روزنامه گاردين به نقل از پليس نروژ از ورود تعدادي پناه‌جوي سوري به اين كشور خبر داده كه مسير سخت شمالي آن يعني از راه قطب شمال را براي ورود به اتحاديه اروپا انتخاب كرده‌اند. با وجود آنكه نروژ عضو اتحاديه اروپا نيست اما پيمان شينگن را امضا كرده و به همين جهت، پناه‌جوياني كه مسير سخت ورود به آن را انتخاب كرده‌اند، حالا مي‌توانند راحت‌تر از ديگر پناهجويان وارد اتحاديه اروپا بشوند. مسير درياي مديترانه از مدت‌ها قبل انتخاب اصلي پناهجويان براي ورود به اتحاديه اروپا بود اما رفته رفته مشخص شد كه اين مسير مي‌تواند به معناي حكم مرگ آنها باشد، به طوري كه لوريس دي فيليپي، رئيس سازمان پزشكان بدون مرز گفته كه طي يك هفته حدود 2 هزار نفر جانشان را در اين مسير از دست داده‌اند. به دليل همين خطرات بود كه بخشي از پناهجويان مسير خشكي را انتخاب كردند تا با عبور از چند كشور و دنبال كردن خطوط راه‌آهن خود را به اتحاديه اروپا برسند. حالا و با اضافه شدن مسير قطب شمال به نظر مي‌رسد كه راه سومي هم به روي پناهجويان باز شده و هر سه مسير دستمايه اصلي اين روزهاي رسانه‌هاي غربي شده تا از هجوم سونامي پناهجويان به اروپا بگويند.
رسانه‌هاي غربي اين سونامي را به عنوان بزرگ‌ترين بحران پناهندگي از زمان جنگ جهاني دوم به اين سو مطرح مي‌كنند تا بتوانند در ابعاد آن بزرگنمايي كنند، البته در اين ميان از بيان عباراتي گاه زننده و توهين‌آميز مثل «سيل غيرقابل كنترل»، «جمعيت خطرناك»، «تروريست»، «زباله‌هاي سمي» و «تهديد عليه سطح زندگي و فرهنگ اروپايي» استفاده مي‌كنند تا آنكه چاشني بزرگنمايي خود را تند و تيز بكنند. بايد توجه داشت كه بزرگنمايي به اين صورت تنها يك كار رسانه‌اي نيست بلكه به طور كامل در خدمت اهداف سياستمداران اروپايي است تا نحوه برخورد آنها با پناهجويان را توجيه كرده باشند. سياستمداران فرانسوي حومه شهر كاله را مبدل به منطقه محصور براي پناهجويان كرده‌اند و در مقابل، بريتانيا شديد‌ترين مراقبت‌ها را در مورد كانال ارتباطي خود با فرانسه ايجاد كرده، دولت مجارستان ديوار 175 كيلومتري از سيم‌خاردار را در مرز خود با صربستان و براي مقابله با پناهجويان ساخته، دولت مقدونيه نيروهاي پليس را به همراه سگ‌هايشان به جان آنها انداخته و آندره بابيس، وزير دارايي چك هم كار را به جايي رسانده كه از ناتو خواسته براي مقابله با پناهجويان وارد عمل بشود. روشن است كه اين حد از خشونت آن هم در برابر مردان، زنان و كودكاني كه با پاي پياده و بدون هيچ امكاني طي مسير مي‌كنند، احتياج به توجيه رسانه‌اي دارد اما در اين ميان، دو موضوع اصلي در لابه‌لاي هياهوي رسانه‌اي غرب مخفي نگه داشته مي‌شود. موضوع اول به اصل واقعيت مربوط مي‌شود و اينكه تعبير ورود اين پناهجويان به سونامي تا چه حد واقعيت دارد. آمار نشان مي‌دهد كه از حدود 20 ميليون نفر پناهنده در سرتاسر جهان تنها بخش كوچكي در حد 5 درصد رو به اتحاديه اروپا آورده‌اند و 95 درصد مابقي به كشورهايي در همسايگي مناطق بحران رفته‌اند. يك بخش از اين پناهجويان به پناهندگان سوري مربوط مي‌شود كه با توجه به آمار و ارقام، بخش اعظم پناهجويان سوري در داخل خود اين كشور جابه‌جا شده‌اند، چيزي در حد نيمي از جمعيت آن و بخش بزرگ‌تر بعدي به كشورهاي همسايه رو آورده‌اند. يكي از اين كشورها لبنان است و نكته جالب اينجاست كه لبنان تنها با داشتن كمي بيشتر از 4 ميليون نفر جمعيت پذيراي حدود 1/5 ميليون پناهنده سوري شده است. مقايسه كشور لبنان با كل پناهجويان وارد شده به اروپا نشان مي‌دهد كه عباراتي مثل «بزرگ‌ترين بحران پناهندگي از زمان جنگ جهاني دوم» جز كلماتي خالي از واقعيت چيز ديگري نيستند و تنها توجيهي براي رفتار خشن سياستمداران اروپايي است. اين در حالي است كه لبنان آن حد از توانايي اقتصادي كشورهاي اروپايي را ندارد اما با وجود اين، نه سيم خاردار به روي پناهجويان كشيده و نه سگ‌هاي پليس را به جان آنها مي‌اندازد تا چه رسد به آتشي كه در شهر هايدهناو آلمان به جان پناهجويان افتاد. موضوع ديگر در علت اصلي اين جريان است كه چرا هزاران نفر سختي راه و حتي احتمال مرگ را براي فرار از كشورشان و ورود به اروپا به جان مي‌خرند. نگاهي كوتاه به تركيب مليت پناهجويان نشان مي‌دهد كه اكثر قريب به اتفاق آنها به دليل جنگ و خشونت از كشورشان فرار كرده‌اند و از سر اتفاق، اروپا يكي از عوامل جنگ در كشورهاي آنها بوده است. اگر اروپا اجازه مي‌داد تا هيئت عالي اتحاديه آفريقا چهار سال پيش درگيري در ليبي را از مسير ديپلماسي حل كند و براي شعله‌ور كردن آتش جنگ بي‌تابي نمي‌كرد، حالا ليبي مبدل به كانوني براي حركت پناهجويان به اروپا نمي‌شد. اگر جبهه غربي- عربي اجازه مي‌داد تا گزارش هيئت ناظران اتحاديه عرب به سرپرستي سرلشكر سوداني محمد الدابي در سه سال پيش منتشر مي‌شد، شايد كار سوريه به اينجا نمي‌رسيد تا پناهجويان آن در داخل و خارج از كشور جابه‌جا بشوند. در واقع، اروپا اين روزها در حالي افسانه‌سازي خود را از سونامي پناهجويان به راه انداخته كه اگر سونامي هم باشد، موج آن را خود اروپا به راه انداخته اما حاضر نيست كمترين حد ممكن از تبعات آن را قبول كند.
