موفقيت اخير تيم اميد، نويد روزهاي خوبي را براي واليبال ايران مي‌دهد. درخشش ملي‌پوشان اميد واليبال در قهرماني آسيا کسب سهميه مسابقات جهاني را به همراه داشت و در صورتي که از پتانسيل اين تيم استفاده نشود ديگر نبايد نگران پر کردن جاي خالي چهره‌هاي مطرح در تيم بزرگسالان بود. در حقيقت در آينده نزديک خلأ بازيکناني چون معروف، محمودي و موسوي را همين بازيکنان اميد بايد پر کنند. استفاده از توانايي‌هاي تيم‌هاي پايه در کنار تيم بزرگسالان مي‌بايست مثل هميشه در دستور کار قرار بگيرد. ميدان دادن به اميدها، اعزام آنها به اردوهاي برون‌مرزي و انجام بازي‌هاي تدارکاتي از جمله اقداماتي است که در راستاي استفاده بهينه از پتانسيل اميدها مي‌توان انجام داد. در اين صورت ديگر نيازي نيست از بازيکناني که هيچ تجربه‌اي از حضور در ميادين ندارند.
اميدهايي که در اردبيل خوش درخشيدند با توجه به تجارب خود مي‌توانند به کمک تيم بزرگسالان بيايند و با اختلافي اندک نسبت به ملي‌پوشان فعلي در رقابت‌هاي معتبر بدرخشند. ميدان دادن به نوجوانان، جوانان و اميدها اصلي‌ترين قدمي است که مي‌توان در جهت پشتوانه‌سازي حرفه‌اي برداشت، اقدامي که در آينده‌اي نزديک ثمره آن را مي‌بينيم. حالا که سهميه جهاني را کسب کرده‌ايم نبايد اميدها به حال خود رها شوند. در مسابقات پيش‌رو نبايد منتظر نتيجه‌اي خارق‌العاده از اين تيم بود. هرچند که اميدها توانايي بالايي دارند، اما انتظار نتيجه استرس و مسئوليت زيادي را روي دوش آنها مي‌گذارد و تأثيري منفي در عملکرد اميدها دارد. در اين صورت که هرگز خلأ بزرگان را احساس نخواهيم کرد. براي آنکه هرچه بيشتر استعدادهاي نهفته بازيکنان تيم‌هاي پايه به عرصه ظهور برسد مي‌توان از نوجوانان و جوانان در ليگ برتر بهره گرفت. متأسفانه در ورزش ايران نتيجه‌گرايي حرف اول را مي‌زند و کارنامه مديران و مربيان باشگاه‌ها به نتايجي که کسب مي‌کنند، وابسته است. در حالي که اگر به اين جوانان باانگيزه فرصت داده شود در ليگ برتر آبديده مي‌شوند و با کوله‌باري از تجربه به تيم‌هاي ملي ياري مي‌رسانند.
