موفقيت‌هاي ورزش ايران، با دست خالي و از دل سخت‌ترين تلاش‌ها به دست مي‌آيد. اين مسئله بارها و بارها و به عينه ديده شده و به اثبات رسيده است؛ درست مثل كارستان دووميداني‌كاران. نيازي به رفتن راه دور نيست. اخبار همين يكي، دو ماه اخير دووميداني خود گوياي همه چيز است. دووميداني كه بلاتكليف مشخص شدن سرنوشت صندلي رياست بود. صندلي كه مي‌توانست سرنوشت دووميداني را روشن كند. هرچند كه اين تنها يك گوشه مشكلات بود. پاي درددل ورزشكاران و مريبان اگر مي‌نشستيم، البته اگر مربي بود و ورزشكاران مجبور نبودند نقش مربي را هم خودشان براي خودشان بازي كنند، دلشان خون بود و نمي‌دانستند از كجا بگويند. اما همين ورزشكاران با دنيايي از مشكلات و دست خالي، مثل هميشه دست روي زانو گذاشته و به همت خود بلند شدند و بار ديگر سربلندي ايران را با خود به ارمغان آوردند و با سهميه‌هايي به ايران بازگشتند كه به جرئت مي‌توان گفت با شرايطي كه داشتند در عين ناباوري كسب شد.
اين تنها داستان دووميداني نيست. داستان تيراندازان از اين هم شنيدني‌تر و دردناك‌تر است. زنان و مرداني كه تعداد تيرهايشان آنقدر كم است كه گاه تصميم مي‌گيرند ذهني شليك كنند و گلوله‌هايشان را مي‌گذارند براي روز مبادا. اما وقتي با يك‌صدم و شايد يك‌هزارم تيرهايي كه حريفانشان دارند دست به تفنگ و تپانچه مي‌شوند، چشم دنيا خيره مي‌ماند روي انگشتان آنها و ماشه‌اي كه قرار است بكشند و تيرشان چنان بر هدف مي‌نشيند كه همه را شوكه مي‌كند. اما تيري كه به هدف مي‌خورد اگرچه از يك‌سو موفقيتي شيرين را به دنبال دارد ولي از سوي ديگر بدان معناست كه تلاشي بيشتر نخواهد شد براي فراهم كردن امكانات وقتي با حداقل‌ترين هاهم مي‌توانيم بهترين باشيم. نزديك به المپيك كه مي‌شود، حساب و كتاب مي‌كنند كه ورزش‌هاي المپيكي در اولويت قرار دارند و در اين بين آنها كه شانس بيشتري دارند در اولويت‌تر. اولويتي كه البته باز هم حداقل‌ها را به دنبال ندارد. خب صد البته اين منطقي‌ترين تصميم است اما اي كاش توجه و آن نگاه مثلاً وي‍‍ژه‌اي كه ادعايش مي‌شود به كل ورزش مي‌شد تا شاهد افتخاراتي به مراتب بيش از اينها باشيم.
البته وقتي كشتي‌گيران، وزنه‌برداران، دووميداني‌كاران، تيراندازان و ورزش‌هايي كه شانس كسب سهميه و مدال‌آوري آنها در المپيك بيشتر است به بدترين شكل ممكن و با حداقل امكانات تمرين مي‌كنند، نمي‌توان خيلي توقع داشت كه ورزش‌هايي كه جايي در المپيك يا شانسي براي حضور در آن ندارند با نگاهي مهربانانه رو‌به‌رو شوند.
روزهايي را سپري مي‌كنيم كه براي المپيكي‌ها يا آنهايي كه هنوز شانس كسب سهميه دارند، بسيار اهميت دارد. اين را مي‌توان از ليستي كه آقايان براي خود تهيه و تدارك ديده‌اند، دريافت. مثلاً كيومرث هاشمي، رئيس كميته ملي المپيك، احسان حدادي، بهداد سليمي و احسان روزبهاني را در فهرست ويژه خود قرار داده و قصد دارد به طور شخصي پيگير وضعيت اين سه ورزشكاري باشد كه شانس كسب سهميه و مدالشان در المپيك بالاست. اما اي كاش اين ليست ويژه و اين نگاه را تمام مسئولان در تمام طول سال نسبت به تمام ورزش داشتند تا سهم موفقيت‌هاي ورزش ايران در رويدادهاي مهم به خصوص المپيك به مراتب بيشتر از اين باشد.
ورزش ايران پتانسيل بالايي دارد كه همواره دنيا را به تعجب وامي‌دارد. ورزشي كه موفقيت‌هاي آن همواره از دل سخت‌ترين تلاش‌ها و مشقت‌هاي فراوان به دست مي‌آيد. سختي‌هايي كه اگر تلاشي براي از بين بردن آنها شود و آن نگاه ويژه و ليست خاصي را كه در آستانه المپيك تدارك ديده، شامل حالشان شود، نتايجي فوق‌العاده را در پي خواهد داشت. نتايجي كه دنيا را به مراتب شگفت زده‌تر از اين خواهد كرد كه امروز در پي موفقيت‌هاي واليبال و... با آن مواجه مي‌شوند.
