جام جهاني برزيل براي ايران تمام شد اما فوتبال ايران به پايان نرسيده، حذف تيم ملي از گردونه جام بيستم خيلي‌ها را نااميد كرده در حالي كه آينده درخشاني در انتظار فوتبال ملي ماست اگر...
تا پيش از شروع بازي‌هاي جام 2014 بيشتر فوتبال‌دوستان كشورمان اميدي به موفقيت تيم ملي نداشتند.
با مردم همكلام كه مي‌شدي مي‌فهميدي كه تقريباً هيچ‌كس انتظار خلق شگفتي از شاگردان كرش را ندارد. نااميدي نقطه مشترك هواداران قبل از شروع مسابقات بود. قرار گرفتن در گروهي سخت با آرژانتين مدعي، نيجريه قهرمان آفريقا و بوسني پرمدعا هيچ شانسي براي كشورمان باقي نگذاشته بود. مربي پرتغالي قبل از اعزام و در جريان تمرينات تيم در برزيل هرچه تلاش كرد انگيزه و اميد را به ميليون‌ها ايراني القا كند نتوانست تا اينكه وقت رويارويي با نيجريه رسيد. بازيكنان كشورمان عملكردي قابل قبول ارائه دادند و نيجريه قهرمان را زمينگير كردند. بعد از اين تساوي ارزشمند نگاه مردم به تيم ملي تغيير كرد. ديگر هواداران به قدرت ايران در جام بيستم پي برده بودند، اين را مي‌شد از اظهارنظرهاي كارشناسانه مردم بعد از تساوي مقابل نيجريه فهميد. تا آنجا كه ارائه يك بازي آبرومندانه در مصاف با آرژانتين نهايت انتظار بود. جدال مردانه و دور از انتظار ملي‌پوشان در مصاف با ياران مسي موجي از شادي و غرور را به هموطنان هديه داد، موجي كه قدرداني رئيس‌جمهور و پايكوبي مردم را به همراه داشت. پس از آن ديگر اثري از يأس در ميان مردم ديده نمي‌شد، آنها كه منتظر حذف زودهنگام‌مان بودند هم به صعود اميدوار شدند و حتي آن دسته از كارشناساني كه در پشت دوربين حرف از كيسه گل شدن تيم ملي در برزيل زده بودند نيز از نوع بازي بازيكنان ايران انگشت به دهان ماندند.
همه چيز خوب پيش مي‌رفت و منتظر صعود تاريخي به دور بعد جام جهاني بوديم كه ناگهان روياهاي‌مان را باران شست. با شكست سه بر يك به بوسني دوباره يأس جامعه فوتبالي ايران را فرا گرفت. برخلاف چند روز پيش كه همه در جام جهاني حرف مي‌زدند اين روزها اظهارنظرها در مورد فوتبال به حداقل رسيده، انگار همه يادمان رفته كه اميدي به تيم كرش نداشتيم، حتي تصور نمي‌كرديم چند دقيقه مقابل آلبي سلسته دوام بياوريم، چه برسد به اينكه موقعيت گل خلق كنيم و داور مسابقه خواسته يا ناخواسته پنالتي صد‌در‌صد ايران را نگيرد.
فراموش نكنيم ما همان‌هايي هستيم كه اردوهاي بلند‌مدت تيم ملي در خارج از كشور را بي‌فايده مي‌دانستيم، تعطيلي زودهنگام ليگ برتر را غيرمنطقي قلمداد مي‌كرديم، برخي از به اصطلاح پيشكسوتان فوتبال كارلوس كرش حرفهاي را مشكل اصلي تيم مي‌دانستند و مردم هم معتقد بودند در اين سال‌ها تغييري در روند بازي ملي پوشان ايجاد نشده است. حالا چه شده كه حذف از گردونه مسابقات را بزرگ‌ترين ناكامي فوتبال ايران مي‌دانيم؟ بد نيست نگاهي به گذشته فوتبال كشورمان داشته باشيم و واقعيت‌هاي موجود را دوباره به ياد بياوريم. چطور از ليگ برتري كه كيفيت فوتبالش روز به روز پايين مي‌آيد و با حاشيه‌هاي تمام نشدني‌اش دست و پا مي‌زند مي‌توان انتظار داشت يك شبه ره صد ساله را برود و ما را به دور دوم جام جهاني برساند!
بله، جام بيستم براي ما تمام شد، ولي زندگي همچنان جريان دارد و فوتبال نيز به سرعت در حال پيشرفت است. اگر مي‌خواهيم روند رو به رشد فوتبال ملي ايران همچنان سير صعودي داشته باشد به جاي پاشيدن گرد نااميدي و تفرقه، مي‌توان به تيم ملي كمك كرد. جام ملت‌هاي آسيا بهترين فرصت است تا نشان دهيم هنوز حرفهاي زيادي براي گفتن داريم.
