قلعه‌نویی آن مربی‌ای نبود که وقتی آزمون بد بازی می‌کند او را بیرون بکشد و چون قایدی خوب بازی می‌کند، او را در زمین نگه دارد. مهاجمان ایران نیز ضربه چیپ را نیاموخته‌اند و بیشتر برای گرم کردن دروازه‌بان سوریه توپ را به سمت او قل می‌دادند. طارمی از چمپیونزلیگ به تیم ملی‌اش آمده تا یک کارت زرد از تمارض بگیرد و کارت زرد دوم را از خطایی بیهوده! جهانبخش معلوم نبود اگر موقع تعویض جلوی بینی‌اش را نمی‌گرفت، تصویر ماندگار دیگر از او به یادمان می‌ماند. روزبه چشمی هم با پر کردن آفساید روی گل سوریه اثرگذار بود و هم با لو دادن توپ روی اخراج طارمی. حاج‌صفی خوب بازی کرد، اما چه فایده وقتی بیرانوند روی مهاجم حریف که موقعیت صدرصد گل هم ندارد تکل خشن می‌رود. باشد قبول، بردیم روی پنالتی‌گیری بیرانوند و پنالتی زدن خوب بچه‌ها، اما سوختیم، هم در بازی سوختیم و هم در پای تلویزیون. الان با این گل نزدن‌ها و با این گاف‌های خط دفاع، ژاپن را چه‌کار کنیم. آن هم بدون طارمی و با آزمون نیمه‌مصدوم و بازیکنان خسته.
وقتی بازی بعد از دو پنالتی برای ما و حریف که هردو گل شد به وقت‌های اضافی رفت، برنامه ایران در وقت‌های اضافه کنترل بازی دل بستن به ضد حملات بود و جالب اینکه سوریه هم با وجود داشتن یک نفر اضافه چنان خطرناک نشان نمی‌داد.
نکته قابل تامل اینکه ایران مثل بازی با امارات زهر دار حمله نمی‌کرد که اگر جز این بود کار اینقدر سخت نمی‌شد. کار به ضربات پنالتی کشیده شد جایی که انصاری فرد، رضاییان، ابراهیمی، ترابی و حاج‌صفی گلزنی کردند و پنالتی دوم سوریه را بیرانوند گفت تا ایران راهی نبرد با ژاپن شود.
سوریه رو دست کم گرفتیم و گل های زیادی نزدیم.
