مترجم: علي طالبي
پزشكان راهي براي دستكاري فرايند ترميم زخم يافته‌اند به طوري كه زخم التيام‌يافته همسان پوست عادي به نظر برسد. اين روش از طريق تبديل عادي‌ترين سلول‌هايي كه در زخم وجود دارند به چربي انجام مي‌شود؛ كاري كه تا به حال تصور مي‌شد در بدن انسان غير ممكن باشد.
محققان اين كار را در دانشكده پزشكي دانشگاه پنسيلوانيا شروع كردند كه منجر به تحقيقات چند ساله وسيع با همكاري آزمايشگاه بيولوژي توسعه و بازسازي پليكوس در دانشگاه كاليفرنيا، ايروين شد.
سلول‌هاي چربي موسوم به اديپوكايت معمولاً در پوست يافت مي‌شوند ولي در زخمي كه به صورت اسكار (اثر زخم) التيام مي‌يابد از بين مي‌روند. سلول‌هايي كه در زخم در حال ترميم بيشتر يافت مي‌شوند ميوفيبروبلاست‌ها هستند كه تا به حال فرض مي‌شد فقط منجر به ايجاد اسكار مي‌شوند. بافت اسكار فاقد پياز مو مي‌باشد كه خود عامل ديگري براي تفاوت ظاهري اسكار با ديگر جاهاي پوست است. محققان از اين خصوصيات به عنوان پايه‌اي براي كار خود استفاده كردند، آنها ميوفيبروبلاست‌هاي موجود را به سلول‌هاي چربي تبديل كردند كه باعث ايجاد اسكار نمي‌شود. اصولاً ما فرايند ترميم زخم را طوري تغيير مي‌دهيم كه به جاي ايجاد اسكار منجر به تجديد پوست گردد. به گفته دكتر جرج كوتسارليس رئيس دپارتمان درماتولوژي «راز كار اين است كه ابتدا پيازهاي مو را ترميم كنيم. بعد از آن چربي با توجه به سيگنال‌هايي كه از اين پيازها دريافت مي‌كند ترميم خواهد شد.»
مطالعات نشان داد كه مو و چربي به صورت جداگانه تشكيل مي‌گردند ولي نه به صورت غير‌وابسته. ابتدا پيازهاي مو تشكيل مي‌شوند، آزمايشگاه كوتسارليس قبلاً فاكتور‌هايي را براي تشكيل آنها كشف كرده است و حالا فاكتورهاي جديدي كشف كرده‌اند كه در واقع توسط پيازهاي مو توليد مي‌شوند كه باعث گشته ميوفيبروبلاست اطراف آنها به صورت چربي ترميم گردند و ايجاد اسكار نكنند. اين چربي بدون وجود مو ايجاد نمي‌شود اما وقتي ايجاد گردد، سلول‌هاي جديد قابل تمايز از سلول‌هاي چربي از قبل موجود نيستند، كه به زخم بهبود‌يافته شكل طبيعي پوست را مي‌بخشند به جاي اينكه اسكار بر جاي گذارند. وقتي كه محققان بررسي كردند كه چه چيز در مو باعث فرستادن سيگنال به سلول‌هاي چربي مي‌گردد، فاكتوري را شناسايي كردند كه به آن پروتوئين مورفوژنتيك استخوان (BMP) مي‌گويند. اين فاكتور به ميوفيبروبلاست دستور مي‌دهد تا به چربي تبديل گردد. كشف اين سيگنال خود پديده مهمي به شمار مي‌آمد چون مطالبي را كه از قبل در مورد ميوفيبروبلاست‌ها مي‌دانستيم تغيير داد. كوتسارليس در ادامه گفت: «به طور معمول اين طور فرض مي‌شد كه ميوفيبروبلاست‌ها قادر نيستند به نوع ديگري سلول تبديل شوند، ولي كار ما نشان داد كه مي‌توانيم اين سلول‌ها را تغيير دهيم و اينكه آنها مي‌توانند به طور مؤثر و پايدار تبديل به اديپوكايت‌ها شوند.» اين مسئله در سلول‌هاي كلوئيد كه در محيط كشت رشد داده شده بودند، هم براي آدم و هم براي موش نشان داده شد.
اين يافته‌ها اين پتانسيل را دارند كه در زمينه درماتولوژي انقلابي باشند. اولين و واضح‌ترين قدم اين است كه درماني ايجاد كنيم كه از طريق آن به ميوفيبروبلاست‌ها سيگنالي داده شود تا به اديپوكايت‌ها تبديل شوند و به اين صورت به زخم‌ها كمك كنيم تا بدون ايجاد اسكار ترميم گردند. اين قضيه از ديدگاه كلينيكي بسيار مطلوب مي‌باشد، ولي هم‌اكنون نيازي برآورده نشده است. اما افزايش سلول‌هاي چربي در پوست مي‌تواند براي مواردي فراتر از زخم‌ها مفيد باشد. از دست دادن اديپوكايت يك عارضه عادي در بيماري‌هاي ديگر است، خصوصاً درمان HIV و فعلاً استراتژي مؤثري براي درمان آن وجود ندارد. همچنين اين سلول‌ها به صورت طبيعي در فرايند پيري از دست مي‌روند، خصوصاً در صورت، كه باعث ايجاد چين و چروك‌هاي دائمي و عميق مي‌گردد؛ چيزي كه درمان‌هاي ضد پيري نمي‌توانند از لحاظ زيبايي آن را به طور دلخواه معالجه كنند.
كوتسارليس محقق اين طرح مي‌گويد: «يافته‌هاي ما مي‌تواند راهگشاي استراتژي‌هاي جديد براي توليد مجدد اديپوكايت‌ها در پوست چروك‌خورده باشد كه ممكن است منجر به درمان‌هاي كاملاً جديد براي پيري گردد.»
منبع: ساينس ديلي
