جوان‌آنلاين: غلامرضا عليزاده در گفت‌وگو با «جوان‌آنلاين» با تاكيد بر مسئله مهم فرزندآوري زوجين اظهار داشت: مسئله روانشناختي رفتاري افراد آن قدر در زندگي زوجين مهم است كه مي بينيم حتي آنهايي هم كه ازدواج مي كنند در بچه دارشدن تاخير دارند به دليل آنكه امروز اگر زن و شوهر جواني كار كنند و بخواهند فرزندشان را مهدكودك بگذارند، اگر در قسمت هاي مركز و پايين شهر تهران اين مهد را در نظر بگيريم حداقل 500 هزارتومان بايد در ماه به غير از هزينه هاي جانبي هزينه كنند كه عملا مي بينيد 600 هزار تومان حقوق تعيين شده توسط قانون كار صرف نگهداري بچه مي شود كه معمولا هم مادر به دليل يا بيماري فرزند و يا عوامل ديگر بايد مرخصي بگيرد و چنين مسائلي سبب مي شود كه زوجين ديرتر تصميم بگيرند كه فرزنددار شوند.
اين جامعه شناس و استاد دانشگاه با اشاره به اينكه زوجين پس از 5 تا 6 ماه به دليل فشارهاي خانواده هاي دو طرف كه زمان را از دست ندهيد، ترجيح مي دهند كه يك بچه داشته باشند، افزود: با اين ساختار جمعيتي كه در حال حاضر داريم تا 30 سال آينده مفاهيمي چون عمو، دايي، عمه و خاله از فرهنگ اسامي خويشاوندان حذف مي شود چرا كه تك فرزندي به دليل چنين مسائلي در شهرهاي بزرگ در حال رشد است و اين مسئله باعث مي شود كه در آينده جمعيت ما جمعيت سالمند شود.
به گفته وي، از سوي ديگر همان طور كه پيش بيني شده است در سال 1420 جمعيت بالاي 60 درصد سالمندان ما به 25 درصد جمعيت مي‌رسد؛ اين ها هم به دليل بالابودن سن شان انواع و اقسام بيماري ها به سراغ شان مي آيد، هم داروهايشان گران است و هم اينكه صاحب عروس و داماد و نوه مي شوند كه مي خواهند رفت و آمد داشته باشند و اين افراد دچار مشكلاتي مي شوند چرا كه صندوق هاي بازنشستگي ما هم اعم از كشوري و تامين اجتماعي حتي در بازپرداخت بيمه دچار مشكل مي شوند زيرا اين صندوق ها بايد ورودي داشته باشند و اگر تنها خروجي داشته باشند تمام مي شوند.
عليزاده تصريح كرد: به دليل چنين مواردي ما بايد به يك سري تمهيدات مناسب و شايسته بيانديشيم و به عنوان نمونه در قضيه مسكن در حال حاضر 500 هزار واحد مسكوني خالي در شهر تهران وجود دارد كه با انگيزه سفته بازي و خريد و نگهداري و فروش به قيمت هاي بالاتر توسط كساني كه سرمايه هاي سرگردان دارند و مي خواهند بيشتر سود ببرند، خريداري شده كه اين ها احتكار شده است.
وي ادامه داد: طبيعتا ما بايد مكانيزم هايي را درست كنيم كه نگهداري خانه ي خالي براي دارنده ي آن صرفه ي اقتصادي نداشته باشد اما متاسفانه ما در اين زمينه خيلي مماشات مي كنيم كه باعث شده است اين افراد جري تر شوند به گونه اي كه تا مي خواهيم روي مسكن برخوردي كنيم سكه را بالا مي برند، يا مي خواهيم قيمت سكه را تنظيم كنيم دلار را بالا مي برند و به همين شكل دارند انرژي دولت را در اين بازي هايشان هدر مي دهند و باعث مي شوند كه جامعه به آن روال طبيعي خودش نرسد.
به گفته ي عليزاده، بر همين اساس ما در بخش هاي ديگر هم ما با پديده هايي مواجه هستيم كه اقتصاد كشور لااقل در خوش بينانه ترين حالت 35 درصدش زيرزميني است كه نه اين ها حقوق گمركي، نه ماليات و نه عوارض مي دهند و توليدات داخلي را هم شديدا از بين مي برند.
اين پژوهشگر مسائل اجتماعي عنوان كرد: ما بايد يك فعاليت چشمگيري در عرصه ساخت مسكن هاي اجتماعي و كوچك داشته باشيم و حتما هم به دنبال اين نباشيم كه مسكن هاي مالكيتي درست كنيم بلكه مي توانيم مسكن هاي استيجاري درست كنيم تا جوانان ما حداقل بتوانند 10 سال در آن ساكن باشند و با روند افزايش قيمت متناسب با درآمدهايشان مكانيزمي تعبيه كنيم كه اگر بعد از 10 سال هم خواستند همانجا بمانند حق داشته باشند كه به آنها داده شود و نيز اگر خواستيم اين مسكن ها را بفروشيم آنها در خريد نيز حق تقدم داشته باشند و به اين شكل ما بايد روي مسئله مسكن در شهرها اقدامات مناسبي را انجام دهيم.
وي خاطرنشان كرد: كار ديگري كه مسئولان فرهنگي بايد انجام دهند آن است كه انقدر جاذبه هاي تهران و شهرهاي بزرگ را زياد نكنيم كه افراد را وادار به مهاجرت به اين شهرها كنيم، چرا بايد 60 درصد بودجه عمراني شهري تنها صرف تهران شود به طوري كه گاهي ما اسراف مي كنيم و جايي را كه در زيبايي شهري مي توانيم لكه گيري كنيم دوباره از نو رنگ مي كنيم كه همه ي اين ها براي كشور هزينه دارد.
عليزاده ادامه داد: يا اينكه جاذبه هاي پله هاي بالا رو و پايين رو را دائم در تلويزيون نشان مي دهيم و روستاييان را علاقمند به زندگي شهر نشيني مي كنيم و همان ضرب المثلي مي شود كه مي گويند به شهر برويم تا پول پارو كنيم كه باعث مي شود آنها را از روستاهايشان به شهر بكشانيم و در حقيقت يك توليد كننده را به مصرف كننده تبديل مي كنيم.
اين جامعه شناس و استاد دانشگاه افزود: بنابراين بايد نگاه ما در برنامه ريزي شهري هم به سمت پيرامون باشد، به طوري كه امكانات را به سمت مناطق محروم و كم برخوردار ببريم و آنجا كارخانه و امكانات درست كنيم تا كار داشته باشند كه طبيعتا به دليل تجانس فرهنگي كه افراد دارند در زادگاهشان مي مانند چون آشناها و اقوام‌شان هم هستند، و ديگر به شهرها نمي‌آيند تا اين تفاوت ها و تمايزها را ببينند و يك رفتار ضد اجتماعي هم به آنها اضافه شود؛ همچنين ا حساس كينه كنند نسبت به كساني كه امكاناتي دارند كه حتي از روياهاي اين ها فراتر مي رود.
وي اظهار كرد: بنابراين اين ها مباحثي است كه در مجموع بايد به آن توجه ويژه كنيم و كارآفرينان را تشويق ويژه كنيم چرا كه دولت معمولا نمي تواند كار ايجاد كند چون كار براي بخش دولتي بسيار گران در مي آيد.
عليزاده با تاكيد بر اينكه ما بايد بخش تعاوني را گسترش دهيم و كارآفريني را در گرايشات 11 گانه ي اقتصادي بخش تعاون تقويت كنيم، گفت: افراد را بايد با دادن انگيزه هايي به اين سمت سوق دهيم تا مانند كشورهايي كه از بخش تعاون به عنوان اقتصاد تكميلي و ترميمي استفاده مي كنند بتوانيم كارآفريني كنيم چرا كه مطالعات نشان مي دهد اشتغالزايي در بخش تعاون يك سوم اشتغالزايي در بخش دولتي است بنابراين در آن بخش به ازاي يك پست كار در بخش دولتي مي توانيم سه پست كار ايجاد كنيم ضمن اينكه از سرمايه ها و آورده هاي اقتصادي و تخصصي خود آنها نيز استفاده مي كنيم.
اين پژوهشگر مسائل اجتماعي ادامه داد: در كنار اين موارد بايد بخش خصوصي را هم به عنوان بخشي كه مي تواند مكمل دو بخش ديگر باشد تقويت كنيم همان چيزي كه در قانون اساسي ما آمده است كه اقتصاد كشور بر اساس قاعده اي از سه بخش تعاوني، دولتي و خصوصي درست شده است كه ما بايد يك مقدار بخش دولتي را سعي كنيم چابك سازي كنيم تا دولت به كارهاي برنامه ريزي و سياست گذاري و نظارتي بيشتر بپردازد و اين بخش ها را با مكانيزم هايي انگيزه مند كنيم تا وارد بازار كار شوند.
وي گفت: طبيعتا ما اين پتانسيل را داريم كه كشور نمونه اي در جهان باشيم و همه شرايط، منابع انساني و طبيعي و ساير معيارهاي آمايش سرزميني را براي اين كار واقعا دارا هستيم بنابراين بايد يك مقدار مديريت بهتري انجام دهيم و به مديران جوان فضاي بيشتري دهيم تا اين ها وارد كار شوند.
عليزاده بيان داشت: نترسيم از اينكه جوان ها تجربه كمتري دارند در حالي كه ذهن نقاد آنها هميشه مي تواند كمي تجربه شان را پر كند و بايد اجازه دهيم كه بالاخره بخشي از دولتمردان ما بازنشسته شوند چرا كه از اول انقلاب حدود هزار نفري هستند كه مديريت كلان كشور را بر عهده دارند كه همه شان موهايشان پنبه اي شده و اجازه دهيم اين ها استراحت كنند و به عنوان مشاور در كارها از آنها بهره بگيريم و كارها را به دست جوانان بسپريم.
اين جامعه شناس و استاد دانشگاه افزود: چرا نبايد جوانان را جدي گرفت مگر همين جوان ها نبودند كه رفتند جنگ را اداره كردند و واقعا كاري كردند كه بسيار شگفتي ساز بود بنابراين اين ها همان جوان ها هستند كه بايد به آنها فرصت دهيم كه خوشبختانه اكثرشان هم رفته اند و تخصص و مهارت پيدا كرده اند، پس بگذاريم اين ها سر كار بيايند و يك فكر و خلاقيت جديدي ارائه دهند.
وي اضافه كرد: از سوي ديگر شايسته سالاري كنيم زيرا عدم شايسته سالاري آفتي شده است كه نيروهاي خلاق را هم در سازمان ها به انزوا و بي عملي كشانده است بنابراين بايد به كساني كه فكر، انديشه و برنامه هاي خوبي دارند اجازه داد تا فعاليت كنند زيرا كشور ما مي تواند در بخش اقتصاد و در رتبه بندي هاي جهاني به پايگاه و جايگاه واقعي خودش دست يابد به ويژه الان در بخش توليد به ازاي هر توريسم مي توانيم دو هفت دهم شغل ايجاد كنيم كه بايد اين مسائل را جدي بگيريم.
عليزاده ادامه داد: ما جزء 10 كشور دارنده ي بهترين امكانات توريستي چه توريست طبيعي چه تاريخي و چه جاذبه هاي ديگر هستيم كه بايد فضا را براي اينگونه فعاليت ها بازتر كنيم تا بتوانيم از مزاياي توريسم جهاني كه در سال نزديك به بالاي 1500 ميليارد دلار سهم اقتصاد توريسم است، استفاده كنيم چرا كه اگر يك درصد اين مقدار را هم به دست آوريم 14 ميليارد دلار سهم ما خواهد شد.
اين پژوهشگر مسائل اجتماعي گفت: بايد زمينه ها را ايجاد و فضاها را بازتر كنيم و از اين حالت توريسم هراسي بيرون بياييم؛ آنها مي آيند كه شب هاي كوير ما را ببينند و از مناطق مختلف كشور بازديد كنند، آنها به دنبال بي بند و باري نيستند اما ما نگرانيم كه مبادا آنها بيايند و بي بند و باري كنند در حالي كه اينگونه نيست و اگر هم اين ها بيايند به راحتي مي توان فضاي فرهنگي جامعه را برايشان شرح داد.
عليزاده در پايان افزود: به قول سهراب سپهري "چشم را بايد شست، جور ديگر بايد ديد"؛ ما بايد نگاه مان را به پديده هاي هستي يك مقدار تغيير دهيم تا انشاءالله زمينه هاي رشد و ترقي و جوان كردن جمعيت مان را از طريق تشويق نخبگان به معيارهاي درست و استانداردهاي مطلوب برسانيم.
بنده با 2 فرزند و 32 سال سن در حال خدمت سربازی هستم. وجود من آیه یاسی برای دیگر سربازان و جوانان است آن هم به خاطر رفتار نظامی و عدم توجه به مشقات اقتصادی امثال من.
