اولین دوره لیگ ملتهای والیبال بـرای ایـران خوشیمن نبود و تیم کشورمان با ایستادن در رده دهم از صعود به مرحله نهایی بازماند. در این دوره از رقابتها ۱۶ تیم برتر جهان با هم جنگیدند و در نهایت هم روسیه، آمریکا، صربستان، برزیل و لهستان به همراه فرانسه (میزبان) به دور نهایی راه یافتند. تیم کولاکوویچ نیز در بین تیمهای آسیایی بهترین عملکرد را به خود اختصاص داد.
راه ناهموار
لیگ ملتها یا همان لیگ جهانی گردهمآیی بهترینهای والیبال دنیاست، جایی که همه تیمها با برنامه و برای کسب بهترین نتیجه پا به میدان میگذارند. به همین خاطر بود که تیمهای قدرتمند و همیشه مدعی از همان هفته اول با تمام توان پا به رقابتها گذاشتند. با این حال بلندقامتان ایرانی برای رسیدن به هماهنگی لازم و اوج آمادگی به زمان بیشتری نیاز داشتند. فرانسه نخستین حریف ما در این دوره قدرتمندتر از همیشه بود و شکست ۳ بر یک مقابل این تیم چندان دور از انتظار نبود. در ادامه بازیها هفت پیروزی مقابل استرالیا، آرژانتین، چین، لهستان، کره جنوبی، بلغارستان و آلمان به دست آمد تا در نهایت در بین ۱۶ تیم شرکتکننده رتبه دهم از آن ایران شود و رؤیای صعود به مرحله بعد نیمهتمام باقی بماند. در ۱۵ دیداری که ملیپوشان برگزار کردند نتیجه دو بازی اهمیت زیادی داشت؛ شکست تلخ به ژاپن در هفته اول رقابتها و پیروزی قاطعانه مقابل لهستان. باخت به ژاپن اتفاقی غیرقابل باور بود که انتقادهای زیادی هم در پی داشت. البته باید به این نکته هم اشاره کرد که کولاکوویچ به عنوان سرمربی ایران دومین حضورش در لیگ ملتها را تجربه کرد و سال گذشته بلندقامتان در بین ۱۲ تیم شرکتکننده جایگاه یازدهم را کسب کردند. با این حساب در این دوره کادرفنی با اشراف کامل به شرایط بازیکنان و شناخت خوب از آنها نتایجی به مراتب بهتر از دوره گذشته به دست آورد.
اعتماد به جوانان
تزریق نیروهای جوان به تیم ملی از جمله گامهای مثبتی است که سرمربی تیم ملی در جهت تقویت تیم ملی برداشته که در صورت تداوم قطعاً نتایج خوبی برای والیبال ملی به همراه خواهد داشت. در یکی دو سال اخیر ملیپوشان باتجربه در برخی از رقابتها و بازیها انگیزه لازم را برای جنگندگی و کسب پیروزی نداشتند. همین مسئله انتقادهای زیادی را هم چه از سوی کارشناسان و چه از سوی هواداران ایرانی به همراه داشت. استفاده از نیروهای تازهنفس و باانگیزه خواسته اهالی والیبال و مردم از کادرفنی بود که خوشبختانه ایگور کولاکوویچ نیز نشان داد به این موضوع اعتقاد دارد. سرمربی در اردوهای مختلف پیش از شروع لیگ ملتها از بازیکنان جوان دعوت کرد تا آنها پا به پای باتجربهها تمرین کنند و تواناییهایشان را نشان دهند. اگرچه این جوانان در نهایت تنها در چند بازی به میدان رفتند و دقایق کمتری نسبت به قدیمیها بازی کردند، اما در نهایت مرتضی شریفی، محمدرضا حضرتپور، صابر کاظمی، میثم صالحی، علیاصغر مجرد، پوریا یلی و امیرحسین توخته ثابت کردند قدر پیراهن ملی را میدانند و هر زمان که به آنها اعتماد شود استعداد ناب ایرانی خود را به نمایش میگذارند. امسال سرمربی مونتهنگرویی برنامه ویژهای برای استفاده از جوانان داشت. کولاکوویچ بهتر از هر کس میداند بازیکنانی، چون سعید معروف به سن بازنشستگی نزدیک میشوند و دیر یا زود جوانان باید جای خالی ستارههای قدیمی را پر کنند. ملیپوشان جوان از هفته دوم و در سنخوان آرژانتین فرصت بازی پیدا کردند و اوج اعتماد کادرفنی به آنها در مصاف با ایتالیا بود.
قانونی به نام انضباط
در بررسی عملکرد تیم ملی والیبال در لیگ ملتها کسب تجربه را باید مهمترین دستاورد تیم ملی به ویژه برای بلندقامتان جوان خواند. به نظر میرسد هنوز رفتار حرفهای و رعایت مقررات برای برخی بازیکنان ایرانی جا نیفتاده و برخیها هنوز تصور میکنند مربیان خارجی نیز همچون برخی مربیان وطنی به راحتی از کنار بیانضباطیها میگذرند. خوشبختانه کولاکوویچ یک بار دیگر نشان داد اصول حرفهای را زیر پا نمیگذارد. همانطور که از فرصت دادن او به جوانان تمجید کردیم باید از درس بزرگی که به آنها داد نیز بگوییم. امیرحسین اسفندیار بهترین بازیکن جهان در رده جوانان اولین نفری بود که از سوی سرمربی کنار گذاشته شد. اسفندیار با تأخیر به تمرین آمد و با خشم کولاکوویچ روبهرو شد. امیرحسین توخته و پوریا یلی، اما از برخورد قاطع سرمربی درس عبرت نگرفتند و ترجیح دادند شخصاً میزان توجه او به نظم و انضباط را بسنجند. این دو بازیکن پس از بازگشت تیم به تهران به جای حضور در اردوی تیم ملی به شهر خود سفر کردند؛ سفری که به قیمت نیمکتنشینی آنها در هفته پایانی مرحله اول لیگ ملتها تمام شد. اگرچه این سه بازیکن میتوانستند به تیم ملی کمک کنند، اما تجربه نشان داده بیتفاوتی سرمربی به سرپیچیهای بازیکنان به ضرر تیم ملی تمام میشود.
پیش به سوی آینده
درست است که تیم ملی والیبال کشورمان از رسیدن به مرحله نهایی لیگ ملتها بازماند، اما باید با نگاهی واقعبینانه به این موضوع نگریست. پس از رفتن ولاسکو، والیبال ملی دچار افت شد و بحثهای حاشیهای نیز دامن تیم را گرفت. حالا با سپردن سکان هدایت تیم ملی به کولاکوویچ آرامش در تیم ملی حکمفرماست و میتوان به آینده این تیم امیدوار بود. تأکید سرمربی بر رعایت دیسیپلین حرفهای و تزریق روحیه و انگیزه به ملیپوشان قطعاً ثمرات زیادی به همراه خواهد داشت. فراموش نکنیم که رقابتهای قهرمانی جهان ۲۰۱۸ شهریورماه به میزبانی دو کشور ایتالیا و بلغارستان برگزار میشود و ایران نیز یکی از تیمهای حاضر در این مسابقات است. پشت سر گذاشتن لیگ ملتها تجربه تیم را بالا برده به خصوص جوانانی که طعم حضور در بالاترین سطح والیبال دنیا را چشیدهاند و منتظر اعتماد دوباره کادرفنی هستند. در حقیقت میتوان مسابقات جهانی پیش رو را فرصتی جدید برای درخشش و قدرتنمایی والیبال ایران نامید، فرصتی که با حضور توأمان باتجربهها و جوانان مستعد باید به آن امیدوار بود.