جوان آنلاین: دومین فیلم سروش صحت از مهم‌ترین فیلم‌های چهل‌و‌دومین جشنواره فیلم فجر تا اینجا محسوب می‌شود، نه به این خاطر که فیلم در ژانر کمدی ساخته شده و نه به این دلیل که بازیگران چهره در این فیلم بازی می‌کنند، بلکه از آن جهت که اثر مهمی است و صحت آن را طوری کارگردانی کرده که مخاطب حتی یک ثانیه هم نمی‌تواند فیلم را رها کند. فیلم او قصه دارد و قصه‌اش از جنس خود صحت است، روان و ساده و به دور از کلیشه‌های رایج این ژانر. قصه می‌تواند مخاطب را جلو ببرد. صحت در این فیلم هم نگاهش به زندگی و مرگ است، اما نوع روایت و رویکرد ژانری‌اش آنقدر روان است که درست و بجا از الگو‌های فلسفی خفیف و کمدی استفاده کرده و تنیده شدن این دو مقوله به فیلم دنیایی را پدید آورده که انگار مخاطب از درون خود فیلم با فیلم جلو می‌رود.
قصه این پتانسیل را دارد که خودش را به در و دیوار نزند و در بستر ژانری خود به جلو برود. شاید در مواجهه اول با فیلم به یاد سریال‌های صحت بیفتید و این به دلیل بازی هوتن شکیبا و بیژن بنفشه‌خواه است و حجمی از جهان‌بینی صحت نسبت با پیرامون خودش، اما این یک حسن است که صحت از دنیای ذهنی خود بیرون نمی‌زند و با خلق شخصیت و جهانی تازه قصه را روایت می‌کند، قصه‌ای که احساس و وزن دارد. صحت در این فیلم شخصیت ساخته و روی این مورد نیز کار کرده است.
پویا، رضا، شاهین، دکتر و مجتبی هر کدام به نوعی شخصیت مستقل هستند و هر کدام طیفی از جامعه را نمایندگی می‌کنند. این چند رفیق در شب عروسی رضا دچار یک حادثه می‌شوند که این حادثه پتانسیل ایجاد ژانر کمدی یا طنازانه را دارد و این همان کمدی است که منتظرش بودیم. کمدی که از متن می‌آید و همه چیز آن به اصطلاح شسته و رفته در فیلمنامه نوشته شده و بداهه‌ای در کار نیست. در این فیلم با تک‌موقعیت‌های آیتمی سروکار نداریم، جهانی است برای خود اثر و آدم‌هایی که در یک بحران از پیش‌تعریف نشده دچار رخداد پیش‌آمده‌ای می‌شوند که با دیوانگی خاصی سعی بر گره‌گشایی یک ماجرا دارند، اما با جلو رفتن قصه اتفاقات تازه‌ای رخ می‌دهد.
صحت سعی داشته با تمام طنازی‌اش این را بگوید که مصرف موادمخدر می‌تواند چه عواقبی داشته باشد، اما این عواقب مانند دیگر فیلم‌ها با روایت‌های کلیشه‌ای و مرسوم نشان داده نشده است. صحت با همان جهان سوررئال‌گونه‌ای که دارد قصه‌چینی می‌کند و آدم‌های فیلمش را که همگی یک دیوانگی بامزه‌ای دارند با بحران مواجه می‌کند. جالب است که صحت خود را دانای کل نمی‌داند و به همین دلیل جلوتر از رخداد‌ها نمی‌زند و هرچه در فیلمنامه است را با منطق روایت می‌کند. از سوی دیگر فیلم دچار یک طنازی خاص است. در بعضی سکانس‌ها همه چیز کند پیش می‌رود و در بعضی پلان‌های دیگر، انگار با یک ژانر بزن و بکوب مواجه هستیم، این برای فیلم می‌تواند یک نکته خاص باشد.
دقت کنید که بعضی پلان‌ها مانند پلان موتورخانه به چه اندازه کشدار است، اما قصه به اندازه کافی کشش مناسب را دارد و مخاطب را خسته نمی‌کند. دیالوگ‌ها درست و به قاعده نوشته شده‌اند، اندازه دیالوگ‌ها به قدر کافی است، نه به ابتذال کشیده می‌شود و نه ادبیات فیلم در حد شبه‌کمدی‌های بساز و بفروش است. صحت تمرکز خاصی در چیدمان میزانسن داشته و این از سروشکل فیلم معلوم است که دقت فراوانی حتی در ایجاد یک پلان دارد.
بازی‌ها به اندازه است و همه در یک گام بازی می‌کنند و این می‌تواند یکی از هزاران حسن فیلم باشد. قطعاً دومین فیلم صحت برای او گامی رو به جلوست، فیلم در اکران عمومی می‌تواند فروش خوبی داشته باشد، اما باید با شرایط سنی خاص اکران شود.
