت سابق است كه اين روزها اصلاح‌طلبان را به سانسور صندلي‌هاي خالي سازمان ملل هنگام سخنراني روحاني مي‌كشاند تا جايي كه عكس صندلي‌هاي خالي را از خروجي خبرگزاري حذف مي‌كنند يا حتي پايگاه اطلاع‌رساني دولت براي تصوير اصلي مطلب خود از يك عكس آرشيوي استفاده مي‌كند تا آنچه را كه افتضاح صندلي‌هاي خالي براي دولت قبل مي‌ناميدند، براي اين دولت هم «اتفاق افتاده» ندانند. اين البته هم سانسور است و هم تحميق مخاطب تا خبر و تحليل درست دست او نرسد تا او متوجه نشود با وجود سه سال شعار تعامل با دنيا و ادعاي موفقيت در اين امر، آخرين سخنراني رئيس دولت يازدهم در سازمان ملل، از قضا كم‌تعداد‌ترين مستمع را دارد و آخرين سفر دولت يازدهم به نيويورك از قضا كم‌رونق‌ترين سفر او است، اين يعني كه تمام آن شعارهاي شيك، در حد شعار باقي مانده و در سه سالگي دولت يازدهم از حيث صندلي‌هاي خالي چيزي فراتر از دولت‌هاي نهم و دهم نيستيم. در واقع تعامل ميان ما و غرب را شعارهاي طرف ايراني تغيير چنداني نمي‌داد، چراكه براي اصلاح روابط، آن كسي كه بايد عملكرد و نگاه خود را اصلاح مي‌كرد و تغيير مي‌داد، طرف غربي بود.
مشكلان فيمابين ناشي از عملكرد ايران نبود كه حال بخواهد اصلاح شود. اصلاح‌طلبان از دو حيث احساس شكست دارند (البته اگر دچار خودفريبي‌هاي هميشه نشوند و بخواهند واقعيت را بپذيرند و بر مبناي واقعيت تحليل‌كنند) اول آنكه مقصر آن صندلي‌هاي خالي طرف ايراني نبود و اين چيزي است كه خودشان هم همان زمان مي‌دانستند، ولي چون تخريب رقيب هدف بود و براي آنها هدف وسيله را توجيه مي‌كند، تحليل غلط به ذهن مخاطبانشان ريختند و دوم اينكه نظر ديگران، به ويژه دولت‌هاي غربي را ملاك حقانيت مي‌دانند و البته هنوز متوجه نشده‌اند اين ملاك براي تحليل آنچه جمهوري اسلامي انجام مي‌دهد، شديداً غلط است. چه آنكه رهبران انقلاب اسلامي هيچ‌گاه براي خوشامد دولت‌هاي ديگر كاري نكرده‌اند. گرچه آنان در آينده نيز روي همين نظريات مبتذل براي تخريب رقيب حساب باز خواهند كرد. آنها هيچ‌گاه تغيير نمي‌كنند.
