وحيد جليلي در نشست خبري هفتمين جشنواره مردمي فيلم عمار که در دفتر مطالعات جبهه فرهنگي انقلاب اسلامي برگزار شد، بيان کرد: امروز چالش اصلي سينماي ايران ديگر سازمان توليد نيست بلکه سازمان تماشاست. اگر تعارفات را کنار بگذاريم، مي‌بينيم که جريان‌هاي رسانه‌اي و فرهنگي خاصي توانسته‌اند طي ۱۰ سال اخير با حمايت‌هاي بي‌شائبه‌اي که از سوي قدرت‌ها از آنها صورت گرفته است، سازمان تماشاي متناسب با خود را ايجاد کنند. او در اين‌باره به فضاي ماهواره‌ها اشاره و اظهار کرد: ورود ماهواره به فضاي تبليغات سينمايي و بسيج مخاطب يک واقعيت غيرقابل انکار است و اثراتش را در فروش برخي فيلم‌هاي سينماي ايران مي‌بينيم؛ فروشي که معنادار است و اگر سه، چهار سال قبل اين فيلم‌ها اکران مي‌شدند يک‌دهم فروش امسال خود را هم به دست نمي‌آوردند.
وي افزود: اين در حالي است که اين آثار از جهت سينمايي، فني و استانداردهاي هنري و حرفه‌اي کارهاي متوسط يا ضعيفي هستند و مي‌بينيم که با اتکا به همين سازمان تماشايي که آنها را حمايت مي‌کند به فروش قابل‌توجهي دست پيدا مي‌کنند. جليلي گفت: در مقابل استراتژي تهديدمحور و فرصت‌سوزي که از سوي مدعيان دستگاه‌هاي فرهنگي ايران وجود دارد، باعث شده ما سازمان تماشاي متناسب با انقلاب را نداشته باشيم، اين در حالي است که به جرئت مي‌توان گفت سال گذشته از جهت توليدات سينمايي يکي از بهترين سال‌هاي توليد سينماي انقلاب در ۳۰ سال اخير بود و «سيانور»، «يتيم‌خانه ايران» و «ايستاده در غبار» از فيلم‌هايي بودند که گاهي بايد سال‌ها انتظار مي‌کشيديم يکي از آنها ساخته شود، اما امسال تعداد قابل‌توجهي از اين‌گونه آثار توليد شد. وي ادامه داد: اين يعني در سازمان توليد، سينماي ايران به فراز بلندي رسيده اما در سازمان تماشا با چالش جدي مواجه است.
وي اضافه کرد: اگر شبکه مساجد و نمازهاي جمعه فرصت‌محور به فضاهاي فرهنگي کشور نگاه کنند، در مدت کوتاهي مي‌توانيم با يک تحول مثبت فرهنگي روبه‌رو شويم، چراکه فيلم‌هايي که الان خيلي پرفروش هستند کمتر از 5 درصد جمعيت مخاطب ندارند. پس براي آن جمعيت ميليوني که در ۲۲ بهمن حاضر مي‌شود، سازمان تماشايي وجود ندارد. جليلي در بخش ديگري از صحبت‌هاي خود با اشاره به مباحثي که با ليتين (فيلمساز خارجي) داشته است، گفت: اين فيلمساز در صحبت‌هايي که با هم داشتيم، مي‌گفت من کيارستمي را دوست دارم اما چرا دنيا، حاتمي‌کيا و طالبي را نمي‌شناسد و من فکر مي‌کنم که اين سؤالي است که اهالي سينماي ايران بايد حتماً از خود بپرسند. همچنين اين سؤال را بايد بپرسيم که چرا فيلمي در تراز «بازمانده» يک‌دهم فلان فيلمساز ضدانقلاب در دنيا شناخته نمي‌شود، در حالي که يک فيلمساز اثري مي‌سازد که از کن تا مونترال برايش فرش قرمز پهش مي‌کنند، اما چرا فيلمي مثل «چ» را نمي‌گذارند از مرز بيرون برود؟
در بخش ديگري از اين نشست نادر طالب‌زاده، دبير جشنواره با اشاره به اينکه در فضاي امروز جهان موقعيت ايران خيلي فرق کرده و ما نياز به يک رسانه قوي داريم تا بچه‌هاي انقلاب در آن نقش داشته باشند، با اشاره به فيلم «يتيم‌خانه ايران» که بايد تلاش شود در مرکز اسلامي لندن نمايش داده شود، اظهار کرد: من مخالف فيلم‌هاي ديگري که در ايران ساخته مي‌شود نيستم، اما بحث‌هاي زيادي روي زمين مانده که کسي به آنها توجه نمي‌کند، مثل گاز خردل و بمب‌هاي شيميايي که در اوايل جنگ در ايران از آنها استفاده شد و هيچ‌کس سراغ آنها نرفته که چه کسي گاز خردل را به صدام داد. طالب‌زاده در پايان خاطرنشان کرد که در هفتمين دوره جشنواره «عمار» بارقه‌هاي خوبي ديده شد، اما هنوز بايد روي بحث کيفيت فني فيلم‌ها تلاش شود.
جشنواره فيلم مردمي عمار که اکران فيلم‌هاي آن از ۲۰آبان آغاز شده است، هشتم دي‌ماه در سينما فلسطين تهران افتتاح مي‌شود و پس از آن به مدت هشت روز در اين سينما، آثار بخش مسابقه اکران مي‌شود.
