16 آذر 92 را مي‌توان روز دانشجوي آرامي ناميد. اگر از «هياهوي سوت و كف» و «هو كردن»هاي اصلاح‌طلبان در دانشگاه صنعتي شريف و عصر همان‌روز در دانشكده ادبيات تهران بگذريم،ساير مراسم‌‌هاي روز دانشجو در دانشگاه‌‌هاي مختلف و با حضور مهماناني با انديشه‌‌هاي سياسي مختلف در آرامش برگزار شد.
دور نيست كه مثل همه اين روزهاي گذشته از زمان اعلام نتايج انتخابات رياست جمهوري يازدهم، اين آرامش نيز به پاي عملكرد دولت يازدهم نوشته شود؛ دولتي كه با فضاي آرامش پس از انتخابات هم به گونه‌اي برخورد كرد كه گويي صرف بيرون آمدن اسم «حسن روحاني» از درون صندوق‌‌هاي رأي، هاله‌اي از آرامش و امنيت و زيبايي و خيلي چيزهاي خوب ديگر به دور جامعه كشيد؛ در حالي كه بخش اعظم آرامشي كه فضاي سياسي و اجتماعي ايران پس از 24 خرداد 92 تجربه كرد، از سويي حاصل پايبندي رقباي انتخاباتي روحاني به اخلاق انتخاباتي و تبريكات مكتوب و حضوري به كانديداي پيروز و برخورد عاقلانه هوادارانشان با رأي نياوردن كانديداي محبوبشان بود و از سويي ديگر هم آن آرامش قبل و بعد از انتخابات نتيجه زحمات نهادهاي اطلاعاتي و انتظامي جمهوري اسلامي ايران است كه در واقع هيچ يك ارتباطي به دولت يازدهم و رئيس‌جمهور حسن روحاني پيدا نمي‌كند.
چه آنكه فقط كافي بود يكي از رقباي پيروز نشده روحاني، تبريكي نگويد تا در ذهن هوادارانش نيز وهمي از موجه بودن بي‌اخلاقي انتخاباتي شكل بگيرد و كينه‌ها روي هم چيده شود و به شكل خشونت‌هاي كلامي يا فيزيكي، يك روزي بيرون بريزد. حالا نپذيرفتن نتيجه انتخابات و ايستادن‌هاي توهمي و عاري از توجيهات قانوني مقابل قانون اساسي و نهادهاي قانوني كشور و دعوت هواداران به حضور در خيابان‌ها و بر هم زدن نظم جامعه و زير سؤال بردن امنيت ملي و بر باد دادن جان و مال مردم به خاطر آنكه مردم به ما رأي نداده‌اند كه بماند!
بنابر اين خيلي ساده در خواهيم يافت كه همه آن موجي كه آرامش كشور را نتيجه حضور حسن روحاني در كسوت رياست جمهوري مي‌دانست، چقدر در چارچوب تبليغات وهمي به شمار مي‌رود!
آرامش روز دانشجو هم در همين گزاره مي‌گنجد؛ گزاره «اخلاقي و فهيم بودن مخالفان دولت يازدهم»! 16 آذر امسال نه كسي عكس رئيس‌جمهور قانوني كشور را مقابل چشم او در ميان هوادارانش آتش زد؛ نه هيچ مخالفي رئيس‌جمهور را فاشيست خطاب كرد و نه كسي شعاري توهين‌آميز عليه رئيس‌جمهور داد و به او فحاشي كرد. 16 آذر آرام امسال را مديون مخالفان فهيم و با اخلاق دولت يازدهم هستيم كه گرچه مشي دولت را نمي‌پسندند، اما مي‌دانند نبايد با توهين و خشونت باب نقادي را ببندند و مي‌دانند رئيس‌جمهور پس از انتخابات، رئيس‌جمهور همه مردم ايران است و شأن او نيست كه مورد توهين قرار بگيرد. گرچه اين نكته غيرقابل انكار است كه مخالفت‌هاي آرام آنان، حفظ شأن خودشان نيز هست؛ چه آنكه دانشجو قرار نيست زبان به ناسزا بگشايد و دست به رفتار توهين‌آميز بزند.
جالب آنكه امسال تنها در دانشگاه صنعتي شريف هياهو و توهين پايش باز بود كه آنجا هم چون حسين شريعتمداري و از منتقدين دولت يازدهم سخنران مراسم بود، به مذاق اصلاح‌طلبان و حاميان روحاني خوش نيامده بود و رفته بودند سوت و كف بزنند و هو كنند و شعارهاي توهين‌آميز مرده باد بدهند كه به زعم خويش سخنراني او را بر هم زنند و مانع رسيدن صداي او به گوش دانشجويان شوند. اين عده گرچه كم تعداد و گرچه در برابر زيركي و حاضر جوابي و تسلط حسين شريعتمداري، هيچ بودند و او هم به قول خودش بيدي نبود كه با اين بادها بلرزد، اما ويترين دانشجويي دولتي شدند كه قرار است با تديبر و اميد و اعتدال آرامش را به جامعه هديه دهد؛ ويتريني كه خود سنگ برمي‌دارد و شيشه‌اش را نشانه مي‌رود؟!
با اين حساب بايد سپاسگزار دانشجويان مخالف دولت بود كه در آرامش شنيدند و در ادب و متانت شعار دادند و بي‌هياهو، نشان دادند كه مي‌توان بي‌خشونت و بي‌توهين مخالفت كرد. آيا دولت يازدهم قدردان مخالفان فهيم خود خواهد بود؟
با سلام به شما دوست عزیز
