جوان آنلاین: كانال تلگرامي «تعالي منابع انساني» به نقل از HBR نوشت: يافته‌هاي تحقيقات نشان داده است كه تمامي جوانب كاري والدين، ارتباط مستقيم با ميزان مشكلات رفتاري فرزندان دارد. در ادامه بعضي از نكات برجسته مشاهدات ما آورده شده است.
هم در مورد مادرها و هم پدرها، سلامت عاطفي فرزندان در مواردي كه والدين خانواده را در اولويت بالاتري قرار مي‌دهند، بيشتر است و اين امر به مدت زماني كه والدين به كار اختصاص مي‌دهند، بستگي ندارد.
در حالتي كه والدين به كار به عنوان يك منبع چالش، خلاقيت و لذت بردن نگاه مي‌كنند، فرزندان وضعيت بهتري دارند و باز هم اين امر به زمان اختصاص داده شده به كار بستگي ندارد. به طور مشخص، مشاهده شد زماني كه والدين راضي از كارشان به صورت فيزيكي در كنار فرزندشان حضور دارند، فرزندان در وضعيت بهتري به سر مي‌برند.
فرزندان در صورت درگيري ذهني بيش از حد پدرانشان در مسائل كاري، حتي اگر آنها ساعات زيادي را به كار مشغول نباشند، مشكلات رفتاري بيشتري از خود نشان مي‌دهند.
از سوي ديگر، به همان اندازه كه يك پدر در داخل خانه رفتار درست داشته و در عين حال از كارش راضي باشد، به همان ميزان فرزندان مشكلات رفتاري كمتري از خود نشان مي‌دهند و باز هم اين امر ربطي به ميزان ساعات كاري ندارد.
از سوي ديگر، در مورد مادران، برخورداري از قدرت و حق رأي در محيط كار با سلامت رواني بيشتر فرزندان مرتبط است. به عبارت ديگر اگر مادران بر آنچه در محيط كار برايشان پيش مي‌آيد، كنترل داشته باشند، فرزندان از اين موضوع سود مي‌برند.
همچنين مادراني كه براي آرامش و مراقبت از سلامت جسم و روان خود وقت صرف مي‌كنند، پيامدهاي مثبتي براي فرزندان خود دارند. اين موضوع فقط در مورد كار كردن زن در بيرون يا داخل خانه نيست، بلكه موضوع اين است كه وقتي مادران در داخل خانه هم هستند، زمان آزاد و غيركاري خود را چگونه مي‌گذرانند. به همان ميزان كه مادران بيشتر وقت خود را درگير كارهاي خانه هستند، به همان اندازه فرزندان بيشتر در معرض مشكلات رفتاري هستند.
مادران با اختصاص دادن زمان بيشتري به خود، نسبت به كارهاي خانه توانايي‌هاي مادرانه خود براي تربيت و نگهداري از فرزندان را افزايش مي‌دهند و پدران با حضور ذهني كامل در كنار فرزندانشان و نيز افزايش حس شايستگي و خوشبختي از طريق شغل، مي‌توانند تجارب بهتري براي فرزندانشان به ارمغان آورند.
خبر خوب در اين تحقيق اين است كه اين قابليت‌هاي زندگي شغلي والدين تا حدودي تحت كنترل آنهاست. نكته عجيب اين بود مدت زماني كه والدين به كار و نگهداري از فرزندانشان اختصاص مي‌دهند، بر سلامت رواني فرزندان تأثيري ندارد.
بنابراين اگر تأثير كارمان بر سلامت رواني فرزندمان برايمان اهميت دارد، مي‌توانيم براي يافتن روش‌هاي خلاقانه براي حضور فيزيكي و ذهني در كنار فرزندانمان تلاش بيشتري به كار ببنديم و نيز بايد بدانيم كه اين موضوع لزوماً به معني صرف ساعات بيشتر با فرزندان نيست؛ موضوع مهم و اصلي زمان مفيد و كيفيت زماني است كه به آنها اختصاص مي‌دهيم.
