انتقاد یکی از نمایندگان مجلس از وزیر ورزش مبنی بر اینکه جناب سلطانی‌فر بیشتر وزیر فوتبال هستند تا وزیر ورزش، این روز‌ها بیشتر از قبل برای علاقه‌مندان به ورزش ملموس‌تر می‌شود.
اینکه مسئولان ورزش کشور در گذر زمان نگاه ویژه و خاصی به فوتبال به عنوان یک رشته پرمخاطب، خاص و پرسروصدا داشته‌اند، بر هیچ کس پوشیده نیست، اما در تمام ادوار گذشته این نگاه همراه با توجه به سایر رشته‌ها بوده، به‌رغم اینکه در دهه‌های گذشته رشته‌های دیگر توفیق چندانی به دست نمی‌آوردند. البته به جز کشتی که همواره جورکش بقیه از جمله همین فوتبال بوده است.
برخلاف تمام مسئولان، اما سلطانی‌فر و وزارتش اینقدر آش هواداری از فوتبال و فوتبال‌زدگی را شور کرده‌اند که صدای بهارستان‌نشینان هم درآمده و آن‌ها هم به این مسئله انتقاد کرده‌اند. با این حال و با وجود تمام این حرف‌ها، وزارت ورزش همچنان کار خودش را می‌کند و اسب خود را پیش می‌راند.
اختصاص و تأمین ۲ میلیون و ۵۰۰ هزار دلار، یعنی نیمی از هزینه تیم ملی فوتبال برای شرکت در جام ملت‌های آسیا، آن هم در روز‌ها و ماه‌هایی که سایر رشته‌ها از جمله کشتی به دلیل گرانی و کمبود ارز بسیاری از برنامه‌های برون‌مرزی خود مانند شرکت در مسابقات معتبر بین‌المللی را لغو می‌کنند، تنها نشان از فوتبال‌زدگی وزارت ورزش دارد و مهر تأییدی است بر آنچه که بار‌ها و بار‌ها عنوان کرده‌ایم، مسئله‌ای که امروز از زبان نمایندگان مجلس هم شنیده می‌شود.
این کمک شایان توجه در حالی صورت می‌گیرد که فدراسیون‌های ورزشی از استفاده ارز دولتی محروم شده‌اند و همین حالا هم بسیاری از آن‌ها با مشکلات عدیده‌ای بابت این مسئله روبه‌رو هستند. جالب‌تر اینکه این کمک به فدراسیونی می‌شود که همین حالا تیم نوجوانانش با شکست مقابل اندونزی و تساوی برابر هند در آستانه حذف از آسیا قرار دارد و تیم امیدش هم که قرار بود بعد از ۴۰ سال راهی المپیک شود، به راحتی در بازی‌های آسیایی حذف می‌شود. خود فدراسیون خوب می‌داند که قهرمانی در جام ملت‌های آسیا امری بسیار دشوار است و با وضعیت کنونی دور از تصور، اما، چون فوتبال است و وزارت ورزش عشق فوتبال، خیلی راحت سر کیسه شل می‌شود.
در آن سو، اما فدراسیونی، چون کشتی، ورزشی که همواره بار کم‌کاری بقیه را کشیده و مدال‌آور و موفق بوده باید برنامه‌هایش را لغو کند، جلوی اعزام‌هایش را بگیرد و قهرمانانش را بدون تدارکات مناسب راهی رقابت‌های قهرمانی جهان و تورنمنت‌های مهم و معتبر کند یا حتی آن‌ها را اعزام نکند. مسئله اینجاست که نگاه وزارت ورزش به عنوان متولی اصلی ورزش کشور به تمام رشته‌ها باید یکسان باشد و اگر قرار است امتیازی برای رشته‌ای قائل شود، طبیعتاً این امتیاز باید برای رشته‌هایی باشد که موفقیت بیشتری کسب کرده‌اند، نه رشته‌ای که فقط و فقط می‌بازد و زبانش هم از همه درازتر است.
اگر قرار است فدراسیون‌ها از دریافت ارز دولتی محروم باشند، این محرومیت باید شامل حال همه شود، نه اینکه یکی عزیزدردانه باشد و کمک دریافت کند، اما دیگری دست و پا بزند و به هیچ چیز نرسد. این نهایت بی‌عدالتی و تبعیض است، تبعیضی که با خنده و چشم باز صورت می‌گیرد و کسی هم نیست که جلوی آن را بگیرد.
