در كشور ما فرسودگي تبديل به اصطلاح رايج در ميان مسئولان و مردم شده است. فرسودگي خودروها و تبعات آن در آلودگي هوا و افزايش تصادفات از يك سو و فرسودگي سازه‌ها و تبعات آن آوار و از بين رفتن جان و مال مردم از سوي ديگر سبب شده است تا فرسودگي در كشور در اولويت اصلي سخنان و همايش‌ها قرار گيرد.
در بحث نوسازي و احياي فرسوده‌ها در كشور دچار نوعی واماندگي شده‌ايم و همچنان با اقدامات صورت گرفته در جا مي‌زنيم.
خودروي فرسوده توليد مي‌كنيم و بعد به فكر رفع تبعات منفي آن همچون كاهش آلودگي هوا هستيم. بافت فرسوده مي‌سازيم و هر لحظه در انتظار آن بايد باشيم تا آوار آن بر سر مردم بريزد. نگاه شعارگونه به فرسودگي در كشور ما، سبب شده است تا از ميزان خسارات و خطرات فرسودگي غافل شويم. از آنجايي كه فرسودگي در يك فاز زماني طولاني مدت شكل مي‌گيرد لازم است تا در كنار كاهش عمر سازه‌ها و ساختمان‌هاي در حال فرسودگي براي احيا و نوسازي آنها نيز براساس استانداردها كاري انجام دهيم.
متأسفانه در كشور ما به پديده فرسودگي به عنوان يك فرصت نگاه نمي‌شود بلكه احياي بافت‌هاي فرسوده ناپايدار را هدر دادن هزينه تلقي مي‌كنند تا آنجايي كه در كشور ما كه كشوري حادثه‌خيز است، از روستاها تا شهرها با اين پديده كه حاصل عملكرد خودمان است روبه‌رو هستيم. در بيشتر موارد همچون زلزله، سيل و ساير موارد، بافت‌هاي فرسوده همواره خسارت بر جا مي‌گذارند و متأسفانه به دليل نبود پوشش‌هاي بيمه‌اي، فرسودگي تبديل به معضلي ماندگار شده است. در كشور ما فرسودگي تنها مختص روي زمين نيست بلكه فضاهاي زيرسطحي تأسيسات شهري نيز دچار فرسودگي شده‌اند، همواره هزينه‌هاي بسيار از جيب مردم و دولت به دليل فرسودگي به هدر مي‌رود. هزينه‌هايي كه اگر بتوان درست مديريت كرد و جلو فرسودگي را گرفت مي‌تواند خود به عامل رشد و ارتقاي زندگي تبديل شود.
عادت كرده‌ايم كه از هزينه‌ها در ساخت و ساز بزنيم و كاهش آن را به نوعي صرفه‌جويي مي‌دانيم ولي غافل هستيم كه صرفه‌جويي در ساخت و ساز يعني سرمايه‌گذاري درست و مناسب براي احداث بناهاي با استحكام بالا سرمايه‌اي كه براي نسل‌ها بعدي هم باقي مي‌ماند.
متأسفانه به دليل چند پارگي مديريت در كشور و اينكه هر بخش جزيره‌اي عمل مي‌كند، دچار نوعي سرگرداني در مديريت‌ها شده‌ايم. نبود برنامه جامع و اجرايي نكردن اولويت‌دار برنامه‌ها همواره در كشور ما معضلي است كه برنامه‌ها را با شكست روبه‌رو مي‌كند تا آنجايي كه كمتر برنامه‌اي در كشور ما صفر تا صد به اجرا درمي‌آيد و به نتايج طرح‌ريزي مي‌رسد. در بحث احيا و نوسازي فرسودگي سازه‌ها و ساختمان‌ها هم مطالب گفته شده صدق مي‌كند براين اساس لازم است تا با مشاركت آحاد مردم و دولت و مجلس و ساير بخش‌ها، ريل‌گذاري براي احياي بافت‌هاي فرسوده صورت بگيرد تا قطار نوسازي و احيا بتواند در آن به حركت ادامه دهد و سرعت آن افزايش يابد، نه اينكه با سنگ‌اندازي دستگاه‌ها از حركت اين قطار جلوگيري به عمل آيد.
به گفته كارشناسان در كشور ما قوانين و مقررات و ضوابط براي ساخت و سازهاي استاندارد وجود دارد، اما به دليل حجم بالاي بافت‌هاي فرسوده اجرايي كردن قوانين و مقررات با مسائل و مشكلات بسيار روبه‌رو مي‌شود كه گاه اين امر خود به عاملي براي مقاومت در برابر احيا و نوسازي بافت‌هاي فرسوده تبديل مي‌شود.
اگر در بخش‌هاي علمي گامي براي توسعه و ارتقاي كشور برداشته مي‌شود در بحث بافت‌هاي فرسوده در جا زدن و حركت لاك‌پشتي يك گام به عقب برداشتن حساب مي‌شود چرا كه هم سرمايه‌هاي ملي و هم جان مردم را به خطر مي‌اندازد. براين اساس بايد گفت فرسودگي اولويت اصلي در كشور به حساب نمي‌آيد چرا كه تاكنون نتوانسته‌ايم برنامه اجرايي و جامعي براي آن ارائه دهيم و آن را پيش ببريم و اين نوع نگاه فقط به كشور و سرمايه‌هاي اصلي آن يعني مردم ضربه مي‌زند. ضربه‌اي جبران‌ناپذير كه با هزينه‌هاي مادي قابل جبران نيست.
در حقيقت در كشور ما نگاه‌هاي زاويه‌دار به مباحث فرسودگي سبب شده است تا بحث احيا و نوسازي همچنان در همه بخش‌ها و لايه‌ها در حد شعار و در اجرا در حد كارهاي ناتمام باقي بماند.
