روز زن، روز بزرگداشت كرامت انساني و ارزش‌هاي ذاتي او است. نامگذاري روز ولادت فاطمه زهرا(س) بر شرف اين روز افزوده است كه چه روزي بهتر از روز ولادت فخر زنان عالمين براي پاسداشت مقام زن است. پرداختن به جايگاه زن در تعالي هر جامعه‌اي يعني توجه به پيكره آن جامعه؛ يعني اهميت دادن به سلامت اجتماع در هر سطحي.
اين در حالي است كه معرفي جنس زن به عنوان جنس ضعيف‌تر و شكننده‌تر نسبت به مرد و احقاق حقوق وي دستاويز تمام مكاتب و جرياناتي شده كه به دنبال جلب‌نظر اكثريت هستند، زيرا فطرتاً تمام مردم دنيا حق طلب هستند. اما از آنجا كه تعريف مشخصي از حق زن در اين مكاتب وجود ندارد، عموماً در جامه عمل پوشاندن به آرمان‌هاي خود ناكام مي‌مانند. البته مكتب انسان‌ساز اسلام كه زن و جايگاه او را در خانواده، جامعه و نظامات اجتماعي، اقتصادي و فرهنگي مشخص نموده است و براي تعالي زن نه به عنوان جنس برتر يا پست‌تر، بلكه به عنوان يك انسان، حقوق و جايگاه قابل احترام و قابل دفاعي تعيين كرده است. با اين حال بهره‌برداري ناقص و ناكافي جامعه ما از آموزه‌هاي مكتب انسان‌ساز اسلام در رابطه با زن باعث شده است كه گاهي قوانين تك بعدي از خارج به جامعه ما تحميل شوند. نتيجه اينكه نه قوانين تحميلي وارداتي در مقابل مكتب انسان‌ساز اسلام قابليت و امكان ظهور و بروز و اجرايي شدن مي‌يابند و نه ما جسارت استناد قاطع به قوانين اسلام در حوزه زن را براي خود قائل مي‌شويم.
چون سال‌هاي متمادي و با اجراي ناشيواي قوانين اسلام، تصوير ناموزوني از آموزه‌هاي اين دين الهي در قبال زن به نمايش گذاشته‌ايم و همين كوتاهي ما از نگاه دائم المنتقدان به پاي اساس اسلام نوشته مي‌شود. ملغمه فمنيسم اسلامي حاصل همين تشتت در نظريات و سلايق و اجرائيات است. به طوري كه امروز براي برابر كردن جايگاه و حقوق زن و مرد، حضور و حقوق اجتماعي زن را در برابر جايگاه اصيل خانوادگي وي قرار داده‌ايم و از آب گل آلود تقابل اين دو نقش جنس زن، تا توانسته‌ايم ماهي به دام فرصت‌طلبان انداخته‌ايم و تا خواسته‌ايم از حقوق زن صحبت كنيم، تمام نقش‌هاي انساني و عاطفي را از او گرفته‌ايم و در يك حق و جايگاه برابر با مردان، پشت فرمان اتوبوس‌هاي BRT و ماشين‌هاي سنگين نشانديمش و لطافت روح و جسم وي را با شغل‌هاي مردانه به بهانه برابري حقوق معامله كرده‌ايم.
البته اين نوشته قصد تخطئه و نفي جايگاه اجتماعي زن و نفي حضور وي در عرصه‌هاي مختلف را ندارد، اما امروز همان طور كه تا قبل از اين زن در مطبخ و كنار گهواره تعريف مي‌شد، امروز كم‌كم تمام تعاريف از زن و حقوق وي، به حق اشتغال حتي در شغل‌هاي مردانه و سنگين و حق تحصيل حتي در رشته‌هاي مردانه و زمخت منحصر شده است.
در حالي كه طلب زن از جامعه اسلامي اين است كه با حفظ شأن و جايگاه انساني و عاطفي خود و با حفظ لطافت روحي و جسمي‌اش، بدون تن دادن به كارهاي مردانه از حقوق برابر و عدالت ويژه بهره‌مند شود.
اگر اين حق محقق نشده، اشكال از كوتاهي ما به عنوان مطالبه‌گران اصلي است، نه اشكال از اسلام و آموزه‌ها و قوانين اين دين مبين است و نه صرفاً از جامعه.
وقتي خودمان نمي‌دانيم سهممان از پيرامونمان چيست و چگونه بايد به آن دست پيدا كنيم، چطور آن را به دست خواهيم آورد؟
قطعاً سودجويان گلوگاه‌هاي برابري اقتصادي، سياسي و اجتماعي را به نفع زنان رها نمي‌كنند؛ اما شاهراه‌هاي استثمار را باز مي‌گذارند و با شعارهاي فريبنده احقاق حقوق زن، روح و جسم او را به بردگي مي‌كشند، بدون اينكه پيش راه خود مخالفي داشته باشند. آنها موفقيت در اين مسير نامبارك را مديون ناآگاهي و ساده انگاري ما هستند.
